"Co mnie o tyle dziwi, że to jest mój samolot - sto jedynka" /Le

czyli co jest czyje w Rzeczypospolitej

i skąd się wzięło 

część I

Baroniątko w opałach 

Przetacza się dziś 13. grudnia 2008 roku, pomiędzy tekstami o ogłoszeniu wojny polsko-jaruzelskiej, pisanymi tonem  mniej lub bardziej łzawym z  mniej lub bardziej luzackim obiektywizmem, sporo tekstów , które znacznie bardziej rajcują i autorów i czytelników niż wspomniana rocznica.

I słusznie – bo stan wojenny był dawno i właściwie nikogo poza przybywajacą w oszałamiającym tempie liczbą jego ofiar i kombatantów specjalnie nie interesuje, nawet jeśli na transparentach czytamy: „Młodzież pamięta”- bez wszakże wyjaśnienia bliższego co też młodzież może pamiętać. 

Najmniej o nim mówią i niechętnie ludzie, dla których zarówno dzień jego ogłoszenia, jak i następujące po nim dni, tygodnie i lata stanowiły ciąg zdarzeń koszmarnych , trudnych do zniesienia, pełnych lęku i przebłysków nadziei, zwątpienia i żarliwej modlitwy.

Czytając dzisiejsze publikacje – zastanawiam się nad tą dziwną skłonnością do patriotyzmu okazjonalnego, o którym już jutro większość autorów zapomni i tylko ci, dla których wszystkie dni po 13 grudnia są równie ważne w samotności będą wspominać kolejne daty i chłopców i dziewczyny sprzed dwudziestu siedmiu lat, poniżanych i upokorzonych, którym wyrwano kawał młodości. 

Ten tekst nie będzie więc o stanie wojennym – ale o wydarzeniu, które przyćmiło rocznicę  - będzie o Zbigniewie Ziobrze.

 

Jak Polska długa i szeroka odbija się powszechną czkawką sprawa biednego pana Zbyszka, tak srodze potraktowanego przez sądy wszystkich kolejnych instancji – nakazujące mu zapłacić za własne łgarstwa i przeprosić ofiarę jego oszczerstw.

Dodatkowym upokorzeniem jest, że czynu dopuścił się był pan Zbigniew  w majestacie swojego urzędu Ministra Sprawiedliwości w rządzie „Prawa i Sprawiedliwości”- a prawo i sprawiedliwość, o ironio,  dopadły go jako zwyczajnego szeregowego posła , nawet bez immunitetu w innej ze spraw , za którą pewnie niebawem przyjdzie mu, mówiąc kolokwialnie, także beknąć.

Koledzy ( nie wszyscy, nie wszyscy...) dla których wsparcia wszakże było wszystko co czynił pan Zbyszek na urzędzie, takoż łgarstwa - gromko zapowiadają solidarność partyjną i ściepę na koszty, jakie przyszło ponieść panu Zbyszkowi.

A są one istotnie niemałe, bo mówi się, że i pół miliona może pęknąć.

 

Rozległe dywagacje nad prawną stroną zbiórki powszechnej, ogłaszaniem apeli, podawaniem kont są jedynie dowodem, że sprawa jest bardzo serio – bo w przypadku jeśli braknie wsparcia pan Zbyszek będzie musiał sprzedać mieszkanie, jak żalośnie się skarży.

 

Kupca wprawdzie już ma – bo Janusz Palikot gotów jest kupić mieszkanie za godziwą cenę i urządzić w nim Muzeum IV RP. 

Jest jednak problem, z którego zdaje się Janusz Palikot i koledzy z PiS nie bardzo zdają sobie sprawę. Otóż nie wiadomo o którym mieszkaniu myśli pan Zbyszek, mówiąc o zamiarze sprzedania.

Bo tych mieszkań ma pan Zbyszek calkem pokaźną kolekcję.

Zajrzałam do oświadczenia majątkowego posła Zbigniewa Ziobra, na jego stronie sejmowej.

