"STRACH" GROSSA A PRAWDA HISTORYCZNA

“Książka Grossa oparta jest na stereotypie Polaka-antysemity i utrwala ten stereotyp. Autor dobiera fakty tak, aby udowodnić tę tezę i pomija te, które jej zaprzeczają. Tymczasem powojenne stosunki polsko-żydowskie były zbyt skomplikowane, by można je zamknąć w określeniach “polski antysemityzm” i “żydokomuna”. Gross wyrywa zabójstwa Żydów z kontekstu historycznego, nie zadaje sobie trudu pokazania całej zawiłości sytuacji w powojennej Polsce”- tak o tej książce powiedział Marek Jan Chodakieiwcz, profesor historii i dziekan w The Institute of World Politics w Waszyngtonie, autor książki “Po zagładzie” poruszającej tą sama tematykę co “Strach”

Wiadomo, że antysemityzm w Polsce, ale także wszędzie na świecie był, jest i pewnie zawsze będzie. Bo zawsze znajdą się ludzie, którzy nie lubią Żydów z tego powodu że są Żydami. Taki antysemityzm był dość popularny w latach II RP, rozpropagowany głownie przez polityków endecji. Szeroko opisywane są sytuacje gdy środowiska żydowskie były piętnowane, izolowane od reszty społeczeństwa, czy po prostu atakowane. Wystarczy wspomnieć choćby tzw “getta ławkowe” organizowane licznie, przed wojna na uniwersytetach czy w szkołach. Jednak przecież nie wszyscy Polacy byli antysemitami.

Wojna to także zróżnicowany stosunek Polaków do Żydów. Jedni nienawidzili ich i cieszyli się z faktu tego że ich mordują, jeszcze inni odnosili się do nich nie przyjaźnie po prostu ze strachu, wszak za pomoc Żydowi można było stracić życie, ale było też wiele tysięcy Polaków, o czym chyba zapomniał Gross, którzy ryzykowali życie niosąc pomoc Żydom, Polaków którzy oddali życie pomagając im. Świat nie jest czarno-biały, ludzie różnie zachowują się w sytuacjach ekstremalnych jakim jest wojna, oraz lata chaosu po wojnie. Nikt nie wie jak w takiej sytuacji by się zachował. Nie każdego stać na tak heroiczne czyny jak ryzykowanie życia dla drugiego, jak pomoc komuś za którą można stracić życie i to nie tylko swoje życie ale także rodziny. Niektórzy w tych ekstremalnych warunkach dopuszczają się czynów hańbionych takich jak np. w Jedwabnym, czy po wojnie “pogrom kielecki” ale nie można generalizować i nie można ich czynów oceniać w oderwaniu od sytuacji w której te czyny były popełniane. Autor “Strachu” pisząc ten akt oskarżenie przeciw narodowi polskiemu chyba właśnie o tym zapomniał. Lata powojenne to okres chaosu i anarchii, okres upadku wartości, zezwierzęcenia spowodowanego straszliwymi przeżyciami wojny i właśnie dlatego w tym czasie na ziemiach polskich dokonywano wiele morderstw, pobić, grabieży. Ofiarami tych przestępstw byli nie tylko Żydzi, ale także Polacy, Rosjanie Niemcy czy inne nacje i przestępcami byli nie tylko Polacy ale także Żydzi, Rosjanie, Niemcy itd. Przestępstwa dokonywano w tym czasie głównie na tle kryminalnym, a tylko w nielicznych wypadkach rasowym. Trzeba także pamiętać, że opisywany w książce okres to także czas narzucenia nam nowego, totalitarnego ustroju. Wrogość do Żydów wynikała też stąd że, podejmowali oni współpracę z UB przy denuncjowaniu Polaków z Armii Krajowej czy Narodowych Sił Zbrojnych w wielu wypadkach zasilili oni po prostu szeregi UB. Historycy szacują że w latach początku komunizmu w Polsce od 3,5 tys. do 6,5 tys. Polaków zginęło na skutek żydowskiej denuncjacji czy też wręcz z rąk żydowskich członków UB, Żydzi więc nie byli atakowani z powodu tego że są Żydami, ale byli atakowani tak jak inne osoby nie mające narodowości żydowskiej z powodu współpracy z wrogą, narzuconą nam władzą. Trzeba tu dodać, że byli przecież tacy Żydzi którzy zeznawali przed sądami tak by jak najbardziej pomóc licznie sądzonym wtedy członkom AK, sami zresztą też byli członkami Polskiego Państwa Podziemnego i AK. Nie można zapomnieć także o fakcie, że władza Polski Ludowej używała argumentu antysemityzmu do walki z polskimi niepodległościowcami, rozpuszczano przeważnie nieprawdziwe pogłoski o antysemickich faszystach w szeregach NSZ, pogłoski które zostały utrwalone przez 50 lat komunistycznej propagandy w świadomości ludzkiej. Dopiero nie dawno na jaw wyszły i ciągle wychodzą dokumenty przeczące temu o czym mówiła PRL-owska propaganda. Niestety Grass nie pokusił się o analizę tych “nowych” dokumentów historycznych. Trudno jest też w książce Grossa doszukać się faktów historycznych o których pisałem, a jeśli się pojawiają to i tak w wygodny dla autora sposób. Książka natomiast wpisuje się w nurt, który ostatnio często pojawia się w środowiskach żydowskich. Nurt który koncentruje zło II Wojny Światowej tylko na holokauście, a przecież II Wojna Światowa to nie tylko pogrom Żydów, to także tragedia wielu narodów. W Oświęcimiu ginęli też Romowie, Polacy czy inne nacje. Oprócz Oświęcimia, był Katyń, były bitwy, bombardowania na różnych arenach tej wojny, które pochłonęły miliony istnień ludzkich, były bestialstwa, gwałty na ludności cywilnej jakich dopuszczali się między innymi żołnierze Arami Czerwonej, i to także w latach po wojennych. O tym też trzeba pamiętać! Tragedia Żydów była wielka ale nie oni jedni cierpieli.

Podsumowując ta książka to stek bzdur powstałych w skutek manipulowania faktami historycznymi, smutne że firmowana jest przez tak renomowane wydawnictwo jakim jest “Znak”