Gospel nadwiślański.

 

Pieśni wielkopostne. Są piękne – wzruszające, wyrzeźbione wręcz w swych liniach melodycznych i słowach. Stare.

No właśnie – stare.

40 chłopców, którzy słuchają najczęściej i najdłużej hip-hopu, na rekolekcjach miałoby takie pieśni śpiewać?

 

Pewnie by dali radę, ale tu chodzi o to, żeby czuli się z tymi pieśniami dobrze, tak – żeby się dobrze z nimi czuli.

 

Ksiądz (ten drobny i szczupły którego poznaliście Państwo w tekście ADHD) śpiewa z chłopakami, akompaniując sobie na gitarze.

 

Sala dawnego, średniowiecznego kapitularza, z odsłoniętymi  przez konserwatorów freskami aż huczy od śpiewu.

 

Rządzi rytm – mocny, wyraźny.  I takież słowa.

 

Chłopcy bardzo lubią dwuwiersz, który można z siebie nie tyle wyśpiewać, co rytmicznie wykrzyczeć:

 

Cóż mam czego bym nie dostał Panie, cóż mam czego Ty byś nie dał mi?

 

Cóż mam czego bym nie dostał Panie, za wszystko dzięki składam Ci.

 

Nastolatek w ławce obok mnie pomaga sobie akcentując ten rytm stopą, są i tacy, którzy i poruszają się w rytmie całym ciałem.

 

Ale gdy mówimy już o takim prawdziwym śpiewie – chętnie i bez żadnego skrępowania śpiewają trochę zawadiacką, zadziorną  pieśń:

 

Gdy uczniów swych posyłał Pan

By nieśli wieść radosną

 

Żegnając ich dał swoją moc

I mówił im z radością

 

Nie-nie-nie!  Nie warto na drogę tę

Sandałów i płaszcza zabierać

 

Nie-nie-nie!  Nie trzeba nam srebra brać

O dach nad głową zabiegać

 

I jakby podkreślając swój bunt w stosunku do świata (nie przesadzam – do świata) , jak w jakimś protest-songu  wybijają głośnym chórem to  Nie-nie-nie! 

 

Identyfikując  się z tym dumnym niebraniem na drogę sandałów, płaszcza, srebra i niezabieganiem o dach nad głową.

 

No dobrze – żeby Państwa nie zasłodzić, przeskoczmy kilka godzin i zatrzymajmy się wieczorem, gdy już jest po kolacji.

 

Na koniec dnia – film.

 

Przygodowym go nazwijmy  i o akcji dziejącej się  w czasie II wojny światowej  (i wiele lat po).

 

Kule oczywiście świszczą, bomby wybuchają, trup (ten wrogi) się ściele gęsto, a nasi  - a jakże -  wychodzą z największych opresji bez szwanku.

Na sali – spokój, jak rzadko,  akcja wartko się toczy ku happy endowi.

Ktoś zapyta: czy to ma coś wspólnego z rekolekcjami  i czy  w ogóle – z kulturą?

 

Tak, ma:  z kulturą masową, jaką konsumuje przeciętny Polak – ktoś z tzw. dobrego domu mógłby nawet w duchu  pomyleć, że jak dla naszych wychowanków, to przecież całkiem wysoki, jak to się mówi – benchmark?