Obiecana notka czyli o dwa kroki za daleko

Cały weekend spędzony na ranchu, mimo kiepskiej pogody

Pogoda nie ma większego znaczenia, jeśli jesteś we własnym miejscu mocy i nie ma problemu np przy pięciu stopniach ze snuciem się po podwórzu w piżamach i klapkach na bosych nogach

Oprócz harówki przy doprowadzaniu tego miejsca do używalności, stałym punktem programu jest narzucenie czerwonego polara i w towarzystwie swoim lub jedynie Łapki, pokonywanie niezmierzonych przestrzeni Wyniosłości Giełczewskiej

Tak też było i wczoraj

Kilka godzin wśród pól, lasów, wzgórz, gdzie plątały się pod stopami lisy, spasione zające i insza gadzina

Po wyjściu z długaśnego wąwozu wyleźliśmy na szczyt wzgórza, gdzie skonstatowałam, że kompletnie nie mam zielonego pojęcia gdzie jestem

I teraz dylemat - iść dalej i paść gdzieś tam w głuszy, gdzie nikt nigdy nie znajdzie mego ciała i tylko Łapka będzie nad nim do księżyca wyła?

Czy posłuchać głosu wewnętrznego, który wyraźnie, coraz głośniej szepce

- wrócić do Domu możesz tylko znanymi ścieżkami, o dwa kroki za daleko i będziesz zgubiona

Bo żebyś nie wiem gdzie szedł i szukał,  to nigdy nie dojdziesz, nie doszedłszy najpierw do siebie

ODWRÓĆ SIĘ!

Posłuchałam głosu

Im bliżej domu, tym większą radość czułam

Zadomowić się w sobie

Oto cel i droga

I wiedza, gdzie leżą te dwa kroki za daleko

Bezcenna