Znalazłem w internecie informację o krytyce wygłoszonej (napisanej) przez P. Marka Plawgo wobec P. Agnieszki Radwańskiej. Upraszczając (tekst Pana Marka łatwo odszukać w sieci): Pan Marek uznał Panią Agnieszkę za „antyolimpijską chorążą” i jakkolwiek ceni ją za jej sukcesy sportowe to jego zdaniem „jej postawa na igrzyskach i wywiad po występach budzą niesmak”. Co do postawy na igrzyskach sprawa jasna (acz taki jest sport, faworyci też przegrywają) , co do wywiadu (pomijam to co rzeczywiście powiedziała Pani Radwańska) Pan Plawgo zarzuca Pani Agnieszce, że za ważniejszą od udziału w olimpiadzie miała uznać grę w turniejach wielkoszlemowych.
Moim zdaniem Pan Plawgo dał się ponieść emocjom. Tenis ziemny gości na Igrzyskach, po okresie dłuższej przerwy, od roku 1988. Mogę się mylić, ale obecność tej dyscypliny raczej ubogaca Igrzyska aniżeli przydaje splendoru i popularności tenisowi. Myślę też, że tenis ziemny to na tyle specyficzna dyscyplina sportu, że powiedzenie iż więcej wart jest wygrany np. Wimbledon od olimpijskiego złota nie powinno być uznane za bluźnierstwo.
Co więcej, nie przemawia do mnie bardzo silnie kreowana w mediach wizja Igrzysk Olimpijskich jako niezwykłej, jedynej w swoim rodzaju imprezy sportowej, szlachetnej, wzniosłej, wspaniałej, itd. Współczesne olimpiady to jeszcze jedne, zawody dla osób profesjonalnie uprawiających sport. Nawiązanie do starożytności i idei „odrodzenia ruchu olimpijskiego” to dla mnie tylko marketingowe działania pozwalające lepiej sprzedać oferowany produkt. Dochodzi do tego polityczny aspekt Igrzysk – stają się swoistą formą pozamilitarnej rywalizacji państw, a w poszczególnych krajach narzędziem promocji władzy (tu, jak w sporcie, trzeba liczyć się z porażką).
Nie zmienia to faktu, że w aspekcie indywidualnym, dla konkretnych uczestników mogą być wyjątkową imprezą dla której warto poświęcić cztery lub więcej lat życia. Innymi słowy: nie dajmy się zwariować.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
