Czy ptaki mogą pochodzić od dinozaurów-teropodów?

Ciekawy artykuł naukowy na temat ewolucji ptaków! Rzekome dowody na ewolucję ptaków od dinozaurów drapieżnych z grupy teropodów nie chcą się zmaterializować. Wybitny paleontolog, anatom specjalizujący się w morfogii i ewolucji ptaków profesor Alan Feduccia kolejny raz tłumaczy dlaczego hipoteza pochodzenia ptaków od teropodów jest błędna. W zamian nie proponuje żadnej popartej dowodami koncepcji ewolucji ptaków od nie-ptaków. Pozostały tylko rozważania teoretyczne. Mimo to profesor Alan Feduccia twierdzi, że odrzucenie bezsensownej hipotezy nie wiąże się z obowiązkiem zaproponowania lepszej!

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8407966/

ŚMIAŁE HIPOTEZY - BMT (HIPOTEZA POCHODZENIA PTAKÓW OD TEROPODÓW)

„Obecnie dominującą hipotezą jest to, że najbliższymi krewnymi (grupa siostrzana) ptaków są dinozaury z grupy teropodów. Konkretnie z grupy teropodów-maniraptorów. Teropody to duża grupa dwunożnych dinozaurów, z których większość miała trzy palce u nóg skierowane do przodu (i miednice gadziokształtne). Rozmiary tych gadów wahały się od drobnych do gigantycznych, jak słynny Tyranozaur rex. Osobniki zaliczane do grupy teropodów z grupy maniraptorów mają kość w nadgarstku w kształcie półksiężyca i kończynę przednią przypominającą skrzydło.

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1326950,podobienstwa-anatomiczne-nie-musza-dowodzic-podobienstw-filogenetycznych

Niedawno trzy grupy maniraptoranów wydzielono do odrębnej grupy systematycznej i nazwano Pennaraptora.

Według zwolenników dinozaurzego pochodzenia ptaków teropody należące do grupy Pennaraptora mają ten sam rodzaj piór skrzydłowych i obojczyków w kształcie litery V, co współczesne ptaki. Opinie na temat tego, która grupa maniraptoranów jest najbliższa ptakom są podzielone, ale ogólne ramy hipotezy, że ptaki są teropodami i wywodzą się z grupy maniraptorów (hipoteza BMT) są okrzyknięte jednym z największych osiągnięć paleontologii kręgowców!

Zwolennicy hipotezy BMT twierdzą, że maniraptorany mają wyspecjalizowane cechy szkieletu, które występują tylko u ptaków i istnieją niezależne dane potwierdzające tą hipotezę. Zgodnie z hipotezą BMT (pochodzenia ptaków od teropodów) w okresie jurajskim (od 201 do 145 milionów lat temu) niektórym dwunożnym teropodom ze zredukowanymi kończynami przednimi ewolucja wydłużyła te kończyny i przekształciła w skrzydła. (....)”

KONTROWERSJE

http://dinozaury.info/gatunki.php

Dinozaury gadziomiednicowe i ptasiomiednicowe. Teropody zalicza się do dinozaurów gadziomiednicowych, a ptaki do teropodów. Zatem dlaczego ptaki zalicza się do teropodów gadziomiednicowych chociaż mają ptasi kształt miednicy?

Uważa się, że ptasia miednica u ptaków powstała w wyniku ewolucji zbieżnej-konwergencji. Wyewoluowała rzekomo u ptaków miednica na wzór dinozaurów ptasiomiednicowych, które teropodami i zarazem przodkami ptaków nie nie były. Hipoteza oparta na innej hipotezie, która sama domaga się naukowego uzasadnienia! :)

Dinozaury ptasiomiedniczne (Ornithischia) – rząd dinozaurów, u których budowa miednicy była podobna do budowy miednicy u ptaków, gdzie część kości łonowej biegnie ukośnie do tyłu, równolegle do kości kulszowej, czyli inaczej niż u wspólnego przodka dinozaurów. Pomimo nazwy, ptaki nie należą do ptasiomiednicznych, lecz do dinozaurów gadziomiednicznych.

Dinozaury gadziomiedniczne (Saurischia) – rząd dinozaurów, u których budowa miednicy była podobna do budowy u współczesnych gadów, gdzie obie kości łonowe są zwrócone w dół i do przodu, a kości kulszowe w dół i do tyłu, dla odróżnienia od ptasiomiednicznych. Pomimo nazwy, ptaki należą do dinozaurów gadziomiednicznych (ściślej: teropodów), a podobna budowa miednicy jest przykładem ewolucji równoległej-za wikipedią

„(....) Pomimo całej tej pewności, że problem pochodzenia ptaków został rozwiązany istnieją mocne podstawy, aby uważać tę kwestię za nierozstrzygniętą, co jest właśnie tematem nowej książki Alana Feduccii.(....)”

https://college.unc.edu/2021/04/alan-feduccia/

Alan Feduccia (ur. 25 kwietnia 1943) – amerykański paleontolog specjalizujący się w badaniu pochodzenia ptaków. Jest profesorem na University of North Carolina. Jest przeciwnikiem hipotezy o pochodzeniu ptaków od teropodów.-za wikipedią.”

https://www.amazon.com/Romancing-Birds-Dinosaurs-Postmodern-Paleontology/dp/1599426064

„(....)Alan Feduccia uważa, że ptaki i lot ptaków wyewoluowały na długo przed okresem, z którego pochodzi Archaeopteryx. Zdaniem Alana Feduccia ptaki były rozpowszechnione na całym świecie już w czasach Archaeopteryxa. Książka jest szczegółowym, aktualnym i przystępnym raportem na temat dowodów, które Feduccia uważa za sprzeczne z hipotezą BMT (pochodzenia ptaków od teropodów).

Po każdym z 23 krótkich esejów, jakie zawiera nowa książka Alana Feducci znajdują się sugestie dalszej lektury. Największym problemem, jaki porusza Feduccia jest problem neolotów. Twierdzi, że jakąś liczbę ptaków latających i nielotnych błędnie klasyfikuje się jako dinozaury.

W połączeniu z problemem analizy danych hipotezy BMT (pochodzenia ptaków od teropodów) nie należy w ogóle uważać za rozstrzygającą problem ewolucyjnej genezy ptaków. Ponadto istnieje problem zmniejszonej kończyny przedniej, problem protopiór, problem liczby palców u ptaków i teropodów, problem zachowania, problem błędu potwierdzenia i tak dalej. Feduccia zarzuca, że zwolennicy BMT nie zajmują się w pełni tymi problemami! (zamiatając je pod dywan)

https://www.researchgate.net/publication/339154323_CZY_TYRANOZAUR_MIAL_SKRZYDLA_PIORA_U_NIEPTASICH_DINOZAUROW

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1326944,czy-dinozaury-posiadaly-piora

Sceptycyzm Feduccii narasta od dziesięcioleci. Jego oryginalne badania wykazały, że Archaeopteryx potrafił się wspinać na drzewach (posiadał palce i pazury na skrzydłach) i umiał latać. Oraz że palce rąk (dłoni) ptaków stanowią II, III i IV palec.Teropody posiadały I, II i III palec z pięciu występujących u rzekomych ewolucyjnych przodkó - czworonogów.

Romans z ptakami i dinozaurami zaowocował jego kolejną ważną książką. W „The Age of Birg” wstępnie poszedł za Heilmannem, który argumentował, że ogólnie rzecz biorąc powstanie ptaków przed wyewoluowaniem teropodów wydaje się bardziej prawdopodobne niż hipoteza, że ptaki pochodzą od teropodów.

Vegavis iaai – gatunek wymarłego ptaka, żyjącego pod koniec kredy (około 65 milionów lat temu) na obszarze obecnej Antarktydy. Należał do rzędu blaszkodziobych; spośród współczesnych ptaków, z Vegavis najbliżej spokrewnione są kaczki i gęsi (kaczkowate). Nie jest jednak uważany za ich bezpośredniego przodka.-za wikipedią

Profesor Alan Feduccia podkreślił, że ptasie pióra są wysoce aerodynamiczne i jest mało prawdopodobne, aby pierwotnie zostały przystosowane do jakiejkolwiek innej funkcji niż lot (odrzucenie hipotezy preadaptacji). W swojej książce „The Origin and Evolution of Birds” Feduccia dodał krytyce sposoby, w jakie kladystyczne metody analizy danych były wykorzystywane do szacowania drzew filogenetycznych - na podstawie danych morfologicznych. Analizy nie są w stanie wykryć równoległości i zbieżności, które są tak powszechnymi cechami historii ewolucyjnych linii, zwłaszcza tych związanych z nielotnością.

W swojej trzeciej książce z tej serii: „Riddle of the Feathered Dragons” Feduccia zgodził się z Lingham-Soliarem, że „protopióra” teropodów były prawdopodobnie zdegradowanymi włóknami kolagenowymi, które źle zinterpretowano. Wiele z jednoznacznie upierzonych niedawnych skamieniałości z Chin, które zidentyfikowano jako teropody, to prawdopodobnie błędnie zidentyfikowane nielotne ptaki.

Filogeneza według BMT (hipotezy pochodzenia ptaków od teropodów) została wywrócona do góry nogami przez kryterium oszczędności stosowanej w analizach danych kladystycznych (Zgodnie z kryterium optymalności, jakim jest oszczędność, to znaczy poprzez dążenie do zminimalizowania liczby zmian ewolucyjnych, poszukuje się drzewa lub drzew, które najlepiej pasują do danych i założeń) https://pl.frwiki.wiki/wiki/Maximum_de_parcimonie).

Feduccia popiera hipotezę Gregory'ego Paula, według której niektóre skamieniałości zidentyfikowane jako teropody były w rzeczywistości ptakami latającymi i nielotnymi. Bardziej podobnymi do współczesnych ptaków niż Archaeopteryx. Podobnie jak Feduccia tak i Gregory Paul był sceptyczny co do wiarygodności analiz, które zakładają identyfikację podstawowych podobieństw strukturalnych (homologii). Przykładem współczesnych ptaków są duże nielotne ptaki bezgrzebieniowe. Z analiz wiadomo obecnie, że struś, Emu, nandu, kazuar i moa mają ten sam plan ciała chociaż wyewoluowały niezależnie.(.....)”

