Jak wyjaśnić sztukę martwemu królikowi

Joseph Beuys
w 1965 roku, siedząc w galerii w Duesseldorfie, z twarzą umazaną miodem opowiadał o sztuce trzymanemu na kolanach martwemu królikowi. Dziś wieczór ja przyniosłem w białej reklamówce ze Świętym Mikołajem swojego martwego
królika. Teraz czeka nas żmudny rytuał porcjowania, przed złożeniem do zamrażarki. Zdarza się więc znakomita okazja by wyjaśnić mu nieco problem sztuki współczesnej, której wielu z was serdecznie nienawidzi.

Więc Drogi Króliczku, musisz wiedzieć że dziś sztuka nie jest zabawką dla sentymentalnych cykorów. Jest zimnym zwierciadłem nieświadomości a nie przypudrowanym obrazkiem z telewizora. Jest ciągle rozpadającą sie
definicją a nie obiegową formułką, którą możesz bezpiecznie powtarzać bez zrozumienia.

Karol Estreicher we wstępie do "Historii Sztuki w zarysie" pisał że ignoranta łatwo poznać po stwierdzeniu "nie lubię baroku". Dziś by zidentyfikować takiego
osobnika wystarczy zadać pytanie o ulubionego malarza.

Odpowiedź nieodmiennie zabrzmi "impresjoniści".

Dlaczego tak się, Drogi Króliczku, dzieje ?
Pewnie dlatego że jest to malarstwo łatwe w odbiorze - wystarczy nieco przymrużyć oczy. Bogato ilustruje tematy śliczne i słodkie - ot tancereczki, nenufary, wschód słońca. I próżno szukać na tych obrazach porządnie
namalowanego błota.

Na przedwiośniu, codziennie wracając z przystanku, przechodzę wzdłuż rozoranych i rozjeżdżonych kołami traktorów pól. Ponad unoszą się lekko nieskończone
krzywe kabli energetycznych. Jest to piękny widok. Nie od zawsze tak uważam, Drogi Króliczku. Prawie sto lat musiało minąć od impresjonistów nim Anselm Kiefer na swoich pejzażach odkrył przede mną wspaniałość materii naszej ziemi.    

Kiefer maluje swoje obrazy używając farb zmieszanych z piaskiem, słomą i popiołem. Jego nauczycielem był
Joseph Beuys