Kotom - PRECZ

Poranna kawa...

Wakacyjny poszum miasta zza okna balkonowego.

Człowiek od urodzenia przyzwyczajony, to i nie przeszkadza.

Jak dobrze, że wakacje...

 

W ramach klasyfikacji rudzkości na loverów kotów i psów, zdecydowanie plasuję się w grupie psiarzy, choć aktualnie psa brak.

Z całą jednak stanowczością stwierdzam, że darzę niechęcią, pomieszaną z dużą nieufnością - koty.

Kot to mój wróg.

Nie wiem skąd taki wniosek, ale wystarczy spojrzeć im w oczy.

To oczy zdrajcy, co Ci nóż w plecy wsadzi jak tylko uśniesz.

Zwężone źrenice, jak oczy węża upatrują ofiarę - znaczy mnie.

Nie, to nie dla mnie.

Choć miałam wszystkie zwięrzęta świata w domu ( za wyjątkiem świni tucznej) - z powodu umiłowania animalsów przez jednego z moich synów - to jednak wolałam boa dusiciela i skorpiona, niż tamtego czarnego mruczka.

Nie przekonam się never.

Zwłaszcza po tamtej akcji czarnych kotów, kiedy przepowiadały mi przez tydzień nadchodzącą tragedię.

Mogły sobie darować.

 

Kociary traktuję z pewnym takim zadziwieniem i posądzam o letkie skrzywienie psychiczne.

Zresztą od zawsze posiadaczki wielu kotów traktowano jak nieco szajbnięte.

Ja rozumiem, że regułą to nie jest i szczerze przepraszam, jeśli kogoś uraziłam, ale personalnie nie znam tu nikogo, więc proszę się nie poczuwać ;-)

Tłumaczenie, że koty są niezależne, a psy - głupki, kompletnie do mnie nie przemawia.

Ani to, że na kocią miłość trzeba sobie zasłużyć.

Nie mam zamiaru ślinić się do kurdupla - drapieżnika, w celu pomruczenia mi z łaski.

 

Syn już przeniósł się ze swoimi zwierzętami.

Kilka zostawił w spadku, tak więc mój dom prawdopodobnie nigdy nie będzie odzwierzęcony, ale kotom mówię - precz.

Co nie znaczy, że odmawiam im prawa do życia.

Niech żyją, polują, wróżą, ale ode mnie trzymają się z daleka.

Bo tak.