Dokąd idziesz Polsko?

Dziś kolejna rocznica odzyskania Niepodległości. 11 listopada 1918 roku Rada Regencyjna przekazała przybyłemu do Warszawy Józefowi Piłsudskiemu władze wojskową, a 14 listopada władze cywilną. Stopniowo też „regionalne rządy tymczasowe” w różnych częściach ziem polskich rozwiązywały się poddając się władzy Piłsudskiego. 22 listopada Piłsudski wydał dekret o władzy reprezentacyjnej Republiki Polskiej, w którym objął funkcje Tymczasowego Naczelnika Państwa i skupił tym samym w swoich rękach najwyższą władze w Państwie. Podobno Piłsudski w Warszawie 10 i 11 listopada był witany entuzjastycznie, ludzie wybiegali na ulice, wiwatowali, rozbrajali Niemców. W całej stolicy panowała wtedy powszechna euforia, przekonanie że wreszcie nadeszła upragniona chwila, chwila niepodległości. Polska była wolna, ale nie miała jeszcze ustalonych granic. Młode państwo czekała więc ciężka walka o ich ustalenie.

Bóg, Honor i Ojczyzna dla pokolenia 1918 roku nie były frazesami. To dzięki, olbrzymiemu poświęceniu Polaków wszystkich stanów zmartwychwstałe Państwo Polskie utrzymało swój niepodległy byt, zatrzymało pochód Bolszewików i potrafiło w ciągu tego 20-lecia rozwijać się na poziomie Europy Zachodniej. II Rzeczpospolita, zdała także egzamin podczas trudnych lat II Wojny Światowej. Zastanawiam się czy dziś, nasze pokolenie równie dobrze zdałoby egzamin patriotyzmu co pokolenia naszych przodków, budujące II Rzeczypospolitą i walczące „Za naszą i Waszą wolność” w latach 1939-1945? Patrząc na, nasze podejście do Polski, na wstyd dużej części ludzi z Polskości, na fakt iż nauczyliśmy się traktować Polskę co najwyżej jak dojną krowę, myślę że trudno byłoby nam dziś zdać egzamin z patriotyzmu równie dobrze jak naszym poprzednikom.

Polecam wszystkim poniższą piosenkę, z mądrym tekstem Lecha Makowieckiego.