A nie mówiłam?...

Nie muszę przez jakiś czas pisać.

Mogę z przyjemnością czytać.

Mogę czytać coraz bardzie zastrachane  i coraz bardziej przekonywające samych siebie, umacniające się wzajemnie w resztkach swojej wiary, coraz bardziej niepewne własnych racji i przez to coraz bardziej pełne krzyku i jęku zawodu, teksty wyznawców PiS.

Tych salonowych pogromców wszelkich „wrogów Polski”.

Tych, których Polska w osobach Kaczyńskiego, Ziobro, Kaczmarka, Kornatowskiego, Leppera i tylu innych okazała się brudnym, śmierdzącym bagnem.

I mogę czytać teksty  tych, którzy nie stracili własnych zasad moralnych  i nie odeszli ani od własnych poglądów, ani od uczciwego oglądu polskiej rzeczywistości, a którym ostatnie dni dostarczają potwierdzającej ich racje, czasem gorzkiej satysfakcji.

I którym wciąż przyświeca Polska jasna, Polska prawdziwie prawa i prawdziwie sprawiedliwa.

Stracone dla Polski dwa lata, to jednak zawsze lepiej niż stracone cztery lata. 

Mogę spokojnie zadowolić się własnymi słowami: „ A nie mówiłam”...

I konstatacją:

Zobaczyć upadek Giertycha – to przyjemność.

Zobaczyć upadek Leppera – to duża przyjemność.

Zobaczyć upadek Ziobro - to bardzo duża przyjemność.

Zobaczyć upadek Kaczyńskiego – BEZCENNE!