Siedem uczuć - bingo!

Koterski posiada specjalną szufladkę w moim sercu i na wideotekowej półce

Sztandarowe hity pana Marka cyklicznie w domu załączam, zarażając nimi następne pokolenia

Muszę, bo się uduszę

Coś dobrego nie ulega dezaktualizacji, więc za każdym razem zdumiewa mnie jego prawda czasu i ekranu, świetna gra, psychologiczny majstersztyk

Wczoraj - "Siedem Uczuć"

I jak zawsze wywróciło mnie na lewą stronę

Podszewką na wierzch

Wedle mojej oceny film nie przebije "Dnia Świra" i "Wszyscy jesteśmy Chrystusami", lecz z pewnością winien wejść do kanonu lektur obowiązkowych dla uczestników nauk przedmałżeńskich

Obraz wali po tytułowych emocjach

Siedząc w kącie ostatniego rzędu przerobiłam je chyba wszystkie podczas seansu

Po wybuchach śmiechu i sekretnym chlipaniu na sali powzięłam podejrzenie, że nie tylko ja

Odnalazłam się mentalnie i emocjonalnie niemal we wszystkich dziecięcych postaciach

Bo może to jest tak, że wszyscy wtedy mieliśmy ciężkie dzieciństwo, choć ja miałam chyba najgorsze :-)

Gra aktorów, z wyłączeniem Kasi Figury, która jakby się naćpała na smutno - rewelacyjna

A już Gabriela Muskała powaliła mnie na przysłowiowe kolana

Studium znerwicowanej kujonki odegrała w sposób absolutnie mistrzowski

Mastalerz, Dorociński, Bogdańska, Koterski i cała plejada znanych nam z ekranów postaci tworzy intrygujące studium przekazywania traum pokoleniowych, braku mądrości rodzicielskiej, niezrozumienia tytułowych uczuć, uczenia swych pociech zaprzeczania, racjonalizacji i innych równie cudownych mechanizmów obronnych, które w dalszym życiu skutkują całą gamą psychosomatyki i niespełnienia.

Koterski jest tak bardzo przekonywujący, bo tworzy z autopsji

On wie

Mało tego

On czuje

A tylko to gwarantuje autentyczny, szczery i wiarygodny przekaz

I może niepotrzebnie Sonia Bohosiewicz w finalnej scenie jako woźna emocjonalnie wykrzykuje jak - kurwa - nie należy z dziećmi postępować, to jednak ta scena stawia kropkę nad i...

Bo czasem takiej kropki potrzebujemy, aby dotarło

Aż do trzewi