Reminiscencje - Irlandia

Dobre opowieści są pełne zapożyczeń. Najlepsze niosą wspólną prawdę. Gadają o bogach i koniach, królach podziemnych i groblach olbrzymów.

Ksiądz wiezie nas chętnie. Jego bordowe, pordzewiałe audi mknie w deszczu połykając milę za milą. Jest chudy i zacięty, chociaż śmieje się co chwila. Na wąskiej drodze jedzie 60, 80 mil na godzinę. Sznur samochodów wlekących się za ciężarówką wyprzedza bez wahania tuż przed zakrętem. Jadący z naprzeciwka autobus spycha na trawiaste pobocze, wyprzedzany samochód też niemal ociera się o kamienny murek. Ksiądz tego nie zauważa, jest człowiekiem głęboko wierzącym. Wiara nie jest tu rzeczą ulotną - jest namacalna jak białe kamienie i deszcz.

Dziś wieczorem uliczki Wexford całkiem puste. Jest niedziela, w telewizji będą finały hurlingu. To typowo irlandzki sport, polega na okładaniu się drewnianymi kijami. Kto połamie przeciwnikowi wszystkie palce - wygrywa. Z okien słychać krzyki dopingujących. Oglądam z szeroko otwartymi oczami i już rozumiem, czemu Paddy w Dublinie przekonywał mnie, że piłka nożna to sport dla pedałów.

Po meczu wychodzę przed dom. Na podwórku stoi zdezelowany polonez. Właściciel bardzo sobie chwali - widzisz, na naszych drogach i tak każdy wóz rozpadnie się po dwóch latach. A to cudo kosztowało połowę tego, co stary ford! Wyobrażasz sobie?!

Irlandczycy hołubią zadziwiających bohaterów. Od wojen mają bogów i półbogów, od szermierki - kobiety. Wszystkim, jak u Hellenów rządzi przeznaczenie. Co za dziwaczna mieszanka - heros, który był psem, kobieciarzem i kradł bydło. Nic dziwnego, że ich piosenki są takie smutne.

Zrobiło się już całkiem ciemno. Znowu pada deszcz. Wielkie krople rozbijają się o liście trawy, wsiąkają w kamienne murki. Księżyca dzisiaj nie będzie, jak zwykle.
 Jutro idziemy na zachód. Kiedy zapytałem naszego gospodarza jak tam w ogóle jest otworzył mi piwo, usiadł na kanapie i zaczął opowiadać o ojcu, który mieszka w Konemarze. Jak tam może być? - zakończył. - Zawsze tak samo.

Bez zmian.