Wojciech Cejrowski znany jest z mocnych, bezpośrednich opinii. Jego wypowiedzi często doprowadzały do białej gorączki liberalno-lewicowe środowiska. Tym bardziej więc cieszył mnie rozwój kariery Cejrowskiego, który w ostatnich latach wydał kilka bestsellerowych książek, prowadził audycję w radiu oraz miał program telewizyjny (przez chwilę nawet dwa – w TVP2 i TVN Style).
Medialne powodzenie „WC kowboja” było dla polskiej prawicy bardzo przydatnym zjawiskiem. Widzowie mogli się przekonać, iż człowiek mający ostre poglądy na temat gejów lub Unii Europejskiej nie jest żadnym tępym wieśniakiem. WC prezentował się jako człowiek obyty w świecie, podróżnik, znawca muzyki i dobrego jedzenia. Był po prostu medialną gwiazdą, jedną z niewielu, jakie polska prawica ma po swojej stronie. A przy tym, warto podkreślić, w swoich programach i książkach nie epatował bynajmniej opiniami na temat polityki.
Niestety Cejrowski postanowił zachować się jak typowy prawicowiec ze starej szkoły lat dziewięćdziesiątych. Mianowicie: zamienił całość swych osiągnięć na jeden wygłup. Wystąpił w reklamówce marginalnej partii, która sukces odniosłaby, gdy w ogóle zaczęto odnotowywać ją w sondażach.
Przewidywalna konsekwencją tego czynu było usunięcie Cejrowskiego zarówno z radia, jak i telewizji. Można oczywiście mówić, że wrogie układy tylko czekały na pretekst, by pozbyć się „WC kowboja”. Lecz w takim razie czemu Cejrowski dostarczył ów pretekst na tacy?
Inne tematy w dziale Polityka
