W mojej poprzedniej notce zwróciłem uwagę na to że barwa Marsa nie jest zależna od wszechobecności hematytu na jego powierzchni, tak jak sugerują nam fizycy, ale jest wynikiem przesunięcia spektrum światła odbitego od powierzchni skał marsjańskich w kierunku podczerwieni.
Nie oznacza to jednak że Mars jest jednobarwną planetą. To tylko my widzimy go w takim zakresie widma który dla nas jest czerwienią. Aby zobaczyć rzeczywiste kolory na Marsie, musielibyśmy przydzielić określonym długościom fal świetlnych w zakresie czerwieni i podczerwieni ich ziemskie odpowiedniki kolorów. W tym innym układzie barw, ziemski kolor czerwony odpowiadałby marsjańskiemu błękitowi.
Gdybyśmy jednak mieli możliwość produkowania aparatów fotograficznych na Marsie z marsjańskiej materii, to urządzenia te rejestrowałyby takie same barwy jak na Ziemi automatycznie bez konieczności sztucznej manipulacji.
O tym że to co fotografujemy na Marsie kolorystycznie przedstawione jest w fałszywych barwach mogliśmy się przekonać na podstawie zdjęć z orbity Marsa przy pomocy kamery Hirise.
Kamera ta sfotografowała Curiosity tuż po lądowaniu.
http://www.uahirise.org/images/2012/details/cut/ESP_028335_1755_IRB.NOMAP-MSL.jpg
i co nam się od razu rzuca w oczy to to że zarowno sam lądownik jak i obszar lądowania odbijają światło słoneczne w zakresie barwy niebieskiej. Jak to jest jednak możliwe?
Nagle i niespodziewanie zniknęła czerwona barwa powierzchni Marsa a i sam lądownik prezentuje się nam w nietypowej barwie.
A co na to „naukowcy“. Jak zwykle milczą.
To kolejna obserwacja nie pasująca do ich halucynacji.
Tymczasem zjawisko to pokazuje nam że materia marsjańska po kontakcie z materia ziemska i podgrzaniu gazami wylotowymi silników hamujących przejęła jej częstotliwość oscylacji i remituje teraz padające na nią światło w zakresie długości światła niebieskiego.
Czyli przez przypadek Curiosity dostarczył nam dowodu na to że barwa materii nie jest czymś stałym i niezmiennym ale zależy od jej częstotliwości oscylacji w stosunku do Tła Grawitacyjnego.
