Drugi grzech główny - CHCIWOŚĆ

W związku z tym, że obecnie przeżywamy okres Wielkiego Postu chciałabym byśmy sobie uzmysłowili wszystkie nasze polskie grzechy główne.

Są to - zgodnie z katechizmem Kościoła Katolickiego:

1/ Pycha

2/ Chciwość

3/ Nieczystosć

4/ Zazdrość

5/ Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu

6/ Gniew

7/ Lenistwo

Dzisiaj zajmiemy się drugim w kolejności.

Drugi grzech główny - CHCIWOŚĆ

Chciwość/ łakomstwo tosilne, zwykle nieuzasadnione, zbytnie, przesadne, wręcz chorobliwe pragnienie posiadania czegoś. Najczęściej dóbr materialnych(choć nie tylko). Zajmuje ono drugie miejsce spośród siedmiu grzechów głównych.

Z pojęciem chciwość, żądza, pragnienie(łac. avaritia, cupido,desiderium), łączy się pojęcie skąpstwa i nienasycenia.

Grzech jest ciężki, jak zresztą wszystkie grzechy główne...

Niektórzy autorzy próbowali sobie jednak z nich żartować. Na przykład:

W roku 1963 na podstawie książki „Siedem zacnych grzechów głównych” Tadeusza Kwiatkowskiego ps. Noël Randon,powstał film „Zacne grzechy”, w którym udział wzięli m.i.:Irena Kwiatkowska, Andrzej Szczepkowski, Wiesław Gołas i inni.

Był to satyryczny obraz życia XVII wieku, ukazany poprzez przygody wędrownego kwestarza karmelickiego. Rzekomy karmelita, ojciec Makary, wędrował i zbierał drobne datki. Wielmoża Krasnopolski prosił go, by umożliwił mu spotkanie z bogatą krewną, Firlejową, strzeżoną zazdrośnie przez jezuitów, którzy nie chcieli utracić możnej chlebodawczyni. Po wielu tarapatach Makary spełnił prośbę wielmoży i sprawił, że jezuitów zastąpili karmelici. A Makary znowu ruszył w świat...

Poeta Jan Lechoń, żyjący na przełomie XIX i XX wieku, grzechy główne przedstawia w sposób bardzo szczególny i romantyczny...

Dzisiaj przypomnimy: Drugi grzech w kolejności, chciwość

autor

nazywa łakomstwem...

Jan Lechoń(1899-1956) seria:Srebrne i czarne, 1924; Poezje zebrane, Toruń1995

Łakomstwo

Na zło się i na siebie darmo człowiek godzi.

Wciąż w nim męka istnienia jako morze wzbiera.

I patrzy w tajemnicze oczy Lucyfera,

Jak w gwiazdy, które świecą w zabłąkanej łodzi.

Na takie jeszcze miłość nie stać słodkie dreszcze,

Jeszcze dziwnych się pieszczot długo uczyć musi,