Co mnie nie zabije...

 

Wczoraj, między dwoma zebraniami w różnych częsciach miasta, godzina przerwy

 

Co może robić Promiss jak ma godzinę przerwy?

Nawet nie pytaj

Pewnie, że gna do kafejki, bo kawy jej się chce

Rozsiada się przy oknie, zamawia bruschettę - żeby nie było i co?

No i ktos dzwoni, sądząc, że Promiss jest samotna na tą kawą

Ktosie nie wiedzą, że Promiss uwielbia swoje towarzystwo i nawet znajomki przemykające przed owym oknem nie zachęcają jej do zwołania stada.

Gadamy, gadamy przez ten telefon nieszczęsny i nagle gdzies z tyłu głowy zaczyna mi cos wierutnie uwierać.

Czterech trzydziestolatków siedzi za mną i tak piekielnie klnie, że nie doszukać się tam ni jednego literackiego słowa z wyjątkiem spójników.

Odkładam telefon, odwracam się i bez chwili namysłu wrzucam kozetkowy pouczająco - dydaktyczny Promissowy wist.

Podswiadomosć konotuje, że jest już parę piw wypitych i może to nie było dobre posunięcie ze strony samotnej kobiety, ale kto mnie choć trochę zna...

No to mnie zna

Panów wybitych z euforii zatyka na moment. Jeden się zgadza i przeprasza, drugi ma dziwny wytrzeszcz

Wracam do bruschetty, oni do konwerchy, za chwilę zapada milczenie, chyba ich jednak mocno dźwiachnęło, bo zaczynają cos tokować jak ich to nie rusza i że są wolnymi ludźmi

Dla mnie wiążące jednak jest, że już nie klną

Za czas jakis wychodzą przed kawiarnię i stają przed oknem zapalając fajkę

Jeden z nich patrzy mi przeciągle w oczy.

Wysyłam mu mój najpiękniejszy usmiech nr 3, on odwdzięcza się usmiechem Brada Pitta i machamy ku się łapkami

Czy mężczyźni lubią być opier.......ni?