Falowe podstawy materii - 12 - pola magnetyczne

Znajome kształty

Zarówno Gabriel LaFreniere, jak i Yuri Iwanow, zauważyli, że odpowiedni układ punktowych oscylatorów powoduje powstawanie charakterystycznego dla prostych magnesów układu linii. Oto wzór utworzony przy pomocy dwóch oscylatorów:

Zestawiając ze sobą dwa lub więcej takich układów, otrzymujemy znajomy wzór, jaki pojawia sie czesto w opiłkach z metalu...

Kierunkowość

Ale sam kształt to nie wszystko. Pole magnetyczne jest, jak wiemy, polem wirowym. Posiada kierunek, i to bynajmniej nie w znaczeniu jakiegoś gradientu. Czy interferencja oscylatorów zawiera w sobie taką kierunkowość? Owszem, ale żeby ją zobaczyć, potrzebna jest animacja. Np taka, pokazująca elektron i pozytron blisko siebie:

Cóż tutaj widzimy? Przede wszystkim ukierunkowany strumień fal, płynący wzdłóż osi układu. Ale to nie wszystko. Naokoło widzimy inne strumienie, przeciwbieżne, tworzące coś w rodzaju "ząbków" sprawiających, że nie jest obojętne, którą stroną przytkniemy do układu drugi, bliźniaczy układ. Jeżeli zbliżymy wzdłuż osi układ obrócony o 180 st., strumienie będą ze sobą wzajemnie niekompatybilne. Gdy złączymy układy o tej samej "polaryzacji", strumienie zazębią się i połączą.

Falowy mechanizm siły Lorentza

... jest jeszcze nie odkryty, ale LeFreneire, póki żył, starał sie go rozwikłać. Na przykładzie animowanego hiperboloidu (złożonego z dwóch elektornów i protonów) próbował wskazać, że poruszająca sie w takim polu naładowana cząstka powinna być poddana stałej sile:

Niemniej podsumował swoje próby, że sprawa ta jest skomplikowana, gdyż obecność cząstki wytwarzałaby dodatkowe "pole siły". Czym są "pola siły", wyjaśniał na przykładzie pól elektrostatycznych, które ja na razie przeskoczyłem (obiecuję to nadrobić).

Rysunki, animacje i opisy pochodzą z kopii strony G. LaFreniere: www.rhythmodynamics.com/Gabriel_LaFreniere/sa_magnetic.htm