Dyskusje między warowniami. O mordobiciach depozytariuszy zasad

Na zagadnieniach „kto kogo” znam się tylko troszeczkę. Ale tyci, tyci. Nigdy za tym nie nadążałem, ale też nie szczególnie mi na tym zależało. Ostatnio jednak trudno w S24 nie wiedzieć, że coś śmierdzi. Bo Anna Walentynowicz, bo Maryla i 1maud, a to Pis wróci, albo nie, a to Toyah go dekonspiruje. Nie chce się wypowiadać po którejś ze stron, chociaż akurat na blogu Toyaha stanowisko w sprawie jego de konspiracyjnej aktywności zająłem i było ono bliskie jego stanowisku. Powiem szczerze, do niedawna uważałem, że Pis wróci, to Isabell Salonu24. Jednak jej (?) dość dobra merytoryka spleciona z niebywałym infantylizmem jest mieszaniną o tyle rzadko występującą, że chyba ostrożność jest wskazana. Nie szczególnie często zaglądałem na jej blog. A na blog Toyaha, to trafiłem chyba drugi raz w życiu. Tak czy siak aktywność owej bloggerki, tudzież bloggera interesuje mnie w stopniu zbliżonym do kolki synka Kasi Cichopek.

 

            Kwestia jest interesująca, jeśli patrzy się na to z oddali sokolim okiem zataczając okręgi na ziemi prawicowej. Mordobicia, krew, honor i ojczyzna. Biją się, szturchają, kopią po łydkach, sprawdzają, kto ile policzków nadstawi zanim się odwinie z półobrotu. Nie chcę nikogo tutaj personalnie oceniać, ani rozstrzygać, kto ma rację. To leży poza moimi zainteresowaniami i poza ambicjami tego posta. W obrębie moich zainteresowań leży natomiast mechanika takich procesów. Bo przecież gęstość występowania podobnych sporów wskazuje na to, że nie są to incydenty, tylko jakaś funkcja prawicowego umysłu. Jeśli żyje się w oblężonej twierdzy i świat obserwuje się przez cienkie pasemka iluminatorów wybitych w grubych murach warowni, do tego z nabitym kałaszem przezeń wystawionym, to nie dziwota, że czasami aż korci żeby za spust pociągnąć. Amunicją są oczywiście „zasady”. Będąc młodą lekarką, nosząc długie włosy pamiętam, pamiętam zarzut będący najcięższym wobec osób ze „środowiska”. Że nie słucha się prawdziwej muzy, tylko jest się pozerem. Z tym tylko zastrzeżeniem, że wyznacznikiem „prawdziwości” owej był ten, który rzucał oskarżenie. I chyba podobnie jest z tymi zasadami. Depozytariuszem meta zasad jest ten, kto je wciela w życie. Są zasady, ale są wobec nich wyjątki, które można bez etycznej skazy uskuteczniać w imię zasad wyższych, które z kolei również podlegają uchyleniu przez zasady wobec nich nadrzędne. Pieniactwo Michnika jest, więc obmierzłe, bo to Michnik i jego pieniactwa są funkcjami braku wartości. A pieniactwo prawicowe nie jest pieniactwem, tylko obroną zagrożonych zasad. Zasad, zasad nadrzędnych wobec zasad i zasad nadrzędnych wobec zasad, które są nadrzędne wobec zasad.