Celtowie i Druidzi - Imperium Ducha i Natury (9)

Poczet druidów (1)

Merlin

Poczet, a cóż to jest? Dla mnie poczet jest czasami połączonym spisem treści, kalendarium i tutaj kalendarium niepełnym ponieważ druidzi istnieli i działali na całym obszarze Europy Celtyckiej, co jest prawie równoznaczne z całkowitym obszarem kontynentu widzianym przez geografów i kartografów, a kalendarium które przygotowuję zawiera w swej przytłaczającej części druidów z wyspy Irlandii i ogólnie to raczej Brytów, Bretończyków, Szkotów i Irlandczyków. Tam bowiem nie dotarł nurt i trend, którym kierowali się namiestnicy rzymskich prowincji konsekwentnie likwidujący ślady kultów dla Wiecznego Cesarstwa niebezpiecznych.

Merlin jest legendarną postacią powszechnie postrzegany jako czarownik, mag  i Druid, lecz posługujący się magią Białą, korzystną dla ludzi, rozumiejący Świat Natury. Jest szczególnym elementem mitologii brytańskiej i bretońskiej obejmującej Wielką Brytanię i Bretanię, całe południe od Szkocji, a zwłaszcza w arturiańskim cyklu, w którym jest jednym z głównych bohaterów. We wszystkich tekstach, gdzie jest o nim mowa, to Merlin umożliwia narodziny króla Artura za pomocą zaklęć, ale także znajduje sposób na jego przystąpienie do władzy. Jest doradcą króla i jego rycerzy, przewiduje przebieg walk i wpływa na przebieg owych, potem rezydując  w lesie, z którym jest ściśle związany. Merlin był regularnie obecny w tekstach z okresu średniowiecza, a i dziś jego nazwisko jest często związane z jego funkcją czarownika.
Merlin jest również znany w łacińskiej formie "Merlinus", celtyckiej "Myrddin" lub "Myrdhin", bretonskiej "Merzhin" lub "Mellin" lub w Cornish "Marzhin".

Nazwy te pochodzą z "Mori-Dunon" - "Twierdza morza" w języku Celtów. Ten sam termin znajduje w pochodzącym z Muirgen od celtyckiego "Mori Genos" - "narodził się z morza". Łacińska forma jest eufemizmem formy celtyckiej, prawdopodobnie bliżej pojęcia „biały kos”, ptak związany z magią w świecie, w którym Celtowie i Merlin, z jego szamańskimi mocami, może być przekształcony w to, co chce.
Wiadomo jednak, że nazwy "Merddin" i "Myrddin" są kolejno stosowane do opisu pojedynczego znaku. Nazwa "Merlin" została przyjęta później, prawdopodobnie w XII wieku. Legenda Merlina, którego nazwa związana jest z różnych kwalifikacjach, takich jak "czarujący", "mag" i "Człowiek z Lasu", jest bardzo skomplikowana. Nie wiadomo, czy ta postać naprawdę istniała, źródła rękopisów po prostu zniknęły. Większość opowieści, które mówią o Merlinie, również wspomina Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu. Teksty te powstawały na piśmie od XIII do XVI wieku, ale historie bazowały na pieśniach i legendach starożytnych opowiadanych i wyśpiewywanych przez bardów na dworach i dziadów proszalnych po karczmach. Czasami wychyla się z nich zagadkowa postać Merlinusa Ambroisiusa syna patrycjuszowskiego.

Merlin dyktuje tekst dziejopisowi Blais
(Enluminura z manuskryptu francuskiego z XIII ^wieku).

Wpływ chrześcijaństwa na legendę o Merlinie w średniowieczu przekształcił nieco treści legendy. Matka Merlina reprezentuje w nich pogańskie moce i to te z ciemnymi błyskami w tle. Ponadto, pojawiają się kobiety, które stają się czarownicami.

W skrócie,opis Legendy o Merlinie zmienia się w ciągu wieków, aż stanie się Merlinem, tym ze współczesnych filmów i powieści, a nawet z kreskówek, jednak, co jest inspirujące, to prorok, człowiek z lasu, mistrz zwierząt, mag czysty i blisko natury, wystarczająco blisko bogów z greckiej mitologii, którzy stanowią uosobienie natury. Na poziomie symbolicznym, Merlin reprezentuje dobroć i marzenia oraz naturę w swojej pierwotnej mocy. To pewnie dlatego zachwyca nas ponieważ jest to reprezentacja wiecznego archetypu dobra przeciwstawiającego się złu.

