Brzydka bajka - Był sobie PiS ...

 

Był.

Rozpadł się na naszych oczach.

Rozpadał się od dłuższego czasu jak wszystko co zdegenerowane i chore.

Symptomy rozpadu zaczęły być czytelne od momentu opuszczenia PiS przez Marka Jurka.

Przyśpieszenie rozpadu zaczęło narastać lawinowo po upadku brudnej koalicji, gdy niedawni koalicjanci zaczęli ujawniać prawdę o rządzącej ekipie PiS. Gdy stało się jasne, ze Jarosław Kaczyński ma przeciw sobie  kilka wewnętrznych grup, dla których stał się jasny upadek rządu Kaczyńskiego a perspektywa przyspieszonych wyborów narzuciła gorączkowe myślenie o miejscach na listach wyborczych.

 

Ludzie, których z PiS i kręgów władzy PiS wyrzucono i ci, którzy sami w proteście i niezgodzie na praktyki Kaczyńskiego i jego ekipy odeszli – przekazują nam obraz PiS jako mafii, wewnątrz której toczy się wojna rodzin o wpływy, teren działania, pieniądze i tytuł dona. Mówią wprost, otwartym tekstem to, co i tak było dostatecznie jasne dla Polaków – o sitwach, grupach, koteriach, „ludziach Wassermanna”, „ludziach Ziobro”, „ludziach Marcinkiewicza”, „ludziach Kaczmarka” czy najbardziej znanych totumfackich władzy „ludziach Kaczyńskiego”. Mówią o powiązaniach z biznesem i towarzyszami z dawnej PZPR.

 

Ujawniane mafijne praktyki i metody działania rodzin, wzorowane na walkach wewnąrzpartyjnych nieboszczki PZPR, ale pozbawione potężnego, sowieckiego protektoratu jakiemu podlegała PZPR, czynią te walki znacznie dramatyczniejszymi, ponieważ nie zachodzi obawa, że ktoś z zewnątrz je przerwie arbitralną decyzją – więc szansę na wygraną, na sukces, na zwycięstwo ma każdy z bossów. Każdy, komu uda się pokonać dona.

 

Niekiedy interes staje się wspólny i łączy rodziny, częściej dzieli je.

Łączy, gdy trzeba jakiejś grupie zamknąć usta, dzieli, gdy w grę wchodzi osobista walka bossów między sobą.

 

Najbardziej pasjonująca jest wojna dwóch najsilniejszych: Kaczyńskiego i Ziobro.

Obaj uzbrojeni w doskonałe narzędzia tajnych policji i podległych im służb państwa, które umiejętnie wykorzystywali przez czas sprawowania swoich funkcji, mają możliwości i argumenty stanowiące świetną broń, której nie wahają się użyć przeciw sobie.

Konferencje prasowe Ziobro wyniosły go na szczyty popularności i zbudowały pozycję, której Kaczyński nie może lekceważyć. Dobrotliwy ton Kaczyńskiego z jakim mówi do i o Ziobro przypomina sceny z konsyliarnych , uspakajających swoich wrogów słów Marlona Brando w „Ojcu chrzestnym”, które poprzedzają ostateczny cios jaki zamierza im zadać.

Lecz Ziobro widział zapewne ten film i nie daje się zwieść. Uderza. Uderza tak, by nie tracąc nic ze swej popularności, równocześnie wytrącić broń z rąk Kaczyńskiemu.

Zeznania przed komisją sejmową aresztowanych dziś „ludzi Kaczmarka” byłyby na rękę Kaczyńskiemu w walce z Ziobro. Ale nie może publicznie, bez ryzyka odwrotu elektoratu tego powiedzieć. Wiedząc, że jedynie upadek Ziobro, ale taki, gdzie nie będzie widać jego przykładającej się do tego ręki, zapewnia mu zwycięstwo – Kaczyński musi pozornie akceptować działania Ziobro.

 

Ta wyniszczająca wojna jest tym bardziej dramatyczna, ze toczy się na tle sprawy zakwestionowanych sprawozdań finansowych PiS i perspektywy utraty subwencji.

O ile Sąd Najwyższy nie przyzna racji skarżącym decyzję PKW, a na to się nie zanosi -

PiS będzie zmuszone jeszcze przed wyborami do zmiany nazwy – zapewne przez dodanie owych dwóch literek RP do starej nazwy. Oznacza to konieczność rejestracji PiS RP jako nowej partii, a co za tym idzie weryfikacji dotychczasowych członków, zanim staną się członkami nowego/starego ugrupowania.  To także broń w rękach wyłącznie Kaczyńskiego – to on będzie decydować o miejscach na listach wyborczych ludzi, których do tej nowej/starej partii dopuści. Jego decyzję będą arbitralne, bo muszą takie być – przecież w nowej/starej partii muszą odbyć się nowe wybory, musi zostać ustalona hierarchia stanowisk i ważności ludzi – Kaczyński nie może ryzykować demokratycznych swobód w PiS RP.

 

Dla Kaczyńskiego najważniejsze jest stworzenie zwartego ugrupowania, które nie jest mu potrzebne do rządzenia w nowym sejmie, zwłaszcza, że nie z kim rządzić bo nie ma żadnej zdolności koalicyjnej. Bardziej skuteczna dla jego zamysłów będzie rola partii opozycyjnej. Niezbyt małej, zwartej, krytykującej tych, którzy będą sprawować władzę i zbierającej punkty na przyszłość. Bo Jarosław Kaczyński gra o reelekcję Lecha Kaczyńskiego. I o ewentualne przejęcie ponownie władzy w Polsce już po nowych wyborach prezydenckich o ile uda mu się odzyskać do tego czasu utracone obecnie poparcie Kościoła i przychylność o.Rydzyka, którą jak można wnioskować po publikacjach ostatnich dni pozyskał obecnie Zbigniew Ziobro znający kulisy utrącenia przez Kaczyńskiego kandydatury abpa Wielgusa na metropolitę warszawskiego.

  

Dlatego PiS już nie ma