Motto: Sens blogowania upatruję między innymi w tym, że bloger może powiedzieć to, czego politykom powiedzieć nie wolno, bądź nie wypada
Ilustracja muzyczna: https://www.youtube.com/watch?v=obvizJRnezA
Jaka to szansa?
Oświadczenie publiczne Rafała Trzaskowskiego, że w przeciwieństwie do Andrzeja Dudy, chce być prezydentem wszystkich Polaków i dlatego definitywnie odcina się od Platformy Obywatelskiej i zdominowanego przez ludzi Tuska sztabu wyborczego.
Dlaczego tak sądzę?
Bo sztab wyborczy, który Trzaskowskiemu doradził, żeby na wczorajszym wieczorze wyborczym stali za nim politycy skompromitowanej w czasie poprzednich rządów, lecz również w trakcie bycia opozycją Platformy Obywatelskiej, - dał dowód głupoty politycznej i dyskwalifikującej ów sztab amatorszczyzny. To samo się tyczy doradzenia Trzaskowskiemu, żeby pierwsze słowa swego wystąpienia skierował do przegranej Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Takie posunięcia sztabu Trzaskowskiego to, albo jakaś wewnątrzpartyjna frakcyjna intryga, albo infantylna megalomania witającej się z gąską Platformy, albo danie Trzaskowskiemu do zrozumienia przez prominentów partii Tuska, że władza jest dla nich, a nie dla niego.
Co teraz powinien zrobić Trzaskowski, jeśli chce wygrać z Dudą?
Powinien zaryzykować i pójść na całość, bo Pan Bóg drugi raz mu takiej szansy nie zaproponuje. Ja na jego miejscu powiedziałbym publicznie, że obecnie największym polskim nieszczęściem jest katastroficznie amoralny stereotyp myślowy orędowników walczącego o reelekcję prezydenta Dudy, - o brzmieniu:
„PiS i PO to, co prawda jedno zło, ale ci pierwsi przynajmniej dzielą się z ludźmi ”.
Dlatego na miejscu niemającego nic do stracenia Trzaskowskiego, choćby nawet samotnie, walczyłbym o wygranie drugiej tury pod hasłem:
„Dość już bełtania Polakom w głowach przez nowogrodzkich zegarmistrzów światła purpurowych ”.
Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki i niezależny bloger oddany prawdzie i sprawom ważnym dla polskiego państwa)