Kiwi:

https://ar.inspiredpencil.com/pictures-2023/cassowary-wing-claw

Pazur na skrzydle Kiwi:

Szkielet strusia:

https://pterosaurheresies.wordpress.com/category/birds/page/26/

Pazury na skrzydle młodego strusia:

https://twitter.com/WitmerLab/status/1050464206066253830

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Nandu

Szkielet Nandu

https://pterosaurheresies.wordpress.com/2018/06/03/rhea-looks-like-an-ostrich-nests-with-a-cassowary-in-the-lrt/

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Emu

Pazury na skrzydle Emu:

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Kazuary

https://ar.inspiredpencil.com/pictures-2023/cassowary-wing-claw

Pazur na skrzydle kazuara:

https://www.britannica.com/animal/moa

„(.....) Podobnie wczesne ptaki, które stały się nielotne. Podczas budowy ich planów ciała ewolucja skupiała się na podobieństwach do dwunożnych teropodów (szybko biegających). Obecny pogląd Paula jest taki, że dwunożne teropody wyewoluowały z przodków o długich ramionach, którzy sprawnie potrafili się wspinać. Według Paula to z nich wyewoluowały ptaki latające. Następnie niektóre, jak Deinonychus, stały się duże i nielotne, ale nadal zachowały cechy, które były lepiej przystosowane do lotu niż Archaeopteryx. (....)”

https://stock.adobe.com/pl/images/deinonychus-is-a-theropod-dinosaur-a-cousin-of-velociraptor-that-lived-during-the-cretaceous-here-depicted-with-no-feathers-bay-an-arid-lake-3d-rendering/305489753

Deinonychus

Ewolucja Deinonychusa. Środowisko: umysł i fantazja darwinisty! :)

Archeopteryx posiadał ruchome palce zakończone pazurami. Przy ich pomocy mógł się wspinać po drzewach. Podobnie, jak piskle współczesnego Hoacyna:

https://www.animalspot.net/hoatzin.html

Szkielet młodego Hoacyna:

https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/jmor.1050310307

https://www.listyznaszegosadu.pl/nauka/a-new-yorker-pisze-o-hoacynie-sugeruje-ze-koncepcja-darwina-drzew-ewolucyjnych-moze-byc-urojeniem

„Mamy więc kilka interesujących faktów. Ale tym, co intryguje Craira, jest trudność umieszczenia hoacyna na drzewie genealogicznym ptaków. Jego budowa i morfologia nie są przydatne, ponieważ dawno temu oddzielił się od innych ptaków (może zajmować długą, starą, własną gałąź). Więc ludzie zwracają się do DNA, które, jeśli użyje się go wystarczająco dużo, powinno, poprzez sprawdzenie podobieństw i różnic, powiedzieć, z jakim gatunkiem hoacyn jest najbliżej spokrewniony. Ale ponieważ oddzielił się tak dawno temu, to też jest problematyczne. Różne analizy, w zależności od tego, na które fragmenty DNA patrzysz, sugerują, że jest on najbliżej spokrewniony z turakowatymi, a może z kukułkami, a może z chruścielami lub też, jak sugeruje ten artykuł, z przodkami żurawi i siewek. Problem polega na tym, że DNA tak dawno oddzieliło się od DNA innych gatunków ptaków, że w zależności od tego, na którą część DNA patrzysz i jakiego gatunku ptaka używasz do porównania, otrzymujesz różne odpowiedzi. Ale to nie jest typowy ptak i zazwyczaj możemy umieścić ptaka w pobliżu jego najbliższych krewnych, jeśli używamy dużo DNA Tego rodzaju analiza przynosi czasem zaskakujące rezultaty: chciałbym wspomnieć, że sokoły wędrowne są bliżej spokrewnione z papugami niż z innymi ptakami drapieżnymi („drapieżnikami”), takimi jak jastrzębie, rybołowy i orły. Opiera się to na dużej ilości DNA i jest to prawidłowe rozmieszczenie sokołów na drzewie ewolucyjnym ptaków.”

Profesor Jerry Coyne – amerykański biolog ewolucyjny. Profesor biologii na Wydziale Ekologii i Ewolucji University of Chicago:

https://www.sciencedaily.com/releases/2008/06/080626141117.htm

Siewka ostroskrzydła posiada dwa pazury-ostrogi na skrzydłach:

https://www.reddit.com/r/Dinosaurs/comments/uj2xm7/the_spur_winged_plover_as_a_dinosaur_id_call_it/

Dziób (rostrum) – rogowy twór u ptaków oraz niektórych innych zwierząt. Tworzą go przekształcone kości szczęki, kości międzyszczękowej oraz kości żuchwy. Kości te tworzą zrąb kostny pokryty pochwą rogową – ramfoteką (rhamphotheca). Część dzioba najbardziej wysunięta do przodu to wierzchołek (culmen).

U praptaka (Archaeopteryx lithographica) dziób zaopatrzony był w ostre, dobrze rozwinięte zęby, podobnie jak u gadów. Zęby Hesperornis tkwiły w rynience zębodołowej, a u Ichthyornis w zębodołach. Dzioby ptaków współczesnych są już pozbawione zębów, jedynie u niektórych gatunków traczy i kaczek jest on zaopatrzony w rogowe wypustki. Wykluwające się pisklęta mają ułatwiający im przebicie skorupy twór zwany guzem jajowym lub zębem jajowym. Po wykluciu ząb jajowy zanika.

W zależności od typu pobierania pokarmu i od jego jakości, dzioby ptaków mają różne kształty. Wewnętrzne brzegi szczęki i żuchwy, nazywane krajcami, u wielu gatunków są gładkie, u innych mniej lub bardziej pofałdowane, a np. u sokołów mają wyraźny „ząb” na szczęce, dopasowany do „szczerby” w żuchwie.

U ptaków blaszkodziobych na wewnętrznej powierzchni szczęk i żuchwy wyrastają liczne blaszki rogowe (lamellae), umożliwiające przecedzanie pokarmu pobieranego z wody. U traczy występują ostre ząbki służące do przytrzymywania śliskiej zdobyczy (ryby), oraz silnie unerwiony tzw. paznokieć na końcu dzioba.

U ptaków drapieżnych, sów czy papug brzegi są ostre, a sam dziób silny. U kuraków, papug oraz ptaków drapieżnych występuje zmodyfikowana, silnie unerwiona skóra, otaczający nozdrza zewnętrzne – woskówka (ceroma).

Różne typy dziobów w zależności od rodzaju pokarmu i strategii odżywiania się-za wikipedią

FILOGENETYKA

Filogenetyka to nauka zajmująca się badaniem historii ewolucyjnej (filogenezy) organizmów lub ich grup z użyciem różnych metod w tym paleontologicznych, anatomii porównawczej, genetyki itd.

https://www.slideserve.com/agatha/por-wnywanie-sekwencji

Filogenetyka molekularna, jak wskazuje nazwa, skupia się na badaniach cząsteczek (DNA, białek) w celu rekonstrukcji filogenezy. W dalszej części mówiąc o filogenetyce będę miał na myśli głównie filogenetykę molekularną. Zwykle badania filogenetyczne zmierzają do stworzenia drzewa filogenetycznego, które w formie wizualnej pozwala przedstawić pokrewieństwa taksonów (zwykle gatunków) w badanej grupie, kolejność ich wyodrębniania oraz szacowane różnice genetyczne między nimi.

[…..]

Trzeba pamiętać, że samo podobieństwo badanych odcinków DNA jeszcze nie przesądza o ich homologiczności. Podobne sekwencje mogą bowiem powstać z niespokrewnionych sekwencji w wyniku dostosowania genów do pełnienia tych samych funkcji. Takie podobieństwo nazywamy homoplazją a geny analogicznymi. Oczywiście nie nadają się one do badań filogenetycznych.

Kolejnym aspektem, który należy wziąć pod uwagę przy wyborze sekwencji jest ich tempo ewolucji. Różne sekwencje DNA mają różne tempo gromadzenia mutacji. (....)”

O tempie mutacji i zegarze molekularnym więcej jest tu:

https://slawekp7.wordpress.com/2018/11/10/glowonogi-edytuja-swoje-rna-hipoteza-zegara-molekularnego-nie-sprawdza-sie-w-przypadku-glowonogow/

(....) Dystans molekularny

Jeżeli genetycy badają dwa spokrewnione organizmy i chcą ustalić kiedy żył ich wspólny przodek, to badają identyczne sekwencje zawarte w ich genomach. Są to fragmenty DNA – określane, jako homologiczne lub analogiczne, ewentualnie ortologiczne. Hipotetycznie od chwili, kiedy linie tych osobników się oddzieliły od wspólnego przodka i poszły swoimi drogami, następowały u nich różne mutacje. Podczas porównywania najpierw bierze się pod lupę wszystkie identyczne zmiany i uznaje, że powstały jeszcze u wspólnego przodka. Następnie po liczy się różnice mutacyjne. Zakłada się ile ich przypada na pokolenie i ustala się kiedy nastąpiła dywergencja. Załóżmy, że jedna mutacja przypada na pokolenie, a kolejne pokolenie pojawia się po roku. Zatem 5 zidentyfikowanych mutacji powstałych po dywergencji od wspólnego przodka pojawiło się w ciągu pięciu lat:

a) ATGCAGTTGCCTACGTTAC

b) ATACAATTGCATACATTAA

Jednak jest to możliwe jedynie przy założeniu stałego tempa mutacji dla wszystkich linii filoegentycznych. Jeżeli głowonogi posiadają geny, w których przez pięć pokoleń nie pojawi się ani jedna mutacja, to wyniki badań na podstawie tych sekwencji okażą się całkowicie zwodnicze, ponieważ choć minie 5 lat geny powiedzą, że nie minął ani jeden rok od rozejścia się ich w wyniku dywergencji. Przy okazji dodam, że naukowcy pracujący nad udoskonalaniem zegara molekularnego, bądź co bądź użytecznej metody w wielu przypadkach, mają więcej problemów natury genetycznej.

https://kosmos.ptpk.org/index.php/Kosmos/article/view/2433/2364

„(....) Generalnie niekodujące sekwencje DNA zmieniają się w toku ewolucji dużo szybciej niż geny. Przyczyną tej różnicy nie jest różne tempo mutacji ale presja selekcyjna. Drobne zmiany fragmentów nieaktywnych DNA nie mają na ogół wpływu na organizm. Mutacje w ich obrębie mogą się więc kumulować w kolejnych pokoleniach praktycznie bez przeszkód. W przypadku sekwencji kodujących mutacje nawet pojedynczych nukleotydów, zwłaszcza jeśli są to delecje lub insercje (zbiorczo nazywane indelami) często wpływają negatywnie na funkcjonowanie produkowanych przez gen białek lub cząsteczek RNA, zmniejszając szanse lub uniemożliwiając nosicielowi mutacji przetrwanie i przekazanie mutacji następnym pokoleniom. Mutacje genów są więc w pewnym stopniu usuwane przez dobór. W jakim stopniu – to zależy od rodzaju genu.

Geny różnią się ,,wrażliwością” na mutacje. W niektórych z nich niemal każda zmiana prowadzi do upośledzenia właściwego funkcjonowania kodowanego białka – są to geny konserwatywne. Do najbardziej skrajnych przykładów należą białka histonowe odpowiedzialne za strukturę chromatyny – nawet mała zmiana w ich strukturze ma niekorzystny wpływ na funkcjonowanie całego aparatu genetycznego, kluczowego dla działania komórki i organizmu. Inne geny wykazują większą tolerancję. Zatem im bardziej gen jest konserwatywny tym mniej różnic zauważymy między sekwencjami pochodzącymi od badanych organizmów.

