Muammar Kadafi nie żyje, skończył jak większość dyktatorów. Na jego przykładzie, doskonale widać, że upartość nie zawsze popłaca. Ahh gdyby tak znał historię Polski to zapewne wykorzystał by genialny manewr cwaniaczków rządzących Polską w latach 80-tych, zorganizował jakiś Okrągły Stół, z jakąś wygodną jemu opozycją z którą by się dogadał i jakoś dalej by mu się żyło.
Przy odrobinie szczęścia a i własnemu lobby znalazłby się ktoś z opozycji kto ogłosiłby „grubą kreskę” No to dyktator w oczach narodu mógłby zostać np. sympatycznym dziadziem, a z czasem nawet i bohaterem, który doprowadził do demokratyzacji kraju. Fakt część społeczeństwa co roku protestowała by przed jego domem, wieszała na nim psy i żądała rzetelnego i sprawiedliwego procesu, ale przecież i opozycja, a przynajmniej jej część stałaby w jego obronie krzycząc „Odpierzecie się od dyktatora”
W innym, bardziej szczęśliwym wariancie, upłyną by jakiś czas np. jakieś 20 lat i Pan Kadafi prezentowałby się dumnie, uśmiechnięty w czasie wieczoru wyborczego, w sztabie jakiegoś jego pupila ciesząc się że ta ekipa dostała się do parlamentu. W marzeniach pojawiałby mu się nawet obraz jego pupila w fotelu prezydenta, pod warunkiem że ów pupil oczywiście dorośnie.
Ehh jak dobrze jest znać historię powszechną.
NAPISZ DO MNIE
punktwidzenia@op.pl
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"POLITYKA TO NIE ZABAWA, TO CAŁKIEM DOCHODOWY INTERES"
W.Churchill
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
