Nasze utrzymanki i nasi utrzymankowie gadają o sprawach, które ich interesują - widzą w nich swój interes. Jednym z tych tematów są wybory. Nie zauważają problemu ubóstwa w Polsce, które na skutek pandemii prawdopodobnie będzie się nasilać, a jest jednym z czynników niemalejącej przemocy w rodzinie.
http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/WZ_ubostwo_w_polsce_2013.pdf
Ubóstwem zagrożone są przede wszystkim osoby bezrobotne i rodziny osób bezrobotnych. (GUS W-wa 9.06.2015 r. opracowani sygnalne „Ubóstwo ekonomiczne w Polsce w 2014 r. na podstawie badania budżetów gospodarstw domowych. Zasięg ubóstwa skrajnego w 2014 r. w % w gospodarstwach domowych w grupie osób w wieku 0-17 był najwyższy i wynosił 10,3. Zasięg ubóstwa skrajnego w 2014 r. wg typu gospodarstwa domowego (małżeństwa) z 4 dzieci i więcej na utrzymaniu 26,9%, gdy ogółem 7,4%”
Program pięćset z plusem problem ubóstwa doświadczanego przez dzieci znacząco ograniczył, ale nie zlikwidował. Jego piętą Achillesową jest przekazywanie publicznych, czyli naszych pieniędzy rodzinom z dziećmi o wysokich i bardzo wysokich dochodach. Czymś zgoła kuriozalnym jest apel AD do rodzin o wysokich mających dzieci, by pieniędzy z tego programu nie pobierały i jego oświadczenie, że nie dopuści do sytuacji, w której polskim rodzinom zostałby odebrany zasiłek w wysokości 500 zł. m-nie na każde dziecko. Warto też zauważyć, iż jedno z fundamentalnych założeń tego programy było zwiększenie dzietności polskich rodzin. Założenie to okazało się fałszywe. Trudno oczekiwać na to, by rodziny doświadczające rosnącej niepewności „jutra” decydowały się na posiadanie większej liczby dzieci.
O nieracjonalności polskiej polityki społecznej prowadzonej na rzecz rodzin jest m.in. ostatnia zmiana w prawie pozwalająca policji usuwanie z mieszkania sprawcy przemocy w rodzinie. Jeśli ktoś mniema, że usuwanie sprawcy przemocy z mieszkania to metoda radzenia sobie z problemem społecznym jakim są kryzysy, które nękają rodziny - to się myli. Racjonalnym byłoby zaprojektowanie i wdrażanie do praktyki takiego modelu wspierania rodziny, który to system, sieć oparty byłby na konstytucyjnej zasadzie pomocniczości państwa, czyli wspierania rodziny w jej staraniach o rozwiązywanie kryzysowych sytuacji. Negatywną konsekwencją przyjętego „rozwiązania” może być zmniejszanie się gotowości młodych mężczyzn do zawierania związków małżeńskich. Nowela ustawy jawi się bardziej jako sposób pozyskiwania przez władzę poparcia dla jej działań tych, którzy o źródłach problemu przemocy w rodzinie, a szerzej w zbiorowościach mało, a nawet nic nie widzą. Łatwiej i mniej kosztownym dla władzy jest ściganie sprawcy przemocy w rodzinie, niż zapewnienie jej profesjonalnego wsparcia. Trudno byłoby znaleźć na rynku ofertę np. terapii rodzinnej poniżej 120 zł. za godzinę. A jeszcze trudnej byłoby przeznaczyć na to publiczne pieniądze, które konsumowane są przez rzesze nieprofesjonalnych urzędników zatrudnionych najczęściej w roli „rodziny bądź przyjaciół królika”.