Ważną konsekwencją omawianych różnic w tempie ewolucji jest to, że przy podejmowaniu decyzji którą sekwencję będzie się badać, należy wziąć pod uwagę stopień pokrewieństwa badanej grupy organizmów. Ogólna zasada jest taka, że im bliżej są one spokrewnione tym bardziej zmienne sekwencje należy wybrać. Tak więc na przykład przy badaniu gatunków w obrębie rodzaju praktyczniej jest wybrać sekwencję niekodującą lub mało konserwatywny gen, natomiast do analizy powiązań filogenetycznych pomiędzy przedstawicielami rodzin czy wyższych jednostek taksonomicznych raczej będą przydatne mniej zmienne geny. Jest to oczywiste w przypadku wyboru zbyt konserwatywnych genów. Jeśli wybierze się sekwencję o zbyt małej zmienności, może okazać się, że nie ma różnic między badanymi cząsteczkami u blisko spokrewnionych organizmów albo jest ich zbyt mało aby wyciągnąć sensowne wnioski. Mniej oczywiste są konsekwencje wyboru zbyt zmiennej sekwencji. Mogłoby się wydawać, że nie powinno to szkodzić badaniom. W końcu im więcej mutacji tym więcej informacji którą można wykorzystać przy badaniach. Kłopot w tym, że także w tym wypadku nadmiar może być szkodliwy – zbyt wiele zmian może na tyle zatrzeć podobieństwa a także poprzednie mutacje, że sekwencje nie będą się nadawać do badań filogenetycznych. Wrócimy tego tematu przy okazji omawiania modeli ewolucji molekularnej.

Przy wyborze rodzaju sekwencji do badań należy także wziąć pod uwagę aspekty praktyczne związane z sekwencjonowaniem DNA a także dostępność sekwencji w bazach danych (wtedy nie trzeba ich sekwencjonować we własnym zakresie).” - za wikipedią

https://slawekp7.wordpress.com/2012/01/14/drzewo-ewolucyjne-sciete/#more-528

Wielkie uniwersalne drzewo filogenetyczne, drzewo definiujące pokrewieństwa wszystkich organizmów, idzie na podpałkę. Zwaliło się łamane sprzecznościami i niekonsekwencjami, ścięte bezwzględną piłą negatywnej argumentacji. I pomyśleć, że wmawiano nam, że jego istnienie jest dowiedzione równie dobrze, jak teoria grawitacji. Ogłoszenia tej nowiny podjął się „New Scientist”.

„Koncept drzewa filogenetycznego był absolutnie centralny w myśleniu Darwina, równie ważny jak dobór naturalny” – stwierdza New Scientist, cytując Forda Doolittle z kanadyjskiego Dalhousie University. Bez tego drzewa teoria ewolucji nigdy by nie powstała. Darwin skutecznie argumentował, że drzewo filogenetyczne jest faktem przyrodniczym, dla wszystkich jasnym do zauważenia, choć wymagającym wyjaśnienia. Wyjaśnienie, które on zaproponował to ewolucja poprzez dobór naturalny.

Od czasu Darwina drzewo filogenetyczne było podstawową zasadą rozumienia historii życia na Ziemi. Zgodnie z tą wizją, najpierw pojawił się ostatni uniwersalny przodek (LUCA) wszystkich żywych form, i to z niego wyrósł pień drzewa filogenetycznego. Z tego pnia zaczęły z kolei kiełkować kolejne głęzie, by ostatecznie utworzyć wielkie rozgałęzione drzewo. Każda gałązka reprezentowała osobny gatunek. Punkt rozgałęzienia się to miejsce, gdzie z jednego gatunku wyewoluowały dwa. Większość gałęzi ostatecznie wyginęła, kiedy organizmy przez nie reprezentowane wymarły, ale niektóre przetrwały do dziś – to te najwyżej sięgające gałęzie na drzewie filogenetycznym.

Przez ostatnie 150 lat – ciągnie dalej New Scientist – biologia ewolucyjna była przekonana, że jej głównym zajęciem było uzupełnianie drzewa filogenetycznego kolejnymi szczegółami. „Przez długi okres czasu świętym Graalem była budowa drzewa filogenetycznego” – stwierdził Eric Bapteste, biolog ewolucyjny z Uniwersytetu Pierre i Marie Curie w Paryżu. „Kilka lat temu wyglądało na to, że święty Graal był tuż, tuż, w zasięgu ręki. Jednak dziś cały ten projekt legł w gruzach, roztrzaskany w drzazgi przez potężne negatywne świadectwo. Obecnie wielu biologów argumentuje, że cały koncept drzewa filogenetycznego to starzyzna, po której trzeba posprzątać”. Bapteste lekko dodaje: „Nie mamy żadnych dowodów, że całe to drzewo filogenetyczne istnieje”.

Szczegóły anatomiczne: układ kostno-mięśniowy skrzydeł młodego Hoacyna z cyfrowym oznaczeniem poszczególnych palców: II, III i IV:

https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/jmor.1050310307

Archaeopteryx

Większość darwinistów sądzi, że ptaki pochodzą od dinozaurów-teropodów. Microraptora, archeopteryksa czy ptaków uzębionych-nowoczesnych, jak Hesperornis nie uznaje się za przodków ptaków współczesnych!

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Ptaki_uz%C4%99bione

Wspólny przodek teropodów i ptaków nie chce się zmaterializować!

https://tetzoo.com/blog/2023/10/2/alan-feduccia-romancing-the-birds-and-dinosaurs

Archaeopteryks:

http://cyfromaks.home.pl/wroblowe/ptaki/archeopteryks.htm

„Archeopteryks należy do gromady ptaków, rzędu Archaeopterygiformes, rodziny Archaeopterygidae i do rodzaju Archaeopteryx. Archeopteryks jest rodzajem późnojurajskiego teropoda, powszechnie uznawanego za pierwszego ptaka. Większość analiz wskazuje na jego przynależność do Avialae (grupy obejmującej zwierzęta bliżej spokrewnione ze współczesnymi ptakami niż z deinonychozaurami), choć według niektórych Archaeopterygidae są deinonychozaurami, i tym samym są bliżej spokrewnione z dromeozaurami i troodontami niż ze współczesnymi ptakami.

Zwierzę to, forma przejściowa między gadami i ptakami, było wielkości kruka. Miało ok. 45 cm długości. Przypuszczalnie potrafiło aktywnie latać, jednak nie jest to pewne. Dokładne przebadanie szkieletów archeopteryksów wykazało, że aktywny lot był przypuszczalnie wspomagany przez lotki obecne na tylnych kończynach, podobnie jak u niektórych deinonychozaurów. Podobnie jak deinonychozaury, archeopteryks miał również powiększony drugi palec stopy, który u deinonychozaurów był zakończony długim zakrzywionym szponem. Archeopteryks miał stopy z czterema palcami, przy czym pierwszy palec był przeciwstawny w stosunku do innych palców.

Przednie kończyny były trójpalczaste, a palce były zakończone pazurami. Ogon archeopteryksa, długi i prosty, był zbudowany z wielu kostnych kręgów. Szczęki tego zwierzęcia były uzębione. Analiza kształtu melanosomów odkrytych w piórze pokrywy pierwszego rzędu wskazuje, że za życia noszącego je zwierzęcia pióro to było czarno ubarwione. Archeopteryks miał asymetryczne pióra na skrzydłach i ogonie, a ich rozmieszczenie było podobne do współczesnych ptaków, co sugeruje, że był przynajmniej w pewnym stopniu zdolny do lotu. Analiza odlewu puszki mózgowej i ucha wewnętrznego dowodzi, że dominującym zmysłem archeopteryksa był wzrok, a rejony mózgu odpowiedzialne za wzrok i orientację w przestrzeni były rozwinięte podobnie, jak u współczesnych ptaków.

Według analizy Patricio Alonso i współpracowników archeopteryks miał zaawansowane neurologiczne oraz anatomiczne przystosowania do lotu. U archeopteryksa nieobecny był Wulst - część mózgowia o szczególnym znaczeniu dla przetwarzania bodźców zmysłowych. Trzon kości udowej archeopteryksa, podobnie jak u bazalnego dromeozauryda Mahakala, składa się niemal wyłącznie z włókien równoległych z podłużnie zorientowanymi kanałami naczyniowymi. Kanały te są ciasno ułożone - porowatość wynosi 0,68%. Odkrycie, że kości długie archeopteryksa były zbudowane z wolno rosnących, typowych dla gadów włókien równoległych było nieoczekiwane, gdyż spodziewano się dobrze unaczynionej kości grubowłóknistej.

Pod względem fizjologii archeopteryks nie różnił się od nieptasich dinozaurów. Analizy histologiczne sugerują, że dojrzałość somatyczną osiągał nie wcześniej niż po 970 dniach. Masę nowo wyklutego pisklęcia oszacowano na 43 g, zaś osobnika dorosłego - na około 895 g.

Jedna z koncepcji dotyczących odżywiania się archeopteryksa mówi, że prowadził on nadmorski tryb życia i żywił się wyrzuconymi na brzeg rybami oraz chwytał owady niesione przez wiatr ku morzu. Przypuszczalnie wiatr niekiedy zwiewał archeopteryksy na głębsze wody, gdzie tonęły, co tłumaczyłoby znakomite zachowanie większości szczątków.

A oto krótki artykuł z 2011 roku donoszący o odkryciach chińskich naukowców: Pierwsze szczątki istoty nazwanej później archeopteryksem odkryto dokładnie 150 lat temu. Bez trudu zyskały one miano pierwszego ptaka. Były to bowiem najstarsze pozostałości zwierzęcia mającego skrzydła z piórami , widełki (zrośnięte obojczyki w kształcie litery V) i wiele innych cech, które spotykano dotąd tylko u ptaków. Jednocześnie miał on jeszcze np. pysk z zębami i pazury na skrzydłach.

Swoją pozycję praptaka archeopteryks trzymał przez grubo ponad sto lat, ale pojawiało się coraz więcej skamieniałości, które podważały jego wyjątkowość. Okazało się, że widełki miało wiele dinozaurów, w tym nawet ogromny Tyrannosaurus rex. Na przełomie XX i XXI w. odkryto zaś szczątki wielu dinozaurów, które miały cechy charakterystyczne dla ptaków, w tym tworzące skrzydła pióra (np. Microraptor gui, Anchiornis huxleyi). Pojawiało się też w ostatnich latach coraz więcej dowodów na to, że wiele dinozaurów, które od lat przedstawiano z gołą skórą, w rzeczywistości było pokryte piórami (najbardziej znanym przykładem są tutaj welociraptory). Jednak mimo tak wielu ptasich cech zwierzęta te wciąż były bardziej gadami niż ptakami i naukowcy przydzielali je do nadrodziny deinonychozaurów. Zdaniem trójki chińskich badaczy tam też jest miejsce archeopteryksa.