A tam....własnoręcznym pismem posła Ziobra napisane i podpisane:

No to po kolei:

1. Środki pieniężne zgromadzone w walucie polskiej  około    20 tys. zł2. udział w domu rodzinnym (1/3) o wartości                            167 tys. zl3. Działka hipoteczna                                                                 22 tys  zł4. Mieszkanie ( 125 m2)                                                          565 tys. Zł5. Toyota corolla z 2002 r                                                         27 tys. Zł

No i roczne dochody przekraczające w czasie ministrowania ( oświadczenie jest składane 29 kwietnia br) -                        200 tys. zł.

A także kredyt na 15 lat w wysokości około   -  55 tys. ChF (franków szwajcarskich)  

Jednakże myliłby się bardzo ktoś, gdyby na podstawie tej części oświadczenia chciał oceniać trudną sytuację materialną posła Ziobry, którego dochody w tak zwanym międzyczasie spadły, jak sam dokładnie nie pamiętając, podaje ( kto by tam takie grosze liczył dokładnie) do 5 – 7 tys. zł miesięcznie.

Otóż eksminister odziedziczył spadek po ojcu.

Dokładnie 1/3 spadku, czyli według szacunkowej wartości na posła przypadło 229.821 złotych o czym także własną ręką zaświadcza.

A to:

1. ½ lokalu mieszkalnego położonego w ( zakreślone)

2. ½ lokalu mieszkalnego  położonego w ( zakreślone)

3. 1/3 nieruchomości (694 m2) w ( zakreślone)

4. ½ lokalu mieszkalnego, murowanego o pow 128m2 położonego w ( zakreślone)

5. ½ wkładu oszczędnościowego w ING Bank Śląski  - 71 797 zł

6. ½ wkładu oszczędnościowego  w BPH  -                   16.414 zł

7. ½ wkładu oszczędnościowego  w Bank PBC  -          19.400zł 

Pomijając rzeczywistą wartość owych lokali, bo jak oświadczenia wynika za niewiele ponad 100 tys. złotych można mieć w Polsce i te mieszkania i domy ( ech te podatki od wszystkiego, rozumiemy panie ministrze rządu pana Kaczyńskiego!)  - nasuwają się trzy wnioski: 

Po pierwsze -  biedny to poseł Ziobro z nie jest – i z pewnością wśród chętnych do owej koleżeńskiej ściepy znajdzie się sporo posłów, którzy przetrą zdumione oczy, jako, że im samym do takiego stanu posiadania jest baaaardzo daleko. 

Po drugie  - poseł Ziobro ma do koloru,  do wyboru możliwości uzyskania pieniędzy na zapłacenie nakazanych mu wyrokiem sądu kosztów i żywot w hotelu sejmowym, na garnuszku rodziny ani tym bardziej pod mostem mu nie grozi. 

Po trzecie TA KOMUNA NIE BYŁA TAKA ZŁA!

Jak człowiek chciał i uczciwie dla władzy komunistycznej pracował i jako lekarz i jako baron PZPRowski – to, jak widać z pensji mógł się dorobić i dzieciom przyzwoicie przyszłość zabezpieczyć.

Prawda?

Panie i Panowie? 

I po co było władzy na przekór czynić, po więzieniach się szlajać, zmuszać władzę do ogłaszania stanu wojennego i internowania niepracowitych obiboków i chuliganów nocami drukujących paszkwile na władzę?

 

Trzeba było brać przykład z mądrych ludzi, pracę szanować a nie zmuszać władzę do wyrzucania was z niej  – to dziś też byście takie oszczędności mieli  i dla dzieci spadki solidne - a nie po przychodniach wysiadywali stracone na zomowskich ścieżkach zdrowie rozpaczliwie ratowali, odliczając drżącymi rękoma z głodowych emerytur – grosze na najtańsze leki. 

http://www.sejm.gov.pl/poslowie/posel6/452.htm