Umarł król, niech żyje król !!!

A wielu poddanych, w tym liczni dworzanie i zausznicy nie potrafią pogodzić się z tym jakże dla nich tragicznym wydarzeniem.

To da się zrozumieć. Utrata władzy to nie tylko, nawet nie przede wszystkim, konieczność pożegnania się z różnymi wygodami i blichtrem towarzyszącym piastowanym urzędom. O wiele gorsza jest świadomość, że to nie my decydujemy o losie innych, lecz oni decydują o naszym życiu.   

Efekt jest porażający. Jeszcze tak niedawno butni i pewni siebie, podziwiani i adorowani, stawiani za wzór i uznawani za autorytet, wychwalani i doceniani. A dziś!? Godni litości żałobnicy opłakujący utracone królestwo. Niezdolni do refleksji, że za upadkiem niejednej monarchii stały czyny władców.

Zbyt dumni, by uznać nowego króla. Zbyt upokorzeni, by okazać mu odrobinę szacunku. Wolą rolę trefnisiów. Miotają się po arenie i jak cyrkowy clown przykuwają uwagę doczepionym bąblastym nosem i wielkimi grochami na za dużym ubraniu. Przekrzykują siebie i innych, tym lepiej im głośniej i głupiej.

Pilnie wsłuchują się w głosy płynące z sąsiednich dworów, jakby w nadziei, że stamtąd przyjdzie ratunek. Nie przyjdzie.

Tym brakiem powagi i bezgranicznym poszukiwaniem akceptacji chcą zabić strach. Ten doraźny, przed oceną i odpowiedzialnością za swe rządy.  I ten znacznie ważniejszy, że w historii zapiszą się nie jako władcy przegrani, ale źli.