W najnowszym Nature Chińczycy zaprezentowali kolejnego ptasiopodobnego dinozaura Xiaotingia zhengi. Paleontolodzy znaleźli go w chińskiej prowincji Liaoning. Zwierzę ma około 161-145 mln lat. Podobnie jak archeopteryks ma pióra i pysk z ostrymi zębami zamiast dzioba. Podobieństw do słynnego praptaka jest tak wiele, że zdaniem Chińczyków Xiaotingia zhengi to jego bliski krewniak. Dokładna analiza kości obu tych zwierząt skłoniła badaczy z Państwa Środka do uznania, że mimo wszystko są to jednak dinozaury. Decydujące okazały się pewne cechy budowy czaszki, które nie występują u wczesnych ptaków, ale mają swoje odpowiedniki u deinonychozaurów.

Propozycja Chińczyków najprawdopodobniej spotka się z akceptacją świata nauki. Nie są oni bowiem pierwszymi paleontologami, którzy chcą wyrzucić archeopteryksa z ptasiej rodziny. Dwa lata temu podobną tezę zaprezentował w PLoS ONE zespół naukowców z USA, Chin i Niemiec.

Archeopteryks zdobył swoją wyjątkową pozycję, gdyż był pierwszym odkrytym zwierzęciem, które łączyło cechy gadów i ptaków. Znaleziska ostatnich kilkunastu lat pokazały jednak, że takich zwierząt było ponad sto milionów lat temu dużo, dużo więcej, a archeopteryks nie był niczym wyjątkowym. Był jednym z wielu przedstawicieli rodziny dinozaurów, która najprawdopodobniej dała początek ptakom. Dzieje archeopteryksa pokazują również, jak bardzo nowe skamieniałości potrafią zmieniać naszą wiedzę. Naukowcy, którzy dawno temu uznali go za praptaka, podjęli zrozumiałą decyzję, biorąc pod uwagę informacje, jakie mieli wtedy do dyspozycji. Teraz jednak wiemy, że na świecie żyły niegdyś dinozaury z piórami i widełkami.

Xing Xu, Hailu You, Kai Du, Fenglu Han (2011)”

Mikroraptor:

https://youtube.com/shorts/pp2xsfcLsek?si=a_e8W-KDEKwIwHWJ

https://dinosaurpictures.org/Microraptor-pictures

http://www.birdwatching.pl/wiadomosci/25/art/377

Confuciusornis. Ptak uzębiony-nowoczesny (posiadający wszystkie cechy ptaków):

https://matkaprzelozona.wordpress.com/2017/11/07/ewolucja-ptakow-skad-wiadomo-ze-to-dinozaury-czesc-2/

Kończyny przednie ptaków (wg. Zhou i Zhang, 2002): 1 – Sapeornis, 2 – Archaeopteryx, 3 – Changchengornis (rekonstrukcja), 4 – Confuciusornis, 5 – „przeciwptaka” (Enantiornithes), 6 – ptaka współczesnego (Neornithes)

Skrzydło Archeopteryksa i ptaka współczesnego:

„(....) Jeśli hipoteza jest prawdziwa, to wyjaśnia wszelkiego rodzaju nieprawdopodobne wnioski, które są obecnie częścią BMT (hipotezy pochodzenia ptaków od teropodów). Nie trzeba już wymyślać preadaptacji. Dobrze zbadanym przykładem nielotnego ptaka, który w większości analiz filogenetycznych pojawia się jako teropod zwany owiraptorem jest Caudipteryx.

Caudipteryx ma ptasie ramię bardziej zaawansowane w stosunku do współczesnych ptaków niż Archaeopteryx. Maryanska i współpracownicy zaliczyli wszystkie owiraptory do nielotnych ptaków. (....)”

Skoro latające Archeopteryxy mogły mieć ogony złożone z osiemnastu kręgów, to dlaczego nie ptaki nielotne z tamtych czasów?

https://twitter.com/re9_ri/status/1762428288381952353

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Kaudipteryks

„Według przyjętego konsensusu, opartego na kilku analizach kladystycznych, Caudipteryx jest bazalnym przedstawicielem owiraptorozaurów – grupy nieptasich teropodów. Pierwsza analiza filogenetyczna uwzględniająca kaudipteryksa zasugerowała, że jest on taksonem siostrzanym kladu Avialae. Jednak według przeprowadzonej przez Halszkę Osmólską i współpracowników analizy kladystycznej (2004) wszystkie owiraptory byłyby ptakami. Wedle tej analizy ptaki wyewoluowały z bardziej bazalnych teropodów, a jedna z ich linii ewolucyjnych utraciła zdolność do lotu i dała początek owiraptorom. Kaudipteryksa za wtórnie nielotnego uznawali także Lü Junchang et al, Teresa Maryańska i współpracownicy oraz Gregory Paul. W 2005 roku Gareth Dyke i Mark Norell stwierdzili jednak, że nie ma powodów, by Caudipteryx uznawać za ptaka, co przyjęła większość późniejszych autorów.” - za wikipedią

„Owiraptorozaury, w tym owiraptor, należą do dinozaurów najbliżej spokrewnionych z ptakami. Przypominają je zarówno wieloma cechami budowy jak i faktem wysiadywania jaj. U owiraptorozaura należącego do rodzaju Nomingia stwierdzono obecność pygostyla, a u kaudipteryksa upierzenie. Osmólska i inni (2004) uznali owiraptorozaury za wtórnie nielotne ptaki. Jednak analiza kladystyczna Turnera z 2007 uważa je tradycyjnie za nieptasie dinozaury.” - za wikipedią

https://www.quora.com/Could-I-make-a-cassowary-without-feathers-and-instead-have-it-with-scales-all-over-along-with-arms-hands-claws-a-long-tail-a-snout-teeth-and-other-dinosaur-features-How-much-would-is-cost-Is-it-possible-Could-I-show

Owiraptor

Pygostyl (gr. πυγή pygḗ "pośladek, ogon", στῦλος stŷlos "filar, podpórka") – trójkątna kość ogonowa ptaka, powstała ze zrośnięcia kilku ostatnich kręgów ogonowych. Stanowi oparcie dla sterówek:

https://www.semanticscholar.org/paper/Feathered-tail-and-pygostyle-for-the-flying-control-Nickols-Lin/77fd9fae0ae54994b8088c4149d336a3e9da310c

https://www.sciencedirect.com/unsupported_browser

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Uk%C5%82ad_kostny_ptak%C3%B3w

Struktury morfologicznie identyczne z ptasim pygostylem powstały również u teropodów z grupy owiraptorozaurów – opisano je u rodzajów:

Nomingia:

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Nomingia

i Similicaudipteryx:

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Similikaudipteryks

Wizje wyglądu i adaptacji do lotu lub szybowania u Oviraptora:

https://www.researchgate.net/figure/Derived-and-basal-Oviraptorosauria-and-basal-Scansoriopterygidae-a-terrestrial-and_fig2_347589519

Nieobecność pygostyla u wczesnych ptaków, takich jak Archaeopteryx i Jeholornis sugeruje, że struktury takie wyewoluowały co najmniej dwukrotnie niezależnie-za wikipedią

Szkielety ogonów u wymarłych i współczesnych ptaków:

https://www.researchgate.net/figure/Comparison-of-tail-skeletons-between-Archaeopteryx-Sapeornis-Confuciusornis-and_fig3_264811257

Porównanie szkieletów ogonów Archaeopteryxa, Sapeornisa, Confuciusornisa i kurczaka (Gallus). Ogon archaeopteryksa był wzorowany na okazach Gatesy'ego i Diala (1996), a także okazach z Bawarii, Solnhofen, nr 11 i Thermopolis. W przypadku Sapeornisa ogon zrekonstruowano z okazów IVPP V13276, STM 15-15 i DNHM-D3078. Ogon Confuciusornisa był wzorowany na Chiappe (2007) i okazach GMV-2131, GMV-2132 i GMV-2133. Pygostyle są oznaczone strzałkami.

„(....) Innym aspektem sceptycyzmu Feduccii jest to, że model Ostroma wymaga, aby ptaki ewoluowały z postaci dwunożnych teropodów ze znacznie skróconymi kończynami przednimi. Nawet pierwotna koncepcja Huxleya zakładała, że dwunożne dinozaury wyewoluowały najpierw w nielotne ptaki podobne do strusi, które następnie nabyły zdolność do lotu połączonego z rozpędem.

https://www.quora.com/Why-do-scientists-believe-dinosaurs-were-related-to-birds

Wydaje się, że dziedzictwem błędu Huxleya jest przyczyna niepowodzenia zwolenników hipotezy BMT (ewolucji ptaków od teropodów) w rozpoznawaniu nielotnych ptaków wśród teropodów. Jest to sprzeczne z zasadą Dollo, zgodnie z którą jest mało prawdopodobne aby tak złożony organ, jak kończyna przednia po zredukowaniu miał szansę na ponowną reewolucję. (....)”

http://palaeoblog.blogspot.com/2011/04/died-this-day-louis-dollo.html?m=1

Prawo Dollo – hipoteza wysunięta przez francusko-belgijskiego paleontologa Louisa Dollo w roku 1893, mówiąca o nieodwracalności ewolucji. Po raz pierwszy została sformułowana przez Dollo w brzmieniu „organizm nie jest w stanie powrócić nawet częściowo do formy uzyskanej przez przodków”.-za wikipedią

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1348195,przodkowie-wielu-gatunkow-wspolczesnych-straszykow-utracili-skrzydla-i-po-50-000-000-lat-odzyskali

„(....) Nie ma dowodów na to, że jakakolwiek linia ptaków nielotnych kiedykolwiek odzyskała lot!

Feduccia uważa również, że paleontolodzy - fachowcy od dinozaurów odrzucają niektóre zdrowe zasady rozumowania ewolucyjnego: interpretację morfologiczną i określanie homologii, które wyłoniły się z nowoczesnej syntezy, kiedy idee Karola Darwina na temat doboru naturalnego zestawiono z genetyką populacyjną Grzegorza Mendla (chodzi o tak zwany: nowoczesny neodarwinizm. Albo inaczej: o syntetyczną teorię ewolucji (STE)).

Po szeroko zakrojonych badaniach filogenetycznych salamandrówą Wiens i współpracownicy doszli do wniosku, że ich analiza filogenetyczna wprowadzała w błąd i że „ontogeneza zakłóca filogenezę” - ptaki nielotne często stają się większe, zachowując cechy młodzieńcze (paedomorfoza lub postać neoteniczna. Cechy widoczne u wielu ras psów).

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1346798,jak-radziecki-naukowiec-z-dzikiego-lisa-zrobil-ulozonego-psa

Cechy te zbiegają się również w podstawowym planie ciała teropoda. Kolejną zaletą zastrzeżeń Feduccii wobec zwolenników BMT jest to, że eliminują oni potrzebę nieprawdopodobnych zmian (preadaptacji) w funkcji wysoce wyrafinowanych struktur aerodynamicznych. Ponieważ obecnie uważa się powszechnie, że takie cechy jak: skrzydła czy pióra najpierw wyewoluowały do innych funkcji niż lot. Koncepcja Feduccii wyjaśnia również niedopasowanie cyfrowe dłoni, w wyniku którego ptaki wydają się zachowywać II, III i IV palec, podczas gdy teropody wydają się zachowywać I, II i III palec po czworonożnych przodkach posiadających pięć palców. (....)”

