Istnieje linia wyraźnego podziału, która oddziela tych, którzy bronią ekologii, od tych, którzy ją odrzucają: akceptacja lub brak akceptacji Oświecenia
(Stéphane François)
Wstęp: symulowanie ekologii
W środowiskach konserwatywnych i nacjonalistycznych kontestujących dzisiejsze cywilizacyjne status quo dość powszechna jest intuicja związków łączących integralną prawicę z postulatami ochrony przyrody. Panuje przeczucie, że patriotyzm to także przywiązanie do krajobrazu przyrodniczego i kulturowego w którym historycznie zakorzeniony jest dany etnos.
Wymienia się przy tej okazji z reguły kilka przypadkowo dobranych nazwisk, jak choćby fińskiego myśliciela Pentti Linkoli (ur. 1932), autora nagrodzonej w 1920 r. literacką Nagrodą Nobla powieści Błogosławieństwo ziemi (1917) norweskiego pisarza Knuta Hamsuna (1859-1952), czy też autorów przypomnianych polskiemu czytelnikowi przez zasłużoną skądinąd bibliotekę „Obywatela” ,jak Jan Gwalbert Pawlikowski (1860-1939) i David Foreman (ur. 1947).
Zagadnienie ochrony przyrody stało się na tyle „modne” na prawicy, że z sympatią na ten temat wypowiadają się nawet konserwatyści popierający liberalizm ekonomiczny jak choćby prof. Adam Wielomski (ur. 1972), którego zgrabny bon mot iż „Jeden spacer po lesie więcej uczy o naturze świata, niż grube książki miejskich intelektualistów, którzy spędzili dziesięciolecia zamknięci w czterech betonowych ścianach” często cytowany jest, by dowieść pozytywnego nastawienia ludzi prawicy wobec przyrody.
W nastawieniu tym rzuca się jednak w oczy brak konsekwencji i w gruncie rzeczy przypadkowość argumentacji. Widać to doskonale na przykładzie wypowiedzi wspomnianego prof. Wielomskiego, dla którego w tekście Konserwatywne narracje (znanym też pod tytułem Jak lewica zawłaszczyła ekologię) kwestia ochrony tego co naturalne stała się pretekstem do wysuwania pod adresem lewicy tradycyjnych konserwatywnych zarzutów etycznych i kulturowych: wobec aborcji, eutanazji, in vitro, feminizmu, inżynierii społecznej, demokracji, egalitaryzmu etc. Wielomski ma oczywiście w tych zarzutach wiele racji, bo rzeczywiście, jak za chwilę mamy nadzieję wykazać, można je podpierać także argumentami ekologicznymi.
W 1997 roku, w oparciu o osiągnięcia sytuującej się na pograniczu nauk społecznych i przyrodniczych socjobiologii, pojawiła się zresztą interesująca praca napisana przez Alberta Somita i Stevena A. Petersona Darwinism, Dominance and Democracy: The Biological Bases of Authoritarianism, której autorzy stwierdzają naturalność hierarchicznych, wspólnotowych i autokratycznych modeli organizacji społecznej dla ludzkiego gatunku. Dla zainteresowanych stosunkami międzynarodowymi (jak choćby piszący te słowa) jeszcze bardziej wartościowa jest kolejna publikacja tych autorów, mianowicie The Failure of Democratic Nation Building: Ideology Meets Evolution (2005), gdzie czytelnik znajdzie podpartą wnioskami z zakresu nauk biologicznych krytykę jankeskiej polityki zagranicznej „demokratyzowania świata” i budowania w krajach zamieszkanych przez tradycyjnie zorganizowane społeczeństwa egalitarnych i liberalnych stosunków społeczno-politycznych.
Próby naturalistycznej i ekologicznej argumentacji przeciwko demokracji i egalitaryzmowi podejmowała już zresztą w latach '70 francuska Nouvelle Droite i nie chodzi nam w tym miejscu o to, by powtarzać stosowaną przez myślicieli z jej kręgu argumentację, ale by zwrócić uwagę, że krytyka taka, by zachować wewnętrzną logiczną spójność i konsekwencję, musi być specyfikacją rozleglejszego i bardziej kompleksowego weltanschauung, nie zaś tylko przyczynkarstwem lub publicystyczną ozdobą, jak głównie ma to miejsce na polskiej prawicy.
Całość tekstu dostępna na:
Blog Ronald Laseckiego
