Lecę do Paris

 Dostałam łaskawe pozwolenie wydane mi przez Kn, na kontaktowanie się z wybranymi przez niego salonowiczami:

" Nic nie rozumiesz, obawiam się że naprawdę ważne sprawy świata tego są poza zasięgiem Twojego intelektu. Pozostań przy wymianie z Alkamenem i RK1. To Wasze poletko."

Z tego miejsca niezmiernie serdecznie mu dziękuję i wyrażam ubolewanie, iż  zabraknie mi interesującego interlokutora. Interesującego, acz nieco nerwowego.

Tyle z ogłoszeń parafialnych.

A właściwie nie.

Drugie ogłoszenie milsze.

Zabukowałam bilet do Paris.

Znów z drżeniem wejdę do samolotu, i znów przez pierwsze 10 minut nie spojrzę przez okno, w obawie przechylenia się maszyny.

Drugie 10 będę się zastanawiać jakiej wielkości okrąg pod moimi stopami się urwie i w jakiej pozycji będę spadać.

Następnie będę się dziwić jakości jedzenia samolotowego oraz że niektórzy śpią.

Po brawach dla pilota wyjdę z samolotu, zdejmę sanadały i boso udam się do katedry Notre -Dame.

Ponieważ naprawdę ważne sprawy świata tego leżą poza moim zasięgiem - nie przejmę się reakcją na moją bosość, ponieważ bosa, ale w ostrogach - prezentuję się interesująco.

Najważniejsza będzie kawa pod wieżą Eiffla, wtedy będę mogła odjechać i pomyśleć o tych, których przy mnie nie ma.

Nie ma - a chciałabym podzielić się tym co widzę i czuję.

 Bo dzielić się kocham.

I łączyć - też.

 A najbardziej lubię jak maszyna przyspiesza na pasie startowym.

To wynagradza mi wszystkie lęki egzystencjonalno - agorafobiczne.

A Garou jest boski w tym kawałku:

 

 

Esmeralda na literę P.