Różnica ta może się wydawać laikom banalna, ale nie fachowcom. W ślad za nią idzie potrzeba wykluczenia ptaków i teropodów z grupy gatunków siostrzanych. Gdyby ptaki i teropody pochodziły od wspólnego przodka, to liczba palców by się zgadzała!

Porównanie skrzydła strusia (A) z dłonią teropodów (B):

https://tetzoo.com/blog/2023/10/2/alan-feduccia-romancing-the-birds-and-dinosaurs

Synapomorfia – termin używany w kladystyce, stosowany przy ustalaniu pokrewieństw między organizmami – cecha zaawansowana, która występuje u wszystkich przedstawicieli danej grupy filogenetycznej. Na podstawie synapomorfii definiowane są grupy monofiletyczne, będące z kolei najważniejszymi jednostkami w systematyce kladystycznej.

Mimo że synapomorfia wskazuje z dużym prawdopodobieństwem na monofiletyczny charakter taksonów, pamiętać należy o tzw. fałszywych synapomorfiach. Mianem tym określa się sytuacje, gdy podobna cecha w grupach niespokrewnionych (polifiletycznych) powstaje jako wynik paralelizmu lub konwergencji -za wikipedią

https://www.encyklopedia.dinozaury.com/wiki/Herrerasaurus

„Herrerasaurus to wczesny dinozaur gadziomiedniczny - być może prymitywny teropod. (....) Kontrowersje wokół pozycji systematycznej herrerazaura są wywołane m.in. jego nietypową budową ciała, mającą cechy typowe zarówno dla późniejszych teropodów, jak i dla prymitywniejszych grup archozaurów.

Typowy dla dinozaurów jest np. zawiasowy staw skokowy. W budowie kończyn przednich widać już wpływ trendu ewolucji typowego dla teropodów – palce IV i V są bardzo zredukowane i nie mają pazurów, za to wydłużone są uzbrojone w szpony palce I, II i III. (....) Alan Feduccia i Julie Nowicki w 2002 r. w artykule "The hand of birds revealed by early ostrich embryos" opublikowanym w Naturwissenschaften przedstawili wyniki badań dowodzących, że ptaki mają trzy palce kończyn przednich - II, III i IV - co, ich zdaniem, podważało tezę o pochodzeniu ptaków od teropodów. Tradycyjnie bowiem zakładano, że trzy palce na każdej z kończyn przednich większości teropodów to palce I, II i III. W 2003 r. Frietson Galis, Martin Kundrat i Barry Sinervo opublikowali w Trends in Ecology & Evolution artykuł "An old controversy solved: bird embryos have five fingers", w którym stwierdzili, że nie ma mocnych dowodów na to, że teropody kiedykolwiek miały więcej niż cztery palce kończyn przednich, a trzy palce tych kończyn pojawiające się i najlepiej rozwinięte u większości drapieżnych dinozaurów to raczej palce II, III i IV, a nie I, II i III. W takim wypadku dodatkowy, czwarty palec pojawiający się u wielu teropodów byłby raczej palcem V, a nie, jak dotąd sądzono, IV. A zatem budowa ręki herrerazaura - z wyraźnie zredukowanymi palcami IV i V oraz rozwiniętymi palcami I, II i III - wskazywałaby, że redukcja palców wystąpiła u niego niezależnie. W takim wypadku nie należałoby go zaliczać do teropodów, ale uznać Herrerasauridae (a także eoraptora) za bazalne dinozaury gadziomiedniczne, prymitywne dinozaury nie należące ani do Saurischia ani do Ornithischia, albo wręcz za zwierzęta o niepewnej pozycji systematycznej w obrębie szerokiego kladu Dinosauromorpha. Inni naukowcy, m.in. Wagner i Larsson nie zgadzają się z wnioskami Galis i in. odnośnie pozycji systematycznej herrerazaura, wskazując na podobieństwa w budowie jego palców do budowy palców kończyn przednich bardziej zaawansowanych teropodów. Kwestia homologii palców nieptasich teropodów i ptaków jest zagadnieniem wysoce kontrowersyjnym.”

https://www.encyklopedia.dinozaury.com/wiki/Tetanurae#Redukcja_liczby_palc.C3.B3w_u_tetanur.C3.B3w

„Redukcja liczby palców u tetanurów

Palce i kości śródręcza kręgowców oznacza się rzymskimi liczbami I od V, gdzie I to kciuk, a V nasz mały palec. Dłonie teropodów miały utracony lub znacznie zredukowany palec V. Wśród tetanurów doszło do zmniejszenia liczby palców, co uczyniło ich kończyny trójpalczastymi. Znanych jest jednak kilka wyjątków z zachowaną IV kością śródręcza - bazalnych celurozaurów (Coelurus, Guanlong, Tanycolagreus), karnozaurów (Sinraptor i wg Mortimera (online 2016B) także Erectopus, mogący być ceratozaurem [Hendrickx i Mateus, 2014B; Csiki-Sava i in., 2016]) i problematycznych tetanurów (Szechuanosaurus? zigongensis, Xuanhanosaurus, Megaraptor). Kości dłoni tetanurów tradycyjnie brano za I-II-III (i czasem IV), co stoi w sprzeczności z badaniami embrionów ptaków, które mają palce II-III-IV. Xu i współpracownicy (2009) uznali ceratozaura Limusaurus za dowód kopalny hipotezy traktującej o tym, że palce tetanurów to w rzeczywistości II-III-IV, co jest jednak nieprzekonujące (m.in. Cau, online 2009; Mortimer, online 2009-2016; Vargas i in., 2009; Bever i in., 2011; Seki i in., 2012). Przynajmniej niektórzy autorzy publikacji Xu in. (2009) (Xu, Clark, Choiniere) zmienili prawdopodobnie później zdanie (Carrano i Choiniere, 2016; Stiegler, Wang, Xu i Clark, 2014/niepublikowane).”

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Limusaurus

Limusaurus – rodzaj niewielkiego teropoda należącego do grupy ceratozaurów (Ceratosauria). Żył w późnej jurze na terenie dzisiejszych Chin. Jest to pierwszy odkryty w Azji Wschodniej ceratozaur oraz jedyny znany jurajski roślinożerny teropod z dziobem. Został opisany w 2009 roku przez Xu Xinga i współpracowników.

Dłoń Limusaurus nie zachowała się w całości u żadnego ze znanych osobników, jednak odkryte skamieniałości pozwoliły na niemal kompletne jej zrekonstruowanie. Tradycyjnie uznaje się, że teropody utraciły dwa wewnętrzne palce dłoni (występowałyby u nich palce I-II-III), co odróżniałoby je od innych czworonogów, u których zanikły oba zewnętrzne palce – I i V. Ten nietypowy schemat występował u bazalnych teropodów i był również przypisywany nieptasim tetanurom. Stoi to w sprzeczności z badaniami dowodzącymi występowania palców II-III-IV u jedynych współczesnych tetanurów, ptaków. Porównanie budowy dłoni teropodów wskazuje, że trzy palce bazalnych tetanurów wieloma cechami śródręcza przypominają palce II-III-IV, lecz budową paliczków – palce I-II-III.

Xu i współpracownicy sugerują, że występowanie u ptaków palców II-III-IV wskazuje na ich obecność u wszystkich tetanurów. U Limusaurus występował pierwszy palec, był jednak silnie zredukowany; w ocenie Xu i współpracowników prawdopodobnie dłoń ceratozaurów reprezentowała stadium pośrednie pomiędzy dłońmi pierwotnych teropodów a dłońmi tetanurów. Późniejsze badania Vargasa, Wagnera i Gauthiera (2009), Stieglera i współpracowników (2014) oraz Dal Sasso, Maganuco i Cau (2018) sugerują jednak, że redukcja pierwszego palca dłoni nastąpiła tylko w linii ewolucyjnej prowadzącej bezpośrednio do Limusaurus i że prawdopodobnie dłonie tego teropoda nie były zbliżone budową do dłoni ostatniego wspólnego przodka ceratozaurów i tetanurów.”

Wyimaginowana homologia. Badania embriologiczne nie wspierają tezy, że u teropodów i ptaków zachowały się palce oznaczone cyframi: I, II, III lub II, III, IV. Nie ma homologii! Badania embriologiczne i materiał paleontologiczny zwracają uwagę na fakt, że teropody miały dłonie z palcami oznaczonymi cyframi I, II, III. Ptaki natomiast II, III i IV.

Na poniższej ilustracji widać diagram stworzony na podstawie badania poziomu ekspresji genu regulatorowego HoxD. Gen ten jest wyrażany podczas narządogenezy dłoni u kręgowcówi. Genetycy dopatrzyli się aktywności tego genu w miejscach utraconych palców u ptaków. Oczywiście wyniki tych badań oparte są na interpretacji. Pouczająca w tym kontekście jest nowa hipoteza ewolucji końskiego kopyta (link trochę niżej):

https://tetzoo.com/blog/2023/10/2/alan-feduccia-romancing-the-birds-and-dinosaurs

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1348504,o-hipotezie-rekapitulacji-i-falszerstwie-ernsta-haeckla-oraz-o-hipotezie-glebokiej-homologii

Proces kształtowania się dłoni i stóp u człowieka podczas rozwoju embrionalnego:

https://wisc.pb.unizin.org/mindmotionanatomy/chapter/limb-development/

Ludzkie kończyny początkowo przypominają wiosła, a następnie w miarę wykształcania się palców płetwę. Błona między palcami jest usuwana za pomocą apoptozy komórek:

https://www.britannica.com/science/homology-evolution

https://m.joemonster.org/art/47854

Japoński paleontolog o duszy artysty stworzył książkę, w której zilustrował jak jego zdaniem wyglądalibyśmy, gdyby nasz szkielet był wzorowany na kośćcu innych zwierząt. Dość makabryczna wizja i trzeba przyznać, że nasze codzienne życie byłoby bardziej skomplikowane:

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1323887,hipoteza-ewolucji-konskiego-kopyta-w-wyniku-stopniowej-redukcji-palcow-u-przodkow-idzie-na-smietnik-historii

https://www.sciencedirect.com/topics/medicine-and-dentistry/convergent-evolution

”Ewolucja zbieżna odnosi się do ewolucji w różnych rodach struktur, które są podobne lub „analogiczne”, ale nie można tego przypisać istnieniu wspólnego przodka; innmi słowy, fakt, że struktury są analogiczne, nie odzwierciedla homologii. Podobieństwo może leżeć na poziomie fenotypowym, w którym to przypadku linie mają tę samą jawną cechę, ale podstawowe sekwencje DNA są różne.

Ewolucja zbieżna zachodzi, gdy gatunki zajmują podobne nisze ekologiczne i adaptują się w podobny sposób w odpowiedzi na podobne presje selekcyjne. Cechy, które powstają w wyniku zbieżnej ewolucjisą określane jako „struktury analogiczne”. Kontrastowane są ze „strukturami homologicznymi”, które mają wspólne pochodzenie. Przeciwieństwem ewolucji konwergentnej jest ewolucja rozbieżna, w której spokrewnione gatunki rozwijają różne cechy.