"Dawno temu, gdy zły duch oszukiwał ludzi, zapłodnił młodą dziewicę i narodził się z tego związku Myrdhin. Wbrew celom Złego Ducha, Myrdhin użył swoich mocy, aby nie czynić zła ale dobro! Podczas gdy jego matka została spalona żywcem, jak wszystkie samotne matki, które stały się czarownicami, On nadal wykonywał swoje dzieło i odczynienia przed złym duchem. Pod koniec życia Myrdhin, upadł szaleńczo zakochany w baśniowej „pani z jeziora” Viviane. I ona, która pokochała go złą miłością, uwięziła w wiecznej głębinie tylko dla siebie. I tam zamknięci na Wieczność, Viviane i Myrdhin zostali na zawsze. Mówi się nawet teraz, ze jezioro owe zamknięte jest pod skałami w lesie Broceliande ". Tak więc, w lesie Paimpont, który często nazywany jest „Lasem Broceliande” istnieje stela, na której jest napisane: "Tu był zamknięty Merlin przez czary Viviane"

Inne legendy, w tym zgłoszone przez Stephena R. Lawhead, bardzo wątpliwe, jednak wiążą swoje istnienie z legendami o Atlantydzie, gdzie Charis, córka króla Atlantis Avallach'a, miałaby syna Taliesina z Elffinem królem Caer Dyvi (według legendy cyklu Pendragon), a ten został ojcem Myrdhina pośmiertnie jednak, ginąc od strzał wysłannika Ciemności.
Jego rola w legendach arturiańskich miała pomóc wypełnić przeznaczenie królestwa Brytanii lub Królestwa Logres (Loegrie), grupujących Brytanię, Anglię, Walię i Armoryke ( administracyjnie Bretanię, część Dolnej Normandii i Pays de la Loire). Dzięki legendarnej mądrości, stał się przyjacielem i doradcą króla Uthera Pendragona. Po śmierci tego ostatniego, zorganizował wyzwanie miecza Excalibur, który pozwolił Arturowi, nieślubnemu synowi Uthera, zostać królem. Potem zachęcił Artura do utworzenia Okrągłego Stołu dla rycerzy, którzy są w stanie zaangażować się w trudne zadania, w tym poszukiwanie Świętego Graala. Pod koniec swego życia, mimo całej wiedzy, Merlin nie mógł się przeciwstawić losom królestwa Brytanii i tragicznej śmierci króla Artura.
Legenda Merlina nie była pierwotnie włączona do cyklu opowieści arturiańskich.

Po "chrystianizacji" z postaci Druida pozostała bliskość natury i magiczne moce, nadprzyrodzona wiedza, mądrość, trwałość, rola przewodnika i doradcy potężnych. W świecie chrześcijańskim zaistniał tym, co pozostało z dawnej tradycji umarłego świata druidów.

Pierwsze literackie odniesienia do Merlina są po walijsku. Dwaj bardowie zwani Myrddin to były pierwotnie warianty tej samej postaci, w wierszowanych pieśniach  ("Myrddin Wild": dziki Merlin) i Myrddin. To nie miało nic wspólnego z Arturem i pojawiło się przed arturiańskim okresem.

Pierwsze wiersze z walijskich legend o Myrddin'ie przedstawiają go jako szaleńca spędzającego swe nędzne istnienie w Lesie Kaledońskim, rozmyślającego nad egzystencją i klęskami, w które wtrąciła go śmierć jego pana Gwenddolau, u którego był bardem. Wierszy opisują Bitwę pod Arfderydd gdzie Rhydderch Hael, król Strathclyde, zmasakrował siły Gwenddolau podczas gdy Myrddin przyglądał się temu z pobliskiego wzgórza, a opisywana batalia miała miejsce prawdopodobnie w roku 573.

Wersja innej legendy zachowała się w rękopisie z końca XV wieku, w opowiadaniu pt Lailoken i Kentigern. W tej historii, święty Kentigern spotkal kolo Glasgow w opuszczonym miejscu szalonego i rozczochranego Lailokena, zwanego tez Merlynum lub Merlin, który oświadcza, że spaceruje w towarzystwie dzikich zwierząt z powodu swoich grzechów. Ponadto mówi, że jest przyczyną śmierci wszystkich osób zabitych podczas bitwy na równinie między Liddel i Carwannok. Po czym ucieka od świętego krzycząc coś o wolności. Wciąż pojawia się kilka razy w historii i prorokuje swoją potrójną śmierć.
Geoffrey z Monmouth również mówił o dzikim Merlinie w Vita Merlini, który to utwór wydaje się być bardzo blisko wielu "wierszy Myrddin".

Merlin doradza Arturowi, ilustrator Gustave Doré w Idylles du roi autorstwa Lorda Alfreda Tennysona (1868).

Postać Merlina często pojawiała się w literaturze romantycznej XIX wieku, szczególnie w krajach anglosaskich.

W wieku dwudziestym postac Merlina na stale zasilila kanon literatury fantasy i sf

Merlin, syn Corwin i Dara jest główną postacią w sadze „Dziewięciu książąt Bursztynu”, napisanej przez Rogera Żelaznego.
W „Harrym Potterze”, cyklu powieści napisanych przez J. K. Rowling, Merlin jest znany jako największy i słynniejszy czarodziej wszechczasów.
W twórczości Pierre Bottero, zwłaszcza w pierwszej trylogii Ewilan, Merlin istniej jako Merwyn Ril'Avalon.
Pojawia się Merlin w niektórych powieści Stephena Kinga pod Maerlyn.
W komiksach jest równie częsty, jak i kompletnie traktowany jak ikona, ale bez cech charakteru, lecz symbol wizualny, jak na przykład jako Warlock.

W muzyce w operze: Myrdhin w kompozycji Ladmirault Paul (1902r.).

cdn..