Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że moja Biało Czerwona Polska jest tak naprawdę biało-czarna. Nie ma takiej sfery życia w której ostry podział na świat jasności i mroku, dobra i zła nie byłby doskonale widoczny.
Mamy dobre i złe partie polityczne, dobrych i złych prezydentów, dobre i złe Pierwsze Damy, dobrych i złych biskupów, dobrych i złych dziennikarzy, dobrych i złych obywateli, a ostatnio nawet dobre i złe rodziny ofiar tragedii smoleńskiej.
Każda ze stron owych narodowych zapasów obsadza siebie w barwach białych zaś rywala w czarnych. Niektórzy, mniej zaangażowani i nie mający własnego zdania, gotowi są uznać, że rywale – jak w szachach – raz są czarnymi a raz białymi figurami.
Ale nie dajmy się zwieść. Przy całym szacunku dla ludzkiego cierpienia spowodowanego utratą bliskich, czymś innym jest publiczne stwierdzenie, że rozbitego na tysiąc kawałków samolotu nie dałoby się już złożyć, a czymś innym bezsilnie wyrażane przekonanie, że owe poskręcane szczątki już dawno powinny być złożone, nie w imię pojednania kogokolwiek z kimkolwiek, lecz w imię ustalenia PRAWDY.
I to prawda jest tym co karze wierzyć, że nie jest tak jak myślą niektórzy, iż w owym narodowym (choć chyba już nie tylko polsko-polskim) sporze każda ze stron ma trochę racji, tak jak nie można „mieć trochę prawdy”.
Inne tematy w dziale Polityka