Dobrze udokumentowane przypadki zbieżnej ewolucji podobnych sekwencji DNA nie są liczne; takie przypadki są zwykle ograniczone do kilku aminokwasów. Ewolucja zbieżna może wprowadzać w błąd biologów zajmujących się filogenezą, ponieważ naśladuje wspólne pochodzenie. Standardowe metody filogenetyczne nie są przystosowane do rozróżnienia między nimi. Kiedy ewolucja zbieżna jest mylona z homologią, powstaje drzewo filogenetyczne, które ma zafałszowany wygląd, to znaczy gatunki wydają się pochodzić od wspólnego przodka, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest.”

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1326950,podobienstwa-anatomiczne-nie-musza-dowodzic-podobienstw-filogenetycznych

Zakładana preadaptacja. Twierdzi się, że początkowo protopióra mogły służyć teropodom, jako ochrona przed chłodem. Nie tłumaczy się w jaki sposób te struktury przeobraziły się w ptasie pióra, które są cudem inżynierii zaprojektowanym do latania:

https://www.u-tokyo.ac.jp/focus/en/press/z0508_00281.html

https://tiny.pl/dx335

„(....) Ponadto Feduccia nie musi postulować nieprawdopodobnych mutacji, które wywołują zmiany w konserwatywnym procesie rozwoju zawiązków kończyn. Nie musi postulować naziemnego pochodzenia lotu ptaków. (....)”

https://slawekp7.wordpress.com/2021/05/07/hipoteza-rekapitulacji-mistyfikacja-ernsta-haeckla/

„(....) Feduccia twierdzi, że zwolennicy BMT (pochodzenia ptaków od teropodów) nie biorą pod uwagę danych, które wzajemnie się wykluczają. Że padli ofiarą błędu auto-potwierdzania (Jednym z najważniejszych błędów poznawczych jest efekt potwierdzenia, inaczej błąd konfirmacji, który polega na tym, że zamiast dążyć do odkrycia możliwie obiektywnej prawdy usilnie poszukuje się argumentów na potwierdzenie tego, w co już wierzymy.-za wikipedią)

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1329979,kryterium-falsyfikacji-hipotez-i-teorii-naukowych-karla

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1324056,czym-sa-hipoteza-zalozenie-dowod-i-wyjasnienie

Żaden z czterech dotychczas zidentyfikowanych gatunków Archeopteryxów nie ma wyraźnych cech teropoda. Zwierzęta te mają ptasie kości w nadgarstkach, niezwykle rozwinięte ptasie pióra i odwrócony pierwszy palec u nogi - jak u ptaków współczesnych. Pudełkowate czaszki i kość udową inną niż teropody. Po prostu założono, że są to teropody i dodano je do tego samego zbioru ptaków i dinozaurów.

https://www.researchgate.net/profile/Alan-Feduccia

Czaszka teropoda, Archaeopteryxa i ptaka współczesnego

https://www.researchgate.net/figure/Distribution-of-skull-modules-in-some-non-avian-theropods-and-ontogenetic-pairs-of_fig3_340887063

Czaszki teropodów i ptaków
https://nixillustration.com/tag/bird/page/2/

Prawdziwa ewolucja Archaeopteryxa :)

Jak dotąd nie są dostępne żadne dane molekularne z tak głębokiej historii, jak okres ewolucyjnego powstawania ptaków. Jedyne co mamy, to morfologia kopalnych teropodów i ptaków uzębionych oraz współczesnych ptaków. Na podstawie dostępnego materiału nie potrafimy określić ewolucyjnej genealogi ptaków.

Kwestionowanie hipotezy pochodzenia ptaków od teropodów w takiej formie jaka jest oficjalnie podawana do wiadomości nie musi się wiązać z potrzebą prezentowania hipotezy alternatywnej - w jakiś sposób pokrewnej do tej (nie ma obecnie spójnej, popartej dowodami teorii ewolucyjnego pochodzenia ptaków. Można jedynie snuć przypuszczenia). Z pewnością uczciwiej byłoby zgodnie z prawdą przyznać, że hipoteza mówiąca, że ptaki są teropodami stwarza poważne problemy zamiast tak stanowczo jej bronić.”

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1336734,wprowadzenie-do-ksiazki-o-pochodzeniu-gatunkow-wydanie-z-1956-r-piora-d-arcy-thompsona

Źródła pozostałych informacji i ilustracji i przypisy do nich

Piskle ptaka uzębionego. Chociaż ptaki uzębione z mezozoiku są uważane za ptaki właściwe, to nie uznaje się ich za przodków ptaków współczesnych:

https://www.mub.eps.manchester.ac.uk/science-engineering/2018/03/14/baby-bird-proves-big-deal-palaeontologists/

https://www.newscientist.com/article/dn25982-dinosaurs-shrank-for-50-million-years-to-become-birds/

https://www.u-tokyo.ac.jp/focus/en/press/z0508_00281.html

Wszystkie współczesne ptaki zdolne do lotu mają wyspecjalizowaną strukturę skrzydeł zwaną propatagium, bez której nie mogłyby latać. Ewolucyjne pochodzenie tej struktury pozostaje tajemnicą, ale nowe badania sugerują, że wyewoluowała ona u nieptasich dinozaurów. Odkrycie pochodzi z analiz statystycznych stawów ramion zachowanych w skamieniałościach i pomaga wypełnić pewne luki w wiedzy na temat pochodzenia lotów ptaków.

Od dawna wiemy, że współczesne ptaki wyewoluowały z pewnych linii dinozaurów, które żyły miliony lat temu. To skłoniło badaczy do zainteresowania się dinozaurami w celu wyjaśnienia niektórych cech charakterystycznych dla ptaków, na przykład piór, budowy kości i tak dalej. Jednak szczególnie skrzydła ptaków mają coś szczególnego, co wzbudziło zainteresowanie badaczy z Wydziału Nauk o Ziemi i Planetach Uniwersytetu Tokijskiego.

https://www.newscientist.com/article/2183633-dinosaur-fossil-may-be-a-whole-new-species-of-the-first-birds/?utm_term=Autofeed&utm_medium=SOC&utm_source=Facebook#Echobox=1540423307

https://www.fossilrealm.com/blogs/news/dr-ryan-mckellar-discusses-his-teams-sensational-new-fossil-a-baby-bird-found-in-amber

Szokujące odkrycie kredowego ptaka zębatego zachowanego w bursztynie birmańskim trafiło na pierwsze strony gazet na całym świecie. Pisklę liczące 99 milionów lat jest najlepiej zachowanym okazem tego rodzaju: zachowały się takie cechy, jak powieki, otwory na uszy, a nawet pigmentacja piór. Okaz poszerza naszą wiedzę na temat wczesnych piór i rzuca światło na anatomię, rozwój i styl życia głównej grupy ptaków mezozoicznych, Enantiornithes , które żyły obok dinozaurów. Artykuł został opublikowany w Gondwana Research i jest dostępny online.

Mieliśmy zaszczyt usłyszeć więcej o tym monumentalnym odkryciu od kluczowego członka zespołu, dr Ryana McKellara , kuratora paleontologii bezkręgowców w Royal Saskatchewan Museum . Dr McKellar brał również udział w badaniach pierwszego upierzonego ogona dinozaura w bursztynie , znalezionego w tym samym regionie Myanmar (Birma).

[…..]

Jeśli chodzi o cały zapis kopalny dotyczący enancjomerów, znaleziono okazy wydobyte ze skał osadowych z zachowaną większą częścią szkieletu, ale w tych okazach pióra są zwykle zagęszczane w cienką warstwę węgla o ograniczonej szczegółowości powierzchni. W zeszłym roku opisaliśmy parę końcówek skrzydeł z enancjomeryny w bursztynie birmańskim, ale po raz pierwszy widzimy dużą część szkieletu (głowa, szyja, dwie stopy i końcówka skrzydła) oraz warstwę pióra i półprzezroczysta skóra, która reprezentuje większość prawej strony ciała.

[…..]

Ten okaz pokazuje, że enancjomery miały lotki podobne do tych u współczesnych ptaków, ale pisklęta zachowały rzadką warstwę szczeciny między piórami na stopach, nogach i ogonie, które są powierzchownie podobne do znalezionych „protopiór”. wokół szkieletów dinozaurów.

Krótko mówiąc, wiele teropodów posiadały proste, pióropodobne wytwory, które przybierają formę izolowanych szczecin lub wykazują proste wzory rozgałęzień.

https://slawekp7.wordpress.com/2018/10/24/paleontolodzy-odkryli-szczatki-sow-datowane-na-61-55-i-48-000-000-lat/

https://slawekp7.wordpress.com/2018/10/23/znakomicie-zachowane-pluca-ptaka-datowanego-na-120-000-000-lat/

https://phys.org/news/2014-12-rapid-bird-evolution-age-dinosaurs.html

„Już jakiś czas temu zyskał przewagę i dominował pogląd, że niezwykła różnorodność współczesnych ptaków ma swoje źródło podczas radiacji adaptacyjnej, która zaczęła się w jeszcze w epoce dinozaurów, ale nie znaleźliśmy dla tego poparcia uzasadnienia naukowego” – powiedział profesor Simon Ho z Uniwersytetu. z Sydney, który kierował głównym zespołem badań nad ewolucją ptaków w oparciu o nowe dane genetyczne.

Międzynarodowa współpraca naukowców poświęciła cztery lata na sekwencjonowanie, rekonstruowanie i porównywanie genomów 48 gatunków ptaków reprezentujących wszystkie główne gałęzie tych współcześnie żyjących zwierząt. Jest to największe dotychczas przeprowadzone badanie genomiczne jednej klasy kręgowców.

Wyniki ukazały się w specjalnym wydaniu „Science” z 12 grudnia – z równoczesną publikacją powiązanych artykułów w innych prestiżowych czasopismach.

Pan Ho z Uniwersyteckiej Szkoły Nauk Biologicznych jest autorem głównej pracy Podczas prowadzenia badań posłużył on swoją wiedzą eksperta w zakresie wykorzystania techniki znanej jako analiza oparta na zegarze molekularnym w celu oszacowania ewolucyjnych skal czasowych dywergencji różnych grup ptaków – przy użyciu danych genomowych i dowodów w postaci skamieniałości.

Jego badania pomogły potwierdzić, że niektóre z pierwszych linii współczesnych ptaków pojawiły się około 100 milionów lat temu, ale prawie wszystkie współczesne grupy ptaków zróżnicowały się w małym oknie czasowym trwającym mniej niż 10 milionów lat, tuż po wytępieniu dinozaurów przez asteroidę.„Nasz zespół musiał opracować szereg nowych metod do obsługi największego zestawu danych o ptakach, jakie kiedykolwiek zebrano. Wymagały możliwości dużej mocy obliczeniowej na dziewięciu superkomputerach ”- powiedział profesor Ho.

