Czy naprawdę w tym kraju nie ma z kim przegrać?

„W tym kraju nie mam z kim przegrać” rzekł kiedyś premier Donald Tusk. To zdanie powiedział dobrych kilkanaście tygodni temu kiedy faktycznie zdawało się że Polacy Platformę pokochali do grobowej deski.

 

Taka wieczna miłość to jednak zjawisko niezwykle rzadkie, a wiara w to iż taka miłość do polityków trwać będzie aż po grób jest niczym innym jak naiwnością. Tym bardziej, że większość Polaków jest Platformą ledwie zauroczona, a miłość pewnie mogłoby zadeklarować jakieś kilkanaście procent wyborców.

Buńczuczne słowa premiera będą z przekąsem powtarzane, zwłaszcza wtedy gdy spotka go odrzucenie bądź przez wyborców bądź przez kolegów z partii. Bo nic nie trwa wiecznie, a tym bardziej tak delikatne uczucie jak zauroczenie. Czar pryska pod wpływem brutalnej rzeczywistości przepełnionej klęską bądź nieróbstwem premiera. Od sprawy smoleńska, przez gospodarkę (opozycja polityki rządu przez słynnych profesorów na czele z prof. Balcerowiczem), przez szkolnictwo, emerytury (nadepną na piętę OFE, co chyba odbije mu się czkawką. Wszak Fundusze to to ogromne grupy interesów) na sprawach ustrojowych kończąc. Bo przecież wiele biednym wyborcom na obiecywano i... jak to w polityce bywa na obietnicach się skończyło. Nawet  mimo faktu iż Platforma od wyborów Prezydenckich (a ściślej od dnia Katastrofy Smoleńskiej) ma pełnie władzy. 

 

Do jesiennych wyborów daleko, nie mniej jednak pewnym jest chyba fakt że jeśli PO je wygra to nie będzie to oszałamiająca większość w Parlamencie. Dziś już nie tak nieprawdopodobny jak jeszcze parę miesięcy temu jest też wariant w którym PO ponosi klęskę. Choć i pewnie wtedy rządzić będzie w koalicji z SLD. Pytanie tylko czy rząd wówczas uformowany kierowany będzie przez Donalda Tuska?