Scenariusz.

Scenariusz – jak z kasowego (tak się kiedyś mówiło) filmu:

 

U Marka, po krótkim okresie pobytu w naszym Ośrodku, zdiagnozowano złośliwy nowotwór kości.

 

Nie u starego, zbliżającego się do kresu swoich dni człowieka - u zdrowego, żywego nastolatka, który (jak to banalnie w tym kontekście brzmi) ma całe życie przed sobą.

No właśnie – całe, czyli w przypadku Marka kilka miesięcy? Może rok ?

 

Jakie słowo oddaje najlepiej zetknięcie się z tą wiadomością?

 

Szok - szok nie tylko dla wychowanka, ale też całej społeczności Ośrodka.

 

Co robi wtedy ksiądz?

 

No – zapewne odpowiecie, że się modli. Żeby ten chory, który przecież niedługo na tego raka umrze, został zbawiony.

 

Od tego są przecież księża, żeby dbać o zbawienie duszy? Po śmierci.

 

Też.

 

Ale salezjanie są od ratowania ludzi za życia, a to znaczy, że również w obliczu zagrożenia tego życia przez nowotwór.

 

Z oczywistych względów nie mieliśmy żadnego doświadczenia, żadnej wiedzy przydatnej w radzeniu sobie z takimi, wyjątkowymi przez duże „W” sytuacjami.

 

Od czego jednak są PROCEDURY ? (specjalnie używam dużej czcionki). PROCEDURY, które potrafią zaradzić w każdej sytuacji – w innym przypadku nie byłyby przecież procedurami, a jedynie makulaturą.

 

Procedury przewidziały w takich przypadkach KROK nr 1, czyli …odesłanie wychowanka do domu. Na urlop.

 

Dla Marka oznaczałoby to powrót do miejsca, w którym nie byłoby szans na zapewnienie mu odpowiedniej opieki, rozumianej tak w sensie ogólnym, jak i wąskim – specjalistycznym. Ze wszystkimi tego konsekwencjami.

 

I wtedy postanowiliśmy PROCEDURY złamać . Nie dlatego, że mamy zamiłowanie do anarchii i brak poszanowania przepisów – nie.

 

Postanowiliśmy je złamać dla dobra Marka i postanowiliśmy je złamać, jakby to się w dawnej Polsce powiedziało – w imię Boże !

 

Uzgodniliśmy z rodziną Marka, że pozostanie w Ośrodku, w którym stworzyliśmy namiastkę szpitala - specjalny, septyczny pokój, dodatkowe dyżury.

 

Zorganizowaliśmy dla chłopca opiekę psychologiczną i pedagogiczną, a przede wszystkim, podjęliśmy (wszyscy) walkę z nowotworem: jeździliśmy z Markiem na chemioterapię (wiecie, na czym polega i jak jest dolegliwa dla organizmu chorego) do Białegostoku .

 

Towarzyszyliśmy mu też podczas wyjazdów na specjalistyczne badania w Warszawie, przed i po operacji usunięcia części kości, podczas rehabilitacji.

 

Gdy jeździł na wózku inwalidzkim i chodził o kulach.

 

Gdy cierpiał i gdy się – mimo wszystko i przez łzy – uśmiechał.

 

Jego koledzy, tak samo trudni (jak ja nie lubię tego słowa) jak on, opiekowali się nim.

 

Wielu pewnie pierwszy raz w życiu.

 

A rodzona matka? Owszem, przyjechała po kilu miesiącach naszych przynagleń. Nie zdając sobie do końca sprawy, że ominął ją widok dramatycznej walki na śmierć i życie.

 

To już koniec scenariusza – zgodnie z hollywoodzkim kanonem – musi być happy end.

 

I jest.

 

Marek skończył gimnazjum i wrócił do domu. Wyleczony.

 

Czy taki film byłby atrakcyjny? Interesujący i dla jakiegoś wybitnego reżysera i dla tzw. konsumenta kultury wysokiej, o której tak chętnie mówi się we wszelkich mediach, szczególnie przy okazji jakichś, przepraszam - eventów?

 

Pewnie nie – miejsce akcji, to maleńka, podlaska miejscowość, a w tle – zakonnicy.