Bezpieczna strefa komfortu - obudź się...

 

Siedzę wczoraj wieczorem z pewnym panem i czekając na innych panów ucinamy sobie pogawędkę.

Pan wysnuwa jakże banalną, ale prawdziwą w swej treści teorię, iż człowiek przechodzący na emeryturę - nie mający w swoim życiu pasji - skazany jest na dość błyskawiczną degradację.

Banalna prawda.

Człowiek wyrwany z kontekstu wieloletniego, trybów maszyny, celów życiowych dość szybko się degeneruje.

Odpowiadam,  że wyprzedzając niejako życie, wpadłam w pasję, która jest moim drugim zawodem, a która po przejściu kiedyś tam na emeryturę, stanie się jedynym.

 

Mam obok siebie również innych ludzi.

Im wystarcza minimum. Jakikolwiek wysiłek poza obowiązkowym, a i ten obowiązkowy - to aż nadto.

Całą swą energię skupiają na tym, aby jak najmniej się napracować, zaoszczędzić siły, odpocząć.

- Ale kurwa po czym?????

Wybija ich z równowagi nawet wizyta sąsiada, który przyszedł cukier pożyczyć, bo to rujnuje ich plan dnia.

Plan dnia bez planu.

Plan wegetacji.

I ok, mają do tego niezbywalne prawo.

Ja wybieram coś innego.

Chcę dotykać, smakować, poznawać, oglądać

Bezpieczna strefa komfortu nie dla mnie.

Ani bezpieczna strefa wirtu

Bezpieczna strefa zza ekranu laptopa nie dla mnie.

A w każdym razie - nie tylko

Idee, filozofie, rozkminianie i życie fantazją - już nie dla mnie

A w każdym razie nie tylko.

Mam wybór - żyć, albo śnić o życiu, oglądając jedynie zza dowolnie wybranego ekranu jak żyją inni.

Wybieram to pierwsze.

Wybieram i mam do czynienia z ludźmi, którzy też wybrali i mimo, że są już u kresu życia to są młodzi duchem, ciałem też, a energią mogliby obdzielić cały szwadron licealistów.

To nie wiek czyni starym.

A w każdym razie nie tylko.

I zapatrzona w tych młodych staruszków też chcę tak jak oni - kiedyś tam...

 

Idee to bzdura.

Bujanie w obłokach dla samego bujania - bzdura.

Życie jest tym, co się liczy

I ludzie

Obudź się....