KIM JESTEŚ?

Trochę czasu w przeszłości spędziłam na dziwieniu się jak różnie postrzegają mnie ludzie.

Opierając się na tym nie wiedziałam tak naprawdę jaka jestem

Skrajne opinie wpędzały mnie w dysonans poznawczy oraz pomieszanie umysłu

Byłam brzydka i piękna, gruba i chuda, głupia i mądra

Wszystkim już byłam

Zaburzenie postrzegania rzeczywistości moje czy ich?

Niepewność

W młodości powtarzano mi, żem taka szczupła

Ja zupełnie tego nie widziałam

Teraz oglądając filmy widzę, że faktycznie bardzo szczupła byłam

Jednocześnie w tamtym czasie ktoś czule nazywał mnie gruba i mówił, że powinnam trochę schudnąć

Teraz kiedy widzę, że mi tu i ówdzie przybywa i mam ochotę się odchudzić, słyszę głosy : - Tobie to dobrze, masz super figurę

I znów kurka nie wiem

- O co właściwie chodzi?

Jaka jestem naprawdę?

I czy jest jakiś obiektywizm w postrzeganiu nas samych przez nas samych i innych...

Wpadłam wczoraj na tekst:

"- Jaki jestem? – zastanawiał się Gość. – Ludzie tak różnie o mnie myślą, różnie mówią. Sam siebie postrzegam jako wesołka, a słyszę, że jestem smutnym człowiekiem. Myślę, że mało umiem, a tymczasem kupują moje dzieła. Nie wiem, gdzie jestem prawdziwy ja.
Wiedźma rozejrzała się dookoła.
- Spójrz na tę piłkę – zaproponowała. - Dla mojego Dziecka jest ważne, że można nią rzucać. Mi podoba się to, że jest tak kolorowa, a dla psa jest istotne, że skórzana. Lubi ją czasem podgryzać. Ktoś powie, że jest okrągła, inny że duża, a dla kogoś będzie w niej za mało powietrza. Kogokolwiek zapytasz inną jej cechę wskaże jako ważną. I każda będzie prawdziwa. Dlaczego z tobą miałoby być inaczej? Każdy zauważa coś innego, a poza tym czy naprawdę musimy mieć jedną twarz?
- Ale wszyscy mówią, że gdy ma się ich wiele jest się nieszczerym.
- To chyba wymyślili ci, którym nie chce się poświęcać czasu na poznawanie ludzi – powiedziała Wiedźma."

Zapiski Wiedźmy

Przeczytałam

i trochę mi ulżyło