To nie jest nienawistna notka o Heli

Bo nic nie jest tym, czym się być wydaje, choć czasem jest

Stali i wierni czytacze z dawien dawna wiedzą, że autorka bloga jest maniackim odwiedzaczem kawiarni i praktycznie nie ma dnia, aby jakiejś nie nawiedziła

Najwierniejszą jest wobec pewnej knajepki w pewnym hipermarkecie, gdzie zawsze przysiąść można po zakupach, po fitnesie, czy bez powodu

Przez te lata poznałam stałych bywalców, nie jestem sama w tym dziwacznym procederze

Obok grupy maniackich emerytek, codziennie pijących kawę w swoim gronie, jest dziwna para, chyba ojciec z córką, ale pewności nie mam ( starszy pan, córka chyba niepełnosprawna umysłowo)

Jest też pani, koło sześćdziesiatki, świetnie ubrana, zawsze ze słuchawkami na uszach, zawsze z kimś gadająca przez telefon

Jest samotna kobieta w moim wieku, znamy się jeszcze z czasów studenckich, pani profesor belwederska, która po uczelni zachodzi tu coś zjeść i zawsze zakończyć dwoma kieliszkami wina

Boli mnie jej samotność, nigdy nikt do niej nie dołączył

Kiedyś dołaczyła do mnie, kiedy czekałam na pewną blondie, smutno odstąpiła od stolika, kiedy moja blondie przyszła

I wreszcie jest para, o której właściwie jest ta notka

Otóż latami obserwowałam ją przysiadającą właśnie w tej kawiarni

Dwie kobiety, dość, a nawet bardzo ekstrawagancko ubrane

Codziennie siadały na piwie i rozmawiały dość, a nawet bardzo głośno, wydając się być zafascynowane sobą

Zdecydowanie nie pasowały imidżem do siermięgi Polski B., w której przyszło mi mieszkać

Dodatkowo, kiedy wstawały od stolika, brały się za ręce i tylko w ten sposób poruszały się po mieście

Doszłam do wiekopomnego wniosku, że niosą oświatę genderową do wsi, jaką jest Lublin i nie ma co się opierać zmianom, lecz uszanować i zaakceptować

Życie bywa jednak przewrotne

Ostatnio dowiedziałam się, że starsza jest katechetką, a młodsza to jej córka

Bo nic nie jest tym, czym być się wydaje

Choć czasem jest