Miej to gdzieś?

Generalnie istnieje zasada, aby mieć w doopie to, co myślą i mówią o nas ludzie

W sumie słusznie, acz czy tak do końca?

Bo czy można tę zasadę zastosować do ludzi nam najbliższych - naszych dzieci ?

Czy naprawdę jest nam obojętne co myśli o nas nasz mniej lub bardziej dorosły syn lub córka?

Nie sądzę, a nawet sądzę, że nie jest nam to obojętne, bo choć nawet jest nam obojętne, to oznacza to tylko tyle, że upchaliśmy gdzieś w najgłębszym zakątku naszej podświadomości owe dylematy

Bo może dziecię myśli :

- ale fajny gość z tego mojego starego, zawsze mogę na niego liczyć, jest dostępny fizycznie, intelektualnie i emocjonalnie, można z nim pogadać, pobawić się, powygłupiać, ale i popłakać

Jest moim przyjacielem, oprócz tego, że mądrym rodzicem

Ale może dziecię myśli:

- ale palant z tego mojego starego, nigdy nie istniał dla nas, wiecznie gdzieś obok, nie tu, niedostępny, choć widzialny, wciąż kompromituje siebie i nas, czy przydarzył nam się za karę?

Może dziecię tak właśnie myśli, ale póki tego głośno nie wypowie, komfortowo się żyje rodzicowi z upchanym wstydem i poczuciem winy

Ważne jest co one myślą o nas

Ważne co myślimy o nas samych

Masz chwilę czasu?

Usiądź i pomyśl co oni mogą o Tobie myśleć

Zobacz galerię zdjęć: