Kawa z rana - raz proszę! Abo dwa

Nigdy nie wierzę komuś, kto ostentacyjnie głosi wszem i wobec, że ma w dupie, że kompletnie go nie obeszło, że tak naprawdę mu powiewa.

Człowiek, który ma to, co się zadziało naprawdę gdzieś - milczy

Szkoda mu czasu na pierdoły

Nie chce mu się gadać na okrągło i piłować coś, czym ponoć kompletnie się nie przejął

Nie chce mu się, bo ma dziesiątki spraw ważniejszych na głowie

 

Zgoła inna sytuacja jest z kimś ugodzonym prosto w serce.

Jeśli zaś serca brak - w ego

On musi prędzej czy później wyartykułować, wypluć z siebie, podzielić się

Musi, bo się udusi

Oczywiście jawne użalenie się byłoby nie halo, więc głosi w formie kpiny, ironii, niby - nie przejęcia się, ale każdy myślący człek widzi, że dusza nie wie jak sobie poradzić

Dodatkowo musi szukać sojuszników

Sam się czuje niepewnie

Kiedy ich znajdzie - hulaj dusza, bo dostaje energii, której potrzebuje

 

Nie wie, że nie musi

Nie musi robić z siebie ofiary

Chyba, że chce

 

Sama przez większość swego życia byłam ofiarą, a raczej nauczona - robiłam siebie nią

Dziś już nie chcę

No bo właściwie PO CO?

 

A kawusia?

Kawusia jest cacy