Michnik proponował film o Macierewiczu

Materiał Doroty Kani jest głównie o tym, że "Sztandarowe działania 'Gazety Wyborczej', czyli atakowanie lustracji, raportu z weryfikacji Wojskowych Służb Informacyjnych i posługiwanie się kłamstwem, mają swoje uzasadnienie w życiorysach ludzi pracujących w piśmie Adama Michnika.”*

Jednak znalazł się w nim cytat z protokółu inspektora SB do walki z opozycją, na który trzeba zwrócić szczególną uwagę. Bowiem znakomicie  świadczy o charakterze jednego z późniejszych liderów opozycji oraz sposobach niszczenia przez niego swoich przeciwników. Zresztą w wywiadzie z Rafałem A. Ziemkiewiczem** o literaturze można się także zapoznać z jego opinią o Michniku: „nawet to wystarczy, by wykazać, że Michnik to manipulator, intelektualny oszust, postać bardzo dwuznaczna.”

W materiale tym opublikowanym w Gazecie Polskiej oraz w sieci na Niezalezna.pl pod tytułem „Prawda absolutna według ‘Wyborczej’”, red. Kania napisała, że:
O wybitnie negatywnym stosunku Adama Michnika do Antoniego Macierewicza świadczą akta zgromadzone w IPN, m.in. sprawa operacyjnego rozpracowania „WIR”.

W piśmie z 17 października 1981 r. W. Kaszkur, inspektor Wydziału IX Departamentu III MSW, zanotował:

„[…] Michnik w rozmowie przeprowadzonej w dniu 12 X. br. z Konradem Bielińskim, Grażyną i Grzegorzem Labuda wystąpił z propozycją zrobienia filmu, który będzie odbiciem życia A. Macierewicza. Figurant podjął się napisać szkice scenariusza do filmu w formie listu i razem z Kuroniem rozpracują go na sceny do filmu. Zdaniem figuranta w tym »trzeba Macierewicza ugotować«. […] Natomiast E. Smolar zasygnalizował odczuwalną niechęć osób związanych z emigracją na Zachodzie do osoby A. Michnika, którego do tej pory nie mogli atakować, ponieważ należał on do KOR-u. Według Smolara bohaterem narodowym na emigracji może zostać Antoni Macierewicz [...]”.
* * *

Zresztą Michnik zawsze okazywał swój wyjątkowo lewacki stosunek do prawej strony sceny politycznej, wynikający jak pisał z komunistycznych tradycji rodzinnych. Pisał o tym stosunku Michnika do jego przeciwników Ziemkiewicz w swojej “Michnikowszczyźnie”, pisał też wielokrotnie i sam Michnik.

Tak więc, te swoje chorobliwe boje z „endecją” czy „faszyzmem” — Adam Michnik toczy już od wielu lat. W artykule o „Dziadach” Adama Mickiewicza i ludziach z pokolenia ’68 — „Dziady z dynamitu”*** — Michnik podkreślił m.in., że: „40 lat temu Polska demokratyczna przegrała z Polską dyktatury czarnosecinno-sowieckiej; zwyciężył duch endokomuny”. Czyli dla Michnika partia komunistyczna rządząca w PRL z nadania stalinowskich władz sowieckich — jako "Cham i Ciemniak" przebrała się „w mundur ułański z ryngrafem na piersi” i sięgnęła „po władzę nad Polską”. Lecz przecież komuniści nie musieli wtedy sięgać po władzę w Polsce — oni tę władzę sprawowali już od 1944 roku. Była to więc, wyłącznie wewnątrzpartyjna komunistyczna rozgrywka, czyli niemal rodzinna walka o stołki na górze.

W listopadzie ubiegłego roku, w felietonie „Zionący miłosierdziem monolog Michnika”**** red. Piotr Semka pisze o ponad półgodzinnym spotkaniu Lisa z Michnikiem, w czasie którego dla Michnika m.in.:
“do rangi dyktatora Polski urastał Instytut Pamięci Narodowej. Ważny okazał się proces gen. Wojciecha Jaruzelskiego, jako podłość i niegodziwość. Ważny oczywiście był też sam bohater programu – Adam Michnik. Człowiek, który na jednym oddechu potrafił snuć najgorsze insynuacje wobec tych, którzy mu się w Polsce nie podobają, a równocześnie skarżyć się, że wszyscy nim pomiatają.”
___
* zob. http://www.niezalezna.pl/article/show/id/17578/articlePage/3
** zob. http://www.niezalezna.pl/article/show/id/17679
*** Adam Michnik, „Dziady z dynamitu”, Gazeta Wyborcza, 1 stycznia 2008, http://wyborcza.pl/1,76842,4885182.html.
****
http://blog.rp.pl/semka/2008/11/04/zionacy-milosierdziem-monolog-michnika/