Wczoraj odbyła się kolejna debata przedwyborcza w TVP1, dotycząca głównie kwestii światopoglądowych. Co ciekawe, wzięły w niej udział wyłącznie kobiety, a jedynym mężczyzną w studiu był prowadzący Krzysztof Ziemiec. Ponownie najbardziej zaskoczył mnie przedstawiciel Ruchu Palikota, a konkretnie figurująca na liście płac przemysłu aborycyjnego Wanda Nowicka.
Pani Wanda zasugerowała, że nauka Kościoła ws. sztucznego zapłodnienia jest dziwna, ponieważ ani w Starym Testamencie, ani nawet w Nowym in vitro nie jest zakazane. Nie wiem, czy pani Wanda czytała Pismo Święte (dla niej Dyskryminanckie), ale muszę ją zaskoczyć - w Biblii nie ma również zakazu jazdy po pijaku samochodem ani potępienia eksperymentów genetycznych, takich jak łączenie zarodków ludzkich ze zwierzęcymi.
Gdy słucham Wandy Nowickiej, gdy obserwuję jej działalność, coraz bardziej przekonuję się, jak bardzo jest oderwana od polskiej codzienności, jak bardzo nie zna duszy polskiej. Pragnie liberalizacji prawa i obyczajów za wszelką cenę, nazywa "nowoczesnością" związki partnerskie i aborcję, chce konserwatywną tradycję zagnać do boksu ciemnoty, sugerując jej przeterminowanie, co słusznie wypomniała Nowickiej posłanka Elżbieta Jakubiak. Większość swego życia poświęca propagowaniu idei refundowania przez państwo antykoncepcji, a także parytetom (obrażającym kobiety), wychowaniu seksualnemu od jak najwcześniejszych lat (co przyczynia się do zachodzenia w ciążę coraz młodszych dziewczynek). Gloryfikuje hedonizm, ubrany w ładne opakowanie. Ma pośrednio na rękach krew wielu nienarodzonych dzieci. Z przemysłu aborycjnego czerpie ogromne zyski.
Zastanawiam się czasem, czy tak żyjące osoby są szczęśliwe. W jakim musiały wychować się środowisku, co musiało wpłynąć na ugruntowanie się tak radykalnych poglądów. Myślę nad życiem piewców "nowego, wspaniałego świata", który doprawdy nie będzie wspaniały. Zastanawiam się, co siedzi w głowie Wandy Nowickiej, której wrogami są ludzie, domagający się szacunku i godności dla życia. Gdy zapada cisza, gdy myśli przed snem, gdy pije sama herbatę w jesienny wieczór.
Życzę jej, by kiedyś, smakując ciszę, gorzko nad sobą zapłakała.
