Blogerka wiesława napisała:
Ogarnij się trochę z tego antypisowskiego zacietrzewienia.
Polscy lesnicy o dla t prowadzą w Beskidzie Niskim i w Beskidzie Sądeckim wymianę
monokulturowego drzewostanu (świerk) na drzewostan mieszany z przewagą lisciastego - buki, klony, jawory, lipy.
A tak na marginesie - w tej gminie Rytal lasy są własnością prywatną, więc leśnicy nie mają powodu pytać o cokolwiek właścicieli lasu.
Już po raz drugi nieźle Pani poknociła coś w temacie „Beskid Niski”:
W Beskidzie Niskim prawie nie ma świerka tak naturalnego, jak i sztucznego pochodzenia, nie mówiąc już o monokulturach, nie licząc bardzo małych powierzchni.
2 gatunki drzew stanowią o specyfice tego pasma, oba wkroczyły w tak dużej ilości dopiero po akcji „Wisła”.
Sosna zwyczajna, aczkolwiek obecna w tym paśmie w naturze, czasem sadzona wcześniej, po 1947 roku zarosła lub została zasadzona na znacznym obszarze. Pełni ona rolę przedplonu, czyli pierwszego pokolenia lasu. Ponieważ jest to drzewo światłolubne, pod cieniem koron dziś już prawie 70-letnich sosen wysiewają się te drzewa, które powinny tu rosnąć zgodnie z prawami natury. Najczęściej są to buk i jodła, nierzadko jawor, wiąz górski, w miejscach wilgotniejszych także jesion wyniosły, ale czasami las zszedł tak nisko, że z piętra regla dolnego schodzimy do piętra pogórza i spotkać możemy także niżowe gatunki drzew: grab zwyczajny, dąb szypułkowy, klon zwyczajny, lipę drobnolistną (rzadziej szerokolistną). Bardzo charakterystyczna dla Beskidu Niskiego jest częsta domieszka dzikiej czereśni. Z kolei najwyżej położone, przyszczytowe polany zarosły modrzewiem (np. Popowe Wierchy). Byłoby piękne, gdyby to był modrzew polski, niestety est to modrzew europejski. W najsuchszych miejscach jest nieco miejsca dla sosny, trwale. Niestety, nie wysiewa się świerk pospolity, jedynym miejscem, gdzie takowe widziałem w śladowych ilościach i naturalnego pochodzenia, były pojedyncze świerki w masywie Kiczery Długiej na południe od Moszczańca.
Miejsca wilgotniejsze z kolei, zarosły olszą szarą, która jest naturalnym elementem tutejszej flory, ale pierwotnie ograniczona była do dolin potoków, gdzie tworzyła i tworzy tzw. olszynki karpackie. Zacienia ona bardziej niż sosna dno lasu, dlatego nie pozwala innym drzewom wysiać się pod swoim cieniem, w przeciwieństwie do sosny. Chwała Bogu jest to drzewo krótkowieczne, więc również odegra rolę przedplonu. Gdy zacznie ze starości zamierać, buk i jodła bez trudu upomną się o swoje prawa. Nie ma zatem, w Beskidzie Niskim żadnej wymiany monokultur świerkowych na lasy bukowo-jodłowe. Bo (prawie) nie ma monokultur świerkowych.
Trochę bliżej prawdy jest Pani w przypadku Beskidu Sądeckiego, ale i tam należałoby swą wypowiedź uściślić. Beskid Sądecki dzieli się na 2 niepodobne pasma: Radziejowej i Jaworzyny Krynickiej. W obu z nich świerk zawsze był bardziej rozpowszechniony niż w Beskidzie Niskim. O Pasmo Radziejowej dbał jego ostatni przedkomunistyczny właściciel – hrabia Adam Stadnicki, hrabia z urodzenia, leśnik z wykształcenia. To jemu zawdzięczamy, że Pasmo Radziejowej przetrwało jako zwarty kompleks leśny, czego Paśmie Jaworzyny Krynickiej nie da się powiedzieć. Niestety i on zastał już drzewostany na swoich włościach mocno przebudowane na korzyść świerka. Niemniej, takie perełki jak rezerwat „Baniska” zawdzięczamy właśnie jemu.
Na przyszłość, jako niereformowalny moher, proszę staranniej dobierać słowa, bo już raz poprzewracała Pani drzewa w paśmie Magury Małastowskiej, przenosząc je pod Morskie Oko. Konsekwencje Pani nonszalancji są takie, że nikt Pani nie uwierzy. Ja np. nie sprawdzałem, czy:
w tej gminie Rytal lasy są własnością prywatną, więc leśnicy nie mają powodu pytać o cokolwiek właścicieli lasu
ale Pani nie wierzę, że 100% lasów w gminie Rytel to własność prywatna. I sama jest Pani sobie winna. Proszę lepiej zadbać o własną wiarygodność.
Pozdrawiam. A, by poprawić Pani humor, przesyłam Pani swój autoportret.
