Nic cię nie uratuje

Jest kilka filmów w mej mentalnej składnicy, do których cyklicznie wracam.

Wczoraj wieczorem, po dniu pełnym wrażeń - w głowie i nogach - odpaliłam po raz kolejny - "Dzień Świra".

Marek Konrad to aktor, którego kocham miłością bezgraniczną i - stąd do wieczności.

Co ciekawe, kiedy był młodym aktorem drażnił mnie niepomiernie, ale tylko krowa nie zmienia się.

Ani poglądów.

 

Bardziej płakać się chce, niż śmiać.

Bardziej płakać - tym, którzy wiedzą lub przeczuwają co przeżywa Adaś.

 

Fascynujące studium neurotyka.

Uogólniony lęk kanalizuje w rozlicznych kompulsjach, które - paradoksalnie porządkują jego marny świat.

Frustracja sobą, życiem, matką, związkami, pracą, niespełnieniem rozpieprza go od środka.

 

Po co o tym piszę?

Wszystko już pewnie zostało napisane i przegadane w temacie.

Jednak za każdym razem co innego uderza mnie w filmie i odkrywam nowe wątki.

Wczoraj zafascynował mnie mechanizm obronny jakim posługuje się  Miauczyński.

Otóż wizualizuje sobie Wielki Ratunek od siebie, życia i bezdennej pustki - w postaci legendarnej Eli.

 

To ona - niespełnione marzenie, gwiazda, cud nad cuda, mit, tęsknota, miłość życia.

To ona, a raczej ono - marzenie, ratuje go od niechybnego, tragicznego końca.

Czeka na nią....

Jednak słowem kluczowym jest tu "niespełnione", ponieważ kiedy tylko pojawia się możliwość spełnienia, Adaś zwyczajnie spierdziela - bo nawet nie można tego nazwać uczenie - eskapizmem.

Zwyczajnie spierdziela, bo zwyczajnie się boi.

Woli marzyć, niż zmierzyć się.

Wszystko jedno z czym lub kim się zmierzyć.

Jest wciąż zalęknionym Adasiem, synkiem mamusi, jedzącym grzecznie pomidorówkę.

 

Chcemy wierzyć, że jest gdzieś ratunek.

Nawet jeśli wiemy, że nigdy z niego nie skorzystamy.

 

 I pięknie się wpisuje w temat piosnka mych ukochanych Scorpionsów, którą za chwilę wrzucę :-)