Przyznam uczciwie. Nie wierzyłem. Sięgnąłem po źródło najbardziej wiarygodne z wiarygodnych. Tak. Premier Donald Tusk to powiedział. Wezwał do walki ze „współczesnymi bolszewikami”.
Najpierw, w trosce o zachowanie odrobiny szacunku dla byłego premiera oraz w przekonaniu, że nasza społeczno-polityczna rzeczywistość mimo całej swojej złożoności, da się jakoś racjonalnie opisać, pomyślałem, że mówca rozpoznał wreszcie prawdziwe oblicze swojego towarzysza z sopockiego molo i wezwał do krucjaty przeciwko Rosji.
Niestety, kontekst wypowiedzi nie upoważniał do tej, może szalonej ale jakże obiecującej i odpowiedniej na czas jutrzejszej rocznicy interpretacji.
Nie ma się co czarować. Uznano, zapewne nie bez żalu, że nie da się zrobić z nas faszystów. Podjęte w tym celu ostatnio heroiczne działania Pani Hanny Gronkiewicz-Waltz spełzły na niczym, co przyznał sam dostojny mówca. Poziom sympatii Polaków do Niemców jest co prawda bardzo wysoki, ale nie na tyle, byśmy chcieli, pomijając epizod Waffel SS, naśladować historyczne dokonania cywilizacji niemieckiej. A że z naszym wschodnim sąsiadem sprawa ma się inaczej, zatem musimy stać się bolszewikami.
Mam z tym pewien bardzo praktyczny problem, a nawet dwa. Co do jutrzejszego dnia – ponieważ mieszkam w części Polski rządzonej nie przez „bolszewików”, zastanawiam się, czy przewidziany podczas uroczystości pokaz jazdy ułańskiej nie skończy się jakąś szarżą na tę część społeczności lokalnej, która uznana zostanie za bolszewików. Nie będzie też łatwo przyłączyć się do wspólnego śpiewania „Żurawiejek”.
I drugi, odłożony w czasie. Moim raczej dobrym (jeszcze) znajomym jest samorządowiec z Platformy Obywatelskiej. Nie da się ukryć, że rozmowy o polityce bywały ostatnio co raz bardziej nerwowe. Ale czego spodziewać się teraz? Strach pomyśleć.
Ale żarty, żartami. Wydawało się, że są granice. Jak widać … nie ma granic. Podłości, zakłamania, cynizmu, czego tam jeszcze.
I, co najbardziej niezwykłe – to już chyba na nikim nie robi specjalnego wrażenia.