„Zespół był w stanie opracować relacje między głównymi grupami współczesnych ptaków, pokazując, że nasze wcześniejsze rozumienie filogenezy ptaków zostało zaciemnione przez podobieństwa, które nie wynikały z pokrewieństw ewolucyjnych (tylko były efektem ewolucji zbieżnej [konwergencji]).

„Tak więc, podczas gdy perkozy i kormorany są ptakami wodnymi o płetwiastych nogach, które nurkują, by złapać swoją zdobycz, pomimo tych podobieństw, pochodzą z całkowicie oddzielnych linii”.

Innym ważnym odkryciem jest to, że przodek większości ptaków lądowych, które widzimy dzisiaj, był prawdopodobnie drapieżnikiem latajacym wysoko w przestworzach i szybko dał początek drapieżnikom: orłom, sowom i sokołom, zanim wyewoluowały inne ptaki np. śpiewające, czy dzięcioły.

„Wraz ze śmiercią dinozaurów ptaki i ssaki stały się bardziej zróżnicowane i zajęły wszystkie nisze wcześniej zdominowane przez dinozaury” – powiedział profesor Simon Ho.

„Był to jeden z najbardziej znaczących epizodów w historii życia na Ziemi i jest niezwykle ekscytujące, że ten wielki międzynarodowy wysiłek naukowy poczynił postęp w naszym zrozumieniu ewolucyjnej genezy ptaków” – powiedział profesor nadzwyczajny Simon Ho.

Innymi słowy pan Ho zastosował fachowe podejście – dane genetyczne porównał z zapisem kopalnym i na tej podstawie skalibrował zegar molekularny, co pozwoliło mu na ustalenie dystansu molekularnego dla różnych grup ptaków podczas dywergencji – rozchodzenia się kolejnych linii od wspólnych przodków podczas radiacji adaptacyjnej i cofając się w czasie ustalił kiedy mógł żyć wspólny ewolucyjny przodek ptaków. Tym samym, jak twierdzi, wyniki tych badań falsyfikują wcześniejsze poglądy na ten temat. Wszystko to brzmi pięknie i nadaje wynikom tych badań pozoru rzetelności i naukowości, bo przecież zastosowano rzetelne metody.

Jednak gdy sobie uświadamiamy, że zapis kopalny dotyczący historii ptaków zmieściłby się w jednej trumnie i jeszcze zostałoby wiele miejsca i że z tego materiału nie dało się pozyskać DNA w celu przeprowadzenia porównań filogenetycznych, to czar pryska!

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/22761723/

„Stosunkowo niska jakość ptasiego zapisu skamieniałości w późnej kredzie w połączeniu z bardzo niejednolitymi próbkami regionalnymi oznacza, że możliwe jest, że linie neornityny były obecne w tym przedziale, ale nie zostały jeszcze pozyskane, lub są trudne do zidentyfikowania ze względu na fragmentaryczny charakter okazów „

HTTPS://PUBMED.NCBI.NLM.NIH.GOV/12087401/

https://www.pnas.org/content/114/30/7750

Ptaki należą do najbardziej zróżnicowanych i szeroko rozpowszechnionych grup kręgowców. Obecnie żyje ponad 10 000 opisanych gatunków, które zajmują praktycznie każdy ekosystem ( 1 ). Niesamowita różnorodność ptaków przejawia się w oszałamiającej różnorodności form, kolorów i stylów życia, od opalizujących, unoszących się w powietrzu, żywiących się nektarem kolibrów po nocne, nieloty, żywiące się robakami, jak kiwi. Jak, kiedy i dlaczego powstała ta spektakularna różnorodność? Jedyne bezpośrednie dowody na takie pytania można uzyskać z zapisu kopalnego radiacji adaptacyjnej współczesnych ptaków, ale wczesny zapis kopalny współczesnych ptaków jest niezwykle skąpy. […..]

Coś przed konkluzją:

https://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-4684926/62-million-year-old-Tsidiiyazhi-abini-fossil-discovered.html

„PALEONTOLODZY ODKRYLI W NOWYM MEKSYKU SKAMIELINY MALEŃKIEGO PTAKA SPRZED OKOŁO 62 MILIONÓW LAT.

NAUKOWCY SĄ PRZEKONANI, ŻE PTAK, KTÓREGO NAZWALI „TSIDIIYAZHI ABINI”, JEST NAJSTARSZYM GATUNKIEM ZAMIESZKUJĄCYM DRZEWA WŚRÓD WSPÓŁCZESNYCH GRUP PTAKÓW.

„ODKRYCIE TO POTWIERDZA, ŻE PTAKI SZYBKO EWOLUOWAŁY PO UDERZENIU ASTEROIDY, KTÓRE ZGŁADZIŁO DINOZAURY, SZYBKO DZIELĄC SIĘ NA RÓŻNE FORMY, W CELU DOSTOSOWANIA SIĘ DO RÓŻNYCH DIET I STYLÓW ŻYCIA.. PTAK WIELKOŚCI WRÓBLA ŻYŁ ZALEDWIE DWA MILIONY LAT PO WYGINIĘCIU DINOZAURÓW. A ANALIZA SKAMIENIAŁOŚCI SUGERUJE, ŻE AŻ 10 GŁÓWNYCH GRUP PTAKÓW POJAWIŁO SIĘ W CIĄGU ZALEDWIE CZTERECH MILIONÓW LAT OD UDERZENIA ASTEROIDY. W ROZMOWIE Z BBC DR DANIEL KSEPKA, KTÓRY KIEROWAŁ BADANIEM, WYJAŚNIŁ, DLACZEGO TSIDIIYAZHI ABINI JEST WYJĄTKOWYM STWORZENIEM. POWIEDZIAŁ:

„JEST BARDZO STARY, BARDZO MAŁY I MIAŁ MALUTKIE NÓŻKI. „WIEK WYNOSI OD 62,2 DO 62,5 MILIONA LAT, ZALEDWIE GEOLOGICZNE MRUGNIĘCIE OKA PO UDERZENIU ASTEROIDY, KTÓRE ZGŁADZIŁO DINOZAURY.” PTAK MÓGŁ ODWRÓCIĆ CZWARTY PALEC U NOGI – ADAPTACJA PRZYDATNA DO WSPINANIA SIĘ I CHWYTANIA.

DORABIANIE IDEOLOGI DO FAKTU NA PODSTAWIE ZNALEZIENIA JEDNEGO OKAZU! ????

Dr Ksepka dodał: „Kiedy umieścimy tego ptaka na drzewie filogenetycznym, okazało się, że inne blisko spokrewnione grupy również musiały się do tego czasu oddzielić od wspólnego przodka ptaków współczesnych.

„Więc odkrycie to pokazuje nie tylko ptaki z grupy, z jakiej pochodzi odkryty, ale także sowy, ptaki drapieżne, Coraciimorphae (grupa obejmująca ptaki takie jak zimorodki i dzięcioły) i wiele innych grup, które pojawiły się w krótkim czasie po uderzeniu asteroidy, które zgładziło dinozaury. „

Należy przypomnieć, że według nowych pomysłów darwinistów wspólny ewolucyjny przodek ptaków współczesnych był drapieżnikiem i wychodząc z tego ZAŁOŻENIA wyprowadzonego z porównań genetycznych dorabia się ideologię do faktu. Zamiast kopać i szukać potwierdzenia w zapisie kopalnym, oni odkopują ptaka, który ich zdaniem jest ewolucyjnym potomkiem ptaka drapieżnego i na tej podstawie ZAKŁADAJĄ, że ptaki drapieżne też już istniały oraz wszystkie inne formy, które wymienił odkrywca, gdyż według tego ZAŁOŻENIA ich pozycja filogenetyczna na nowym drzewie rodowym ptaków zajmuje taką gałąź, że tak musiało być i już! Hipoteza budowana na hipotezie – błąd logiczny!

Polecam książkę poniżej. Ponadczasowa, rzetelnie opisano w niej stan zapisu kopalnego ptaków:

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/216909/ptaki-kopalne

Widocznie pan Simon Ho nie ma z tym wszystkim problemu – być może jest jasnowidzem, ale w nauce liczą się twarde fakty a nie jego nadprzyrodzone, subiektywne możliwości. Biologia ewolucyjna spada na psy, bo mimo zaawansowanych technicznie narzędzi badawczych współcześni zwolennicy myśli Darwina nie podążają za faktami, tylko w obronie neodarwinowskiego folkloru narzucają interpretację empirii!

Już ze 20 lat temu z kawałkiem wielki polski uczony; biolog i paleontolog Antoni Hoffman w swojej głośnej książce: „Wokół ewolucji” zadał proste pytanie: jak w zapisie kopalnym odróżnić przypadki konwergencji od ewolucji filetycznej?

https://www.sciencedirect.com/topics/medicine-and-dentistry/convergent-evolution

”Ewolucja zbieżna odnosi się do ewolucji w różnych rodach struktur, które są podobne lub „analogiczne”, ale nie można tego przypisać istnieniu wspólnego przodka; innymi słowy, fakt, że struktury są analogiczne, nie odzwierciedla homologii. Podobieństwo może leżeć na poziomie fenotypowym, w którym to przypadku linie mają tę samą jawną cechę, ale podstawowe sekwencje DNA są różne.

Książka Antoniego Hoffmana „Wokół ewolucji”, to Ciekawa i odważna polemika ewolucjonisty z własną teorią. Do napisania książki stała się natchnieniem zwołana w 1980 roku w Chicago konferencja, która okazała się gwoździem do trumny tzw. syntetycznej teorii ewolucji, wypracowanej w 1946 roku w Princeton. Autor tej niewielkiej książki, sam będący jak na to wskazuje tekst ewolucjonistą, ukazuje w ciekawy, szczery i stonowany sposób problemy i wyzwania, wobec których stała wczesna teoria Darwina, jak i te, z którymi zmagają się jej współczesne odpowiedniki oraz kontynuatorzy. Sytuacja jest zatem nieco nietypowa, bo atakuje ktoś z wewnątrz, a nie z zewnątrz obozu. Hoffman w fachowy sposób przedstawia rozwój teorii i myśli ewolucyjnej oraz konfrontuje je z faktami i naukową krytyką wśród samych ewolucjonistów. Autor niejako pyta, rozważa i udziela odpowiedzi, wypowiada głos za i przeciw postulowaniu pewnych teorii i mechanizmów, obnażając uproszczenia i luki w rozumowaniach, przy czym sam niepotrzebnie nie komplikuje omawianych przez siebie i innych zagadnień. Książka godna polecenia dla tych, którzy chcą pełniej poznać dwie strony medalu pojmowania spraw ewolucji w świecie nauk związanych z szeroko rozumianą biologią, jak i uświadomionych problemów ewolucjonizmu widzianych oczami samych jej rzeczników.

