Dzwonisz tak, jakbys chciała swiat obudzić cały

Nie ma to tamto, mój Anioł Stróż jak już skończy wachtę nade mną pójdzie na bank z butami do nieba

Cholera, nadgorliwy się taki trafił, na ławeczce nie posiedzi, chyba, że mu ekskomuniką czasem zagrożę

Dzień jak co dzień z życia Promiss:

Wracam po robocie na mieście do centrum w celu rozliczenia się w pewnej instytucji, parkuję na ulubionym parkingu przy naszej nekropolii

Po przekroczeniu bramy cmentarza zalewa mnie dojmująca radość

(no tak, już się zaczyna - myślę sobie)

Stróż wykombinował sobie taką figurę stylistyczną:

- Spójrz Promisie na epitafia, zdjęcia i nazwiska, ich już nie ma, tych ludzi

(konstatacja na miarę Einstaina)

- Ich już nie ma, ale ty jesteś, w związku z tym tworzenie tragikomedii, dramatów oraz noweli argentyńskich w twoim życiu absurdem się być zdaje

Bo jakby szkoda czasu

Nie mogłam nie przyznać mu racji i z uśmiechem na facjacie nie licującym z powagą miejsca opuściłam cmentarz

Oczywiście Aniołu mało na wczoraj było, więc za chwilę shaltował mnie przy pewnym liceum i kazał pochylić się nad pewnym muralem, nad którym się nigdy nie pochylałam, bo nie przyszło mi do głowy ( a setki razy tamtędy przechodziłam)

Po załatwieniu sprawy wracam tą samą drogą

No dobra, przyznam się - zahaczyłam o kawę w Plazie, to silniejsze od mnie

W drodze powrotnej przez cmentarz już prawie przy bramie wychodzącej natykam się na pogrzeb

W zasadzie nie mam innej drogi, aby się ewakuować, więc postanawiam przejść przez żałobników

Skupiam się w sobie, maleję i się chyłkiem przemykam

I KURNA na wysokości księdza żegnającego zmarłego, na wysokosci trumny leżącej ode mnie o metr, rozdzwania się moja komórka, shit!

Radosnym sygnałem:

 

JEZU!!!!

Zaczęłam spierniczać w tempie dość przyspieszonym między panami z chorągwiami, nie oglądając się wcale

Telefon odebrałam już przy murze

Dzwoniła kobieta, więc zeszło mi jeszcze ze 40 minut na parkingu

Na koniec powiedziałam jej :

- Dzwoniłaś tak jakbys chciała zmarłego obudzić

Dopiero potem mogłam na spokojnie w korku zastanowić się co mój Anioł chciał mi przez to powiedzieć

Czy - nie budźmy tych, którzy odeszli, niech śpią snem sprawiedliwych

Dajmy odejść tym, którzy odejść zechcieli

Czy może - zagrajmy im najpiękniej jak potrafimy na pożegnanie, bo na to zasługują

Czy może coś jeszcze

(zgłoszenia przyjmuję w komentarzach, przewidziana nagroda)

 

Z tego miejsca chciałam przeprosić cały orszak pogrzebowy, rodzinę, księdza i zmarłego

Gdyby to było możliwe przytuliłabym go nawet, choć może w sumie się ucieszył, że mu tak pięknie na koniec zagrałam...