Cisza nad polskimi Termopilami

Kostek Zarugiewicz miał 19 lat gdy zginął 17 sierpnia 1920 roku pod Zadwórzem zarąbany sowieckimi szablami, zatłuczony i dobity sowieckimi kolbami.

Był jednym z  311 zmasakrowanych , niemożliwych do zidentyfikowania ciał . Tylko 7 ciał udało się zidentyfikować.

11 godzin trwającą bitwę przeżyło 12 chłopców.

Pierwsza Konna Armia Siemiona Budionnego po tej bitwie zrezygnowała z ataku na Lwów.

 

Młodzi mężczyźni. Właściwie jeszcze chłopcy.

Ginęli przez 11 długich godzin. Jeden po drugim.

Orlęta Lwowa.

 

Kostek  Zarugiewicz, bohaterski obrońca Lwowa z 1918 roku,  kawaler krzyża Virtuti Militari i Krzyża Walecznych  wraz z innymi  obrońcami Lwowa spoczął u stóp niewielkiego kurhanu, na małym cmentarzyku wojskowym w Zadwórzu.

Ten mały cmentarzyk to największa mogiła Nieznanych Żołnierzy.

Nie wiadomo kto w jakiej trumnie został pochowany.

 

Matkę Kostka, Jadwigę poproszono w 1925 by wybrała jedną z trzech trumien z bezimiennym dzieckiem , a kiedy dotknęła jej ręką, być może w matczynej nadziei, że to jej syn – trumna stała się Wielkim Symbolem, Wielkim Znakiem dla wszystkich przyszłych chłopców i dziewcząt polskiej ziemi.

Niezwykle uroczyście z największymi honorami wojskowymi, specjalnym pociągiem, trumnę tę przewieziono do Warszawy na miejsce jej wiecznego spoczynku w Grobie Nieznanego Żołnierza.

 

Tak oto zamykała się lwowską klamrą Bitwa Warszawska. Cud nad Wisłą.

 

Czemuż  dziś o tych dzieciach nikt nie mówi?

Czemuż dziś o nich taka cisza?

Przecież zaledwie kilka dni temu staliście tam w Warszawie obok jednego z Orląt Lwowa, być może obok Kostka?