Upadek dylematu położniczego!

Darwiniści uważają, że kształt i rozmiar kanału rodnego u kobiet musi mieć optymalny rozmiar. Twierdzą: musi mieć taki rozmiar, aby umożliwić przeciśnięcie się przez niego głowy dziecka z dużym mózgiem. Niemniej kanał ten nie może być zbyt wielki, ponieważ uniemożliwiłby kobiecie chodzenie. Neodarwiniści potrzebę takiej optymalizacji rozmiaru nakału rodnego nazwali „ewolucyjnym przeciąganiem liny”. Jeżeli kanał byłby za mały głowa dziecka utknęłaby w nim, co skończyłoby się śmiercią matki i noworodka – w czasach, gdy rzkomo ewoluował nasz gatunek z małp i na etapie łowców zbieraczy nie było porodów za pomocą cesarskich cięć.

Z kolei zbyt duży kanał rodny uniemożliwiłby kobiecie sprawne poruszanie się i szybko zostałaby złapana przez drapieżnika. Nie mogłaby też opiekować się dzieckiem, gdy partner wyruszył na polowanie, lub podróżować – bowiem nasi ewolucyjni przodkowie rzekomo prowadzili głównie koczowniczy tryb życia. Jeżeli chcesz poczuć ból zbyt dużego kanału rodnego, to wsadź między nogi duża torbę wypakowaną ubraniami i sprobuj chodzić lub biegać!

Pomysł, że miednice kobiet zostały ukształtowane przez taki ewolucyjny kompromis (zwany też strategią ewolucyjnie stabilną) znany jako: „dylematem położniczym” ma ogromny wpływ na antropologię ewolucyjną twierdzi Jonathan Wells z University College London – ekspert w dziedzinie biologii ewolucyjnej człowieka. Jednak najnowsze badania podważają tego typu hipotezy. Gdyby „dylemat położniczy” miał podstawy naukowe, to możnaby oczekiwać że kanały rodne różnych kobiet na świecie będą podlegały pewnym, ściśle określonym standardom. Wyniki badań jednak nie potwierdzają wcześniejszych założeń – powiedział Jonathan Wells.

Antropolodzy Lia Betti z University of Roehampton w Londynie i ekolog ewolucyjny Andrea Manica z University of Cambridge w Wielkiej Brytanii dokonały pomiarów 348 szkieletów kobiet z 24 różnych części świata. Obraz jaki się zarysował jest daleki od wcześniejszych wniosków. Kanały rodne kobiet z Afryki subsaharyjskiej i niektórych populacji azjatyckich okazały się wąskie – jeżeli chodzi o przewężenie boczne i głębokie (długie), podczas gdy kobiety z plemień Indian amerykańskich miały szersze kanały rodne. Rdzenni Amerykanie i Europejczycy mieli zarazem najbardziej owalne kanały rodne.

Antropolożki odkryły, że nie ma czegoś takiego jak ustalony przez ewolucję optymatny rozmiar kanału rodnego u kobiet. W miarę badania populacji coraz bardziej oddalonych od Afryki – rzekomej ewolucyjnej kolebki ludzkiego gatunku (choć dzisiaj obserwujemy upadek hipotezy „afrykańskiego exodusu”) – obserwuje się różnorodność wyżej opisanych wzorców, a nie ich ujednolicenie. Badaczki twierdzą, że w związku z tym ustalenie się takich a nie innych rodzajów kanałów rodnych u kobiet na całym świecie, należy przypisać przypadkowi a nie presji selekcyjnej, jaką postulują neodarwiniści. Uważają że jest to dowód na to, że w tych populacjach frekwencję zdobyły różne geny – które mogły ją uzyskać w wyniku różnych przypadkowych czynników, takich jak: dryf genetyczny czy w wyniku efektu założyciela:

Efekt wąskiego gardła-klepsydry

Efekt założyciela

Wielkość czaszki/mózgu jest wysoko skorelowana z rozmiarami ciała. Dlatego choć średnie rozmiary pojemności czaszek u ludzi, a w tym ich rozmiarów, nieco się wahają w każdej populacji, to w każdej nich znajdą się osobnicy odbiegający od tych średnich – mimo konkretnych rozmiarów kanałów rodnych u matek przypisanych danej populacji. Na mapie zaznaczono średnią pojemności czaszek H. sapiens właściwą konkretnym regionom [1].

Powiększenie:

Mapa świata:

Podczas porodów następują zgony matek i noworodków. Przyczyną jest często trudny poród. Głowa dziecka nie może się przecisnąć przez kanał rodny lub w nim utkwi. Darwiniści twierdzą że jest to czynnik selekcyjny, który eliminuje z ewolucyjnej gry matki ze zbyt wąskim nanałem rodnym i dzieci ze zbyt duzymi głowami/ mózgami. Ponadto twierdzą, że jest to dowód na wadliwy projekt kanału rodnego u kobiet. Jednak nauka od dawna wie, że jedne kobiety mają łatwy i szybki poród, a inne ciężki i wcale nie zależy to od rozmiaru kanału rodnego. Np. Indianki amerykańskie potrafiły urodzić dziecko podczas pracy w polu i przynieść do wioski, ale są też takie które umierają podczas porodów w nowoczesnych szpitalach.

Ciężkie porody, lub te które kończą się zgonem, nie dotyczą jedynie ludzi, zwłaszcza tych cywilizowanych ,ale też zwierząt hodowlanych. Dzikie tury czy żubry, krewni bydła domowego, rodziły i rodzą bez pomocy człowieka. Bydło domowe przeważnie potrzebuje takiej pomocy, a zgony porodowe nie są rzadkością! Innymi słowy przyczyny dotyczące patologii ciąży i trudności podczas porodów mają złożone przyczyny i konsekwencje: dotyczą zarówno słabej kondycji fizycznej, jak i zaburzeń hormonalnych, co może skutkować słabym parciem, rozwarciem czy złą odpornością psychiczną kobiety.

Uczone zauważyły też ciekawą korelację. Szersze kanały rodne były powiązane z przystosowaniem do zimnego klimatu. Jak wiadomo ludzie żyjący w Afryce są z regułu szczupli i wysocy i ze względu na węższą miednicę mają wąski kanał rodny. Natomiast na obszarach o mroźnym klimacie niscy i krępi ludzie mają szersze miednice. Ta prawidłowość jest widoczna nie tylko wśrod współczesnych populacji, o których wiadomo że od pokoleń zamieszkują gorące lub zimne tereny, ale również można ją dostrzec badając szkielety tak zwanych ludzi archaicznych:

Wszystkie noworodki są przystosowane do sprawnego przejścia przez kanał rodny. W tym celu mają wydłużone głowy – właśnie po to, żeby przejść przez kanał rodny. Umożliwiają to szwy czaszkowe, które zrastają się dopiero jakiś czas po narodzinach. Dzięki temu, że szwy nie są zrośnięte poszczególne kości czaszkowe są ruchome, co umożliwia znaczną plastyczność [2].