My tu o wyborach na urząd Prezydenta RP, a jednocześnie nie chcemy być informowani o tym, iż wzrasta liczba osób żyjących w Polsce dysponujących dochodem poniżej minimum egzystencji, co świadczy o pogarszającej się efektywności polityki społecznej, w tym pomocy społecznej. Ten wzrost liczby osób ledwo co utrzymujących się na powierzchni życia może przyspieszyć, jako wynik kryzysu gospodarczego spowodowanego pandemią. Niestety, nie jesteśmy jako zbiorowość Polaków przygotowani na ten czas…
Zastanawiałem się (141) czy ma sens marzenie o skutecznej pomocy społecznej, która to instytucja polityki społecznej państwa zasypywałaby doły dzielące nas – ludzi zaspokajających swoje potrzeby życiowe w ramach społecznej gospodarki rynkowej i tych, którzy nie mogą zaspokoić swoich elementarnych potrzeb życiowych, bowiem system pomocy społecznej jest niewydolny.
Niewydolność pomocy społecznej nie wynika tylko z bardzo niskiego poziomu jej finansowania. Ona jest po prostu źle zorganizowana, a tym samym efektywnie funkcjonować nie może.
Pomoc społeczna może być owocem dyktatu paternalistycznej władzy, mętność, w tym także skrywanej pazerność tych, którzy nią zarządzają…
albo może być owocem dialogu, partnerstwa, otwarciem się na nowe idee, w tym np. na oparcie społeczne wypierające opiekę, pomoc społeczną, służby społecznej planowanej i organizowanej w ramach sieci oparcia społecznego, transparentność…
Wiele wskazuje na to, iż to „umożliwianie przezwyciężanie trudnej sytuacji życiowej osobom/rodzinom, które samodzielnie uczynić tego nie mogą, co jest celem pomocy społecznej” przybiera formy charakterystyczne dla sprawowania władzy (dyktowania idei, formy… z mocą już gorzej – patrz wielkość środków przeznaczanych na p.s.) nad osobą wymagającą wsparcia, np. zobowiązując ją do „współdziałania” z pomocą społeczną, które nie jest wolne od dyktatu, a nie przez umożliwienie jej korzystania z różnych ofert oparcia socjalnego i służenia tej osobie wsparciem w jej staraniach o uwolnienie się z trudnej sytuacji życiowej
