Życie i śmierć...

  To dość niezwykłe - siedzieć na prawosławnej części cmentarza na XIX - wiecznym nagrobku i słuchać opowieści człowieka o jego życiu, w sytuacji, kiedy człowieka zna się zaledwie od wczoraj.

Pikanterii sprawie dodaje fakt, iż człowiek ilustruje swą barwną opowieść rodzinnymi fotografiami z IPoda czy jak tam się to zwie.

A obok nagrobek księżniczki w prostej linii z rodu Czingis - chana, zmarłej w rozpaczy po córce  i piękny generalski pochówek.

A my z tym laptokiem...

Grozy sytuacji dodaje prawie - terminalna choroba, z małymi szansami na pomyślną operację - w tle.

Ale jak ktoś tu wspomniał kiedyś u mnie na PW, obcym ludziom prędzej się wyspowiada z życia - bez żadnych zahamowań...

 

Do XIX wieku funkcjonowało zjawisko " śmierci oswojonej". 

Wraz z zaistnieniem cmentarzy pozamiejskich, wyprowadzonych z miast w obawie przed epidemią, mentalność się zmienia i rodzi się zjawisko " śmierci drugiego".

Stąd oznakowanie miejsc pochówków, piękne grobowce, inskrypcje, porcelanki.

I żal, i pamięć...

 

Czyżby mój gość wracał podświadomie do pierwotnej, lepszej koncepcji?

Czyżby chciał ją oswoić?

Bo kiedyś naturanym było, że żywi i martwi razem, w murach jednego kościoła, w murach jednego miasta.

 

Po dwóch dniach wspólnego przebywania rozstaliśmy się z niewiadomą, czy jakiś ciąg dalszy nastąpi.

Powiedziałam mu : 

- Masz wiele cudownych planów, podświadomość będzie chciała je zrealizować, więc choroba nie może być dla niej przeszkodą.

 

W ostatnim czasie mam okazję poznawać bardzo wielu ludzi.

Każde z tych spotkań traktuję w kategorii - po co ono zaistniało.

Co to spotkanie, a raczej czlowiek chce mi przekazać, i w końcu - co mam dzięki temu zrozumieć.

Dziś, żegnając się z tym mężczyzną  wiele zrozumiałam...

I mocno trzymam kciuki

Aby było - jak ma być

Czyli najlepiej dla Niego...