Jak zostałem?
Otóż zostałem nim zupełnie nieświadomie, gdyż do dzisiaj nie zdawałem sobie sprawy z tego, że puszczanie głośnej muzyki, było odważnym aktem walki z reżimem. Nawet wtedy, gdy z moich głośników leciały teksty typu:
Wielki gmach, kamienny pomnik
Strzela w niebo swoją szpicą
Środek Europy
Przygnieciony pięścią komunizmu
A ja stoję na dole pałacu
Z zadartą do góry głową
Podpalam z rozkoszą lont
I pragnę wysadzić go sobą
Podpalam z rozkoszą lont
I pragnę wysadzić go sobą
"Pałac" z dumą mówią o nim
Pałac nowych możnowładców
Jak śmiesznie przy tym głazie
Wyglądasz robotniczy darmozjadzie
A ja stoję na dole pałacu
Z zadartą do góry głową
Podpalam z rozkoszą lont
I pragnę wysadzić go sobą
Podpalam z rozkoszą lont
I pragnę wysadzić go sobą
Z tysięcy okien fotoaparaty
Kradną twarze przechodniom
Antena rozgrzana do białości
Nadaje z maniacką zaciekłością
A ja stoję na dole pałacu
Z zadartą do góry głową
Podpalam z rozkoszą lont
I pragnę wysadzić go sobą
Podpalam z rozkoszą lont…
(Zespół: Dezerter; tytuł: Pałac)
Puszczałem głośno, bo lubiłem głośną muzykę i szczerze mówiąc nie bardzo mnie obchodziło, czy sąsiedzi odczuwają z tego powodu jakiś dyskomfort. Oczywiście nie robiłem tego zbyt często i o bardzo, bardzo nieprzyzwoitych porach. Jakieś tam, zasady współżycia społecznego jednak zostały mi wpojone.
Nigdy nie przyszło mi jednak, aby do tych incydentów dorabiać ideologię kombatancką, walki z czerwonym pająkiem, aby po latach epatować czytelników tekstami cyt.: „Ten wspaniały facet bronił mnie za darmo gdyż rozumiał, że to, co robię jest moim odważnym protestem przeciwko ówczesnemu czerwonemu reżimowi”.
Zastanawiam się, jakiej muzyki słuchał Stefek Niesiołowski, kiedy planował wysadzenie pomnika Lenina w Poroninie? To najgłośniejsza i najbardziej znana akcja bojowa Stefana, lecz mało kto wie, że zakończyła się właśnie na etapie planowania. Jeszcze mniej ludzi wie, że ukradł maszynę do pisania (zdaje się z jakiegoś urzędu lub uczelni) a gdy wpadł, to pierwszego dnia zaczął sypać m.in. swoją bogu ducha winną narzeczoną. Potem jego kariera bezkompromisowego bojownika z czerwoną zarazą tylko rosła i rosła tak, jak rośnie ch.. jurnego osła (przepraszam powinno być posła) - jakoś tak mi się melodyjnie zrymowało.
Tak się składa, że pomagałem i wspierałem kombatantów z II W.Ś. - póki byli wśród nas. Poznałem ich wielu, nawet zostałem członkiem ich stowarzyszenia i otrzymałem z Londynu stosowną legitymację potwierdzającą członkostwo. Działałem w organach i zawsze traktowałem to, jako pewnego rodzaju przywilej i zaszczyt, który mi uczyniono. Poznawałem ich życiorysy i dość łatwo odróżniałem blagierów, którzy do jednostki dołączyli już na kontynentalnej okupacji lub po dostaniu się do niewoli alianckiej, od tych, którzy naprawdę narażali własne życie i brali udział w bardzo ciężkim boju. To było nawet dosyć proste, kiedy taki delikwent zaczął opowiadać o swoich wyimaginowanych zasługach. Ci, którzy, naprawdę byli warci słuchania i mieli naprawdę coś do opowiedzenia, mówili niewiele i niechętnie. Czasem dopiero po dość dłuższej już znajomości przełamywali się i opowiadali.
Słyszałem wiele opowieści styropianowych kombatantów Solidarności, na własne oczy widziałem te „kazamaty”, w których internowano Wałęsę i upijano do nieprzytomności. Słyszałem o różnych „bohaterskich” wyczynach takich, jak planowane zabójstwo milicjanta i kradzież jego broni – na ten pomysł wpadł Komorowski – późniejszy obrońca Wojskowej Służby Informacyjnej. No, ale pierwszy raz słyszę, o akcji, o przepraszam ODWAŻNEJ AKCJI ... głośnego puszczania muzyki w bloku.
Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że nasz salonowy bohater nie puszczał w kółko muzyki takiej, jak poniżej.
Od takich rymów można dostać nie tylko hopla ale i Nobla...