RECENZJE

https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Studia_Teologiczne_Bialystok_Drohiczyn_Lomza/Studia_Teologiczne_Bialystok_Drohiczyn_Lomza-r1998-t16/Studia_Teologiczne_Bialystok_Drohiczyn_Lomza-r1998-t16-s387-389/Studia_Teologiczne_Bialystok_Drohiczyn_Lomza-r1998-t16-s387-389.pdf

https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Studia_Philosophiae_Christianae/Studia_Philosophiae_Christianae-r1984-t20-n2/Studia_Philosophiae_Christianae-r1984-t20-n2-s203-206/Studia_Philosophiae_Christianae-r1984-t20-n2-s203-206.pdf

https://science.sciencemag.org/content/245/4918/655

https://pl.wikipedia.org/wiki/Antoni_Hoffman

Doktor Antoni Hoffman kontynuuje:

„Racjonalność to tylko jeden z możliwych sposobów myślenia o świecie. Równie dobrze można by preferować na przykład poznanie mistyczne. I nie ma żadnego oczywistego powodu żeby uznać, że to właśnie racjonalność jest najlepsza. Co więcej, kryteriów racjonalności nie sposób wyznaczyć obiektywnie i raz na zawsze. To, co racjonalne tu i teraz, nie musiało być racjonalne dla starożytnych Greków ani nawet dla Lyella czy Darwina i vice versa. Ponieważ jednak kryteria racjonalności dyktowane są historycznie to, co racjonalne dla mnie, jest także racjonalne dla moich współczesnych kolegów naukowców (choć są też rzecz jasna przypadki sporne). Opcja na rzecz racjonalności to wybór podyktowany WIARĄ (…)” .

Natomiast w przedmowie do polskiego wydania znanej książki Richarda Dawkinsa “Ślepy zegarmistrz” Antoni Hofman napisał:

https://docer.pl/doc/n5s5e

“(…)Po trzecie wreszcie, cieszę się z wydania Ślepego zegarmistrza po polsku, bo niemal całkowicie się z tąksiążką zgadzam, a taka zgodność poglądów nieczęsto się dziś wśród i ewolucjonistów zdarza. W tym ostatnima kapicie podkreślam jednak wyraz niemal.

Albowiem główną tezą Ślepego zegarmistrza jest, że neodarwinowski paradygmat ewolucji wyjaśnia całą różnorodność i wszystkie własności istot żywych, toteż nie ma powodu do wiary w ich Stwórcę. A z tą konkluzją Dawkinsa zgodzić się nie mogę. Z faktu, że koncepcja ewolucji może istnienie organizmów i gatunków wyjaśnić, wynika przecież jedynie, że dla wytłumaczenia ich istnienia nie trzeba powoływać się na działania rozumnego Stwórcy. Natomiast nie można na tej podstawie bezapelacyjnie wnioskować – jak to z upodobaniem czyni Dawkins – że ewolucja naprawdę takiego wyjaśnienia dostarcza. Akceptacja tego wniosku uzasadniona jest jedynie pod warunkiem zgody na wymóg racjonalnego rozumowania. (….) “

Antoni Hoffman podsumowuje:

“(…) Ale kto już raz tego wyboru dokonał, kto zdecydował się na racjonalność myślenia o świecie, ten musi też zaakceptować tezę, że neodarwinowska koncepcja ewolucji naprawdę wyjaśnia oszałamiającą cudowność świata ożywionego, że zatem rzeczywiście nie ma tu się po co odwoływać do działań rozumnego Stwórcy.”

https://www.sciencedaily.com/releases/2008/06/080626141117.htm

https://www.nature.com/articles/nature.2012.11712

https://www.smithsonianmag.com/science-nature/what-we-can-learn-new-bird-tree-life-180968849/

https://theconversation.com/bird-tree-of-life-shows-explosive-evolution-studies-35315

https://phys.org/news/2014-12-rapid-bird-evolution-age-dinosaurs.html

„Powszechnie uznawany jest za „pierwszego ptaka” – większość analiz wskazuje na jego przynależność do Avialae (czyli grupy obejmującej zwierzęta bliżej spokrewnione ze współczesnymi ptakami niż z deinonychozaurami), choć według niektórych Archaeopterygidae są deinonychozaurami, i tym samym są bliżej spokrewnione z dromeozaurami i troodontami niż ze współczesnymi ptakami.

Wszystkie odkryte dotąd skamieniałości archeopteryksów pochodzą z okresu 150,8–145,5 mln lat temu (tyton, późna jura)”

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Ewolucja_ptak%C3%B3w

„Archaeopteryks obecnie nie jest uważany za bezpośredniego przodka ptaków nowoczesnych, ale jest najstarszym i najbardziej prymitywnym członkiem Aves lub Avialae i jest przypuszczalnie blisko spokrewniony z prawdziwym przodkiem ptaków żyjących dzisiaj. Pojawiały się nawet sugestie, że Archaeopteryx jest zwierzęciem mniej spokrewnionym z ptakami niż z innymi grupami dinozaurów i że Avimimus wydaje się być bardziej prawdopodobnym ogniwem linii ewolucyjnej między mikroraptorami i ptakami nowoczesnymi niż Archaeopteryx. W 2023 odkryto w Chinach skamieniałości wczesnego przedstawiciela kladu Avialae nazwanego Fujianvenator”

https://kopalniawiedzy.pl/dziob-skamienialosc-Janavis-finalidens,35803

„Skamieniałość ukryta w niewielkim kawałku skały obaliła jedno z najdłużej żywionych przez naukę przekonań dotyczących ewolucji ptaków. Eksperci z University of Cambridge i Natuurhistorisch Museum Maastricht odkryli, że jedna z kluczowych cech współczesnych ptaków – mobilna szczęka, którą posiada 99% gatunków – wyewoluowała przed zagładą dinozaurów. Okazało się również, że u strusi, emu oraz pokrewnych im gatunków doszło do wstecznej ewolucji. Ich dzioby powróciły do bardziej prymitywnej formy.”

https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C98087%2Cewolucja-gdy-robi-sie-coraz-cieplej-ptaki-zmniejszaja-sie-i-wydluzaja-dzioby

„Ewolucja: gdy robi się coraz cieplej, ptaki zmniejszają się i wydłużają dzioby oraz nogi. W cieplejszych klimatach ewolucja prowadzi u ptaków do wydłużenia nóg i dziobów, a w osobnym procesie - do zmniejszania rozmiarów ciała. Współzależności między tymi mechanizmami zbadali na 99,7 proc. gatunków ptaków naukowcy z Polski i Australii.”

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Ewolucja_ptak%C3%B3w

„Istnieje wiele kontrowersji związanych z badaniem pochodzenia ptaków. Początkowo niezgodności dotyczyły tego, czy ptaki ewoluowały z dinozaurów, czy bezpośrednio z bardziej prymitywnych archozaurów. Zwolennicy pochodzenia od dinozaurów byli niezgodni co do tego, czy bardziej prawdopodobnymi przodkami były dinozaury ptasiomiedniczne (Ornithischia), czy teropody. Mimo że dinozaury ptasiomiedniczne mają budowę miednicy identyczną jak ptaki nowoczesne, sugeruje się, że ptaki pochodzą od dinozaurów gadziomiednicznych, a budowa ich miednicy wykształciła się niezależnie. Faktem jest, że podobna do ptasiej budowa miednicy wykształciła się po raz trzeci wśród specyficznej grupy teropodów, zwanych Therizinosauridae.”

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Ewolucja_ptak%C3%B3w

„Wymarłe teropody miały płuca z workami powietrznymi jak współczesne ptaki”

To żaden dowód:

https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1326950,podobienstwa-anatomiczne-nie-musza-dowodzic-podobienstw-filogenetycznych

- PODOBIEŃSTWA ANATOMICZNE MIĘDZY DINOZAURAMI I PTAKAMI NIE MUSZĄ DOWODZIĆ POKREWIEŃSTW FILOGENETYCZNYCH - ZBIEŻNOŚCI ANATOMICZNE W BUDOWIE UKŁADÓW ODDECHOWYCH U ZAUROPODÓW TEROPODÓW I PTAKÓW

https://tiny.pl/dgbvb

https://tiny.pl/dgbvn

Polecane:

https://www.researchgate.net/profile/Alan-Feduccia

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Maniraptora

Maniraptory (Maniraptora) – grupa teropodów, do której się zalicza m.in.: deinonychozaury, owiraptorozaury, terizinozaury i ptaki.

https://www.forum.dinozaury.com/viewtopic.php?t=3143

„Owiraptorozaury (Oviraptorosauria)

Charakterystyka

Grupa fascynujących teropodów w znacznym stopniu przypominających ptaki. Wprawdzie do tej pory odkryto dość dużo ich szczątków, w tym gniazda i potencjalne organy wewnętrzne, lecz ich pokrewieństwo i paleobiologia budzą wiele sprzecznych tez.

Filogeneza i ewolucja

Takson Oviraptorosauria został utworzony przez Barsbolda w 1976 r. Są to jedne z najbliżej spokrewnionych z ptakami klasycznych dinozaurów, ale obecnie klasyfikuje się je w obrębie zaawansowanych maniraptorów, bliskich eumaniraptorom (deinonychozaurom i ptakom). Analiza Maryańskiej i in. (2002) wskazuje - na podstawie pięciu cech czaszki - że owiraptorozaury są przedstawicielami Avialae bardziej zaawansowanymi od archeopteryksa i kladem siostrzanym dla konfusiornisa (który reprezentuje bardziej zaawansowane ptaki). Stwierdzono również, że terizinozaury są grupą siostrzaną dla kladu tworzonego przez Oviraptorosauria i zaawansowane ptaki i też należą do Avialae. W analizie zabrakło jednak kluczowego taksonu - Incisivosaurus, który jest najbardziej bazalnym owiraptorozaurem i nie posiada cech łączących ptaki z omawianą grupą, które zadecydowały o włączeniu Oviraptorosauria do Avialae. Nowsze i często obszerniejsze analizy kladystyczne obejmujące owiraptorozaury i szerokie spektrum innych celurozaurów (TWG - zob. artykuł o celurozaurach), w szczególności bardzo ptasich, nowo opisanych i niewłączonych do analizy Maryańskiej i współpracowników bazalnych przedstawicieli Dromaeosauridae i Troodontidae wykazują, że między owiraptorozaurami a archeopteryksem mieści się jeszcze jeden klad: Deinonychosauria. Na podstawie "zaawansowanych cech, szczególnie czaszki" Xu i in. (2010) zaproponowali, że owiraptorozaury (do których zaliczono też przedstawicieli Scansoriopterygidae takich jak Epidexipteryx i Scansoriopteryx) są bliższe współczesnym ptakom niż deinonychozaury (do których należałby też archeopteryks). Dotychczasowe analizy filogenetyczne nie wskazały jednak takiego rezultatu.

Najstarsze i najbardziej bazalne owiraptorozaury znane są od wczesnej kredy - są to żyjące w barremie (130-125 Ma) Protarchaeopteryx i Incisvosaurus. Kilka innych, głównie wczesnokredowych form (Caudipteryx, Microvenator, Similicaudipteryx i późnokredowy Avimimus) jest już bardziej zaawansowanych. Większość z nich - prócz dotąd nieanalizowanego