Wandea (10)

Armand-Louis de Gontaut, duc de Biron,
jako generał Rewolucji

olej, autor: Georges Rouget (musée national des châteaux de Versailles et de Trianon)

hm, pokazuje kierunek natarcia?

Biron w młodości był ulubionym lektorem Madame de Pompadour ponieważ miał piękną dykcje, a jednak zwyciężyło w nim żołnierskie rzemiosło i już w młodości kupił patent oficerski, a za miejsce inicjacji obrał Korsykę, gdzie walcząc w oddziale Gwardii przeciw separatystom wykazał talent zarówno jako dowódca, jak i mądry strateg ponieważ nie starał się zwyciężać za wszelką cenę, ale podstępem.

Pasją od młodości było u Birona odnajdywanie wszelkich pozytywów w funkcjonowaniu potężnego Imperium Brytyjskiego do tego stopnia, ze został obsesyjnym wręcz anglofilem, co zaowocowało niezłym esejem o obronności Albionu, co pozwoliło mu wybić się ponad miarę podczas wojny o niepodległość kolonii amerykańskich. Po wielu kolejnych odmianach losu wrócił do Europy, do Francji, przystał do stronnictwa „liberałów” oczekujących od Majestatu wprowadzenia monarchii konstytucyjnej..

Po zburzeniu Bastylii szybko przystał do Rewolucji, która wykorzystała jego umiejętności w dowodzeniu...

I tak oto ten wymuskany arystokrata trafił w swej karierze na rzecz poniżej swej godności, na rozkazy o pacyfikacji zbuntowanej Wandei. Nie wiadomo do dzisiaj, czy odezwał się w nim anglofil walczący o wolność uciskanych kolonistów, czy była to tylko chłodna kalkulacja oficera, któremu żal było marnować „materiał ludzki”..

Odmówił wydania rozkazu pacyfikacji i przegrał.

Odwołany z funkcji naczelnego dowódcy Armii Zachodnich przez Ministra Wojny (o którym za chwilę) szybko wraz z żoną trafił do więzienia, a potem położył razem z nią głowę pod ostrze gilotyny.