Kopiący się z koniem

5. Pamiętam, że ranią tylko ludzie, którzy sami zostali głęboko poranieni; dlatego pozostawiam swoją przeszłość bez zachowywania w sobie żalu.

 

Raz pamiętam, a raz nie, albowiem pamięć rudzka jest zawodna.

A raczej zwodnicza, gdyż pamięta akurat to,czego pozbyć się powinna.

A to co cenne wyrzuca precz.

 

Generalnie, jeśli ktoś atakuje, to odruchem bezwarunkowym jest atak lub obrona.

To instynkt - cóż poradzić.

No dobra, ale oprócz instynktu coś tam na drodze ewolucji nabyliśmy jeszcze.

No więc : Akcja - reakcja?

Czyli wet za wet  - jak twierdziła kiedyś moja wrogini w dawnych blogowych czasach?;-)

Czy może właśnie nie?

Może udawanie, że mnie to kompletnie nie rusza i leję na to nonszalancko, ale tak, aby wszyscy widzieli jaka jestem ponad to?

Czy może jeszcze inaczej?

Może świadome zatrzymanie się i patrzenie co we mnie, i co mi to robi, i nie iście za impulsem...?

 

To dopiero wyzwanie, powstrzymać się od dokopania, od popisania się wszem i wobec celną ripostą, odpuścić.

 To jest to słynne nadstawienie policzka, choć tylko idiota pojmie je jak li tylko podłożenie się.

 

Odpuszczenie (świadome odpuszczenie) wymaga znacznie więcej odwagi niż wejście w otwartą wojnę.

No bo co sobie ludzie pomyślą?

A Ty..., co Ty sobie pomyślisz? 

 

Nic - inteligentnie dokopiesz.

I będziesz dumny, że Cię podziwią.

 

Hellloł...