PÓKI ŻYCIA?

 Dziś przy spotkaniu z kimś, wywiązała się rozmowa o kimś, kto rozstał się niedawno z kimś, i wrócił do kogoś, z kim wcześniej kiedyś był.

Sytuacja prawie tak samo skomplikowana, jak samo zdanie.

- I jak sobie radzi? - pytam

Mówi, że facet jakby się zmienił - odpowiada znajoma

- Ale w sensie, że co? - pytam

- No..., już mu tak nie zależy. Traktuje ją dosyć lekko. Właściwie jest tak, jakby uczucie się wypaliło.

- Może tak być. Może jest też tak, że facet boi się kolejnego kopnięcia i już nie chce się angażować na całego.

Odwieczny dylemat -

Stara miłość nie rdzewieje, czy - Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki - wciąż otwarty.

Kiedyś bardziej skłaniałam się ku przekonaniu, że zawsze można zacząć raz jeszcze.

Generalnie jestem nastawiona na nadziejność wszelkiego autoramentu, szanse i  wiarę wręcz naiwną.

Dziś, po wielu autopsjach coraz bardziej myślę, że jednak nie.

Czasem czas robi swoje, ekscytacja mija i PÓKI ŻYCIA staje się nic nie znaczącym frazesem.

I żeby nie wiem jak się spinać - nie wróci się do tego samego brzegu, na którym się spotkało.

Więc po co - póki życia ?

No właśnie - po co?

Bo może - póki życia - póty nadziei...