Drugi dzień października 2020, ulica Kredytowa w Warszawie. Chłodno, wilgotno, szaro. Około 8.00 rano ulicę ubarwiają nieco członkowie Zespołu Reprezentacyjnego WP, którzy w kostiumach historycznych i z instrumentami pod pachą maszerują sobie w kierunku Placu Piłsudskiego.
Drugiego dnia października 1944 roku skapitulowało Powstanie Warszawskie.
Na Kredytowej są trzy miejsca upamiętnienia Powstania. Na rogu Mazowieckiej skromny pomnik walczącego w tym rejonie Zgrupowania Bartkiewicz (pseudonim mjr Włodzimierza Zawadzkiego). Vis a vis, po drugiej stronie Kredytowej tablica Tchorka na budynku Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, który obecnie zajmuje Muzeum Etnograficzne. Podczas okupacji mieścił się tam warszawski Arbeitsamt, instytucja nie mniej zasłużona w represjach niż Gestapo z Alei Szucha. Zdobyty i zniszczony w Powstaniu. Dalej, idąc w kierunku Marszałkowskiej, na kamienicy z numerem 5/7, drugi „Tchorek”, przypominający o legendarnym cichociemnym, kpt. Żmudzinie (Bolesław Kontrym), który dowodził jedną z kompanii Zgrupowania w tym rejonie.
Rano, na brudnym pomniku Zgrupowania stoi jeden wypalony, biało-czerwony znicz i leży pojedynczy, zwiędły tulipan. Szacunek temu, który kilka dni wcześniej zapalił to światełko pamięci i temu, który położył ten kwiat. I pogarda tym, którzy rozbili na tym pomniku butelkę, i tym, którzy dawno powinni posprzątać pokruszone szkło z płyty. Dwa pozostałe miejsca pamięci na Kredytowej wyglądają podobnie, choć nie przyozdabia ich rozbite szkło.
Szaro,smutno, wilgotno. Wilgoć nawet pod powiekami.
Właściwie powinienem już wyjść z domu, posprzątać to szkło, zapalić znicze i poprosić Boga o „wieczne odpoczywanie” dla tych Żołnierzy Warszawy i Polski. Ale odwlekam tę chwilę, pełen irracjonalnej nadziei, że za godzinę lub dwie te miejsca pamięci będą już wyglądały tak, jak powinny wyglądać w ten smutny, pamiętny dzień.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
