Stan rownowagi (21) cypryjski syndrom

Tak się przemieszczam po Regionie Paryskim, czasu niby nie ma na skupienie, na stworzenie nowej notki, ale jest czas, dużo czasu, na czytanie, nie tylko notek, ale i gazet i co tam na białe strony zostało przelane i upublicznione.

Jestem biernym obserwatorem życia publicznego, zawsze nim byłem, bo zajmowanie się czasem przeszłym Cywilizacji, niejako wyklucza możliwość wpływania na teraźniejszość w świecie rzeczywistym. Zresztą zajmowanie się rzeczywistością w czasie rzeczywistym również daje zwykłym, szarym obywatelom niewiele satysfakcji poza może satysfakcją płynącą ze zdemaskowania prawdziwego oblicza polityki, rozumianej jako pojęcie ogólne, bez rozróżniania jej rozbicia na ideologiczne kierunki.

Czytając mainstreamowe media czy tu we Francji, czy jakieś przedruki z innych krajów europejskich, a także polskie teksty o Polsce i nie tylko, odnoszę wrażenie, że stan faktyczny naszej rzeczywistości jest zamalowywany wesołymi kolorkami Izby Przyjęć Hospicjum. Wjeżdżamy, wpychani przez miłą Siostrę Miłosierdzia i niby wiemy, że przyjechaliśmy tu umrzeć, ale łykamy podetknięty prozac i biorąc bucha z usłużnie przypalonego superjointa artykułu o Kryzysie, odpływamy na haju w świat rzeczywistości wirtualnych telebimów, telewizji i licznych sitów internetowych, gwarantujących mile spędzenie czasu, lub na wyraźne nasze życzenie: spedzamy nasze ostatnie dni na Ziemi na nic nie dających kłótniach i przekomarzankach, a ci którzy wiedzą, że umrzemy, z uśmiechem ładują w nas papkę rozweselającą o rychłym końcu naszej cywilizacyjnej egzystencji, lecz jeszcze nie już, jeszcze nie za ich władzy.

Gdzieś tam widzę śmiech ze zwykłego wcourwionego obywatela Europy, który pogubiwszy priorytety własne i te zapodane przez system szuka drastycznych sposobów na zachowanie skromnego, ale własnego status quo.

A cóż to jest wreszcie miernik naszego poziomu egzystencji?

Pieniądz, niestety to monstrum rządzi światem i to już w sposób bezwzględny, przy którym Inkwizycja i Mafia razem wzięte, są jak dzieci we mgle.

Nie płacisz, to już nie żyjesz kolego i koleżanko – do tego banksterskiego dogmatu już przywykliśmy, lecz oto nadeszło nowe Prawo: nie jest wazne czy popierasz system, aktualny rząd, czy ustrój, w którym trwasz, ważne jest, ze ONI mogą zrobić wszystko, nawet łamiąc ustanowione przez siebie prawa, byle tylko uratować Supersystem Unii, a Ty możesz sobie tylko delikatnie napisać, ze jesteś przeciw.

Cyprjoci robia, co Unia każe i okradają nie tylko zagranicznych inwestorów i rentierów, ale przede wszystkim samych siebie, bo banki mogą produkować wirtualne zasoby środków płatniczych, zafałszowując własne przekręty, ale posiadacze kont, muszą niestety za to realnie zapłacić i nikt nawet się ich o zdanie nie zapytał, ani w formie referendum, ani w jakiejkolwiek retorycznej, sardonicznie rżącej formie.

Gdzieś w innym miejscu ktoś rozważa możliwości ratunku dla państwa greckiego, w wystąpieniu z koszmaru Unii EU. Lecz Os Żelazna państw faszystowskich to jest nic wobec więzi państw członkowskich Unii.

Kiedyś pisałem o rewolucji bezkrwawej, która byłaby humanitarnym przeciwieństwem Rewolucji Francuskiej, a potem wyewoluowała mi z tego Ewolucja społeczna. I pomyśleć, ze to co wtedy pisałem, to była antycypacja, coś w rodzaju „Limes inferior” Zajdla..

Rzeczywistość jednak przerosła futurystów i dziś żyjemy w świecie kompletnej kontroli człowieka przez bezduszne banki, trezory publiczne i znienawidzonego przez wszystkich Fiskusa.

Kiedyś kolejny Cezar Marek Probus zerwał z ułudą ducha Res Publica i nawet nie zadawał sobie trudu, by formalnie pytać o cokolwiek Senat. On był prekursorem tego, co wprowadził jako doktrynę (dominat) Dioklecjan.

I My dożywamy czasów, gdy Nami będą rządzili nie „pierwsi obywatele Republiki”, ale nababowie biznesu, mający nas gdzieś głęboko w doopie, Nas i nasze życie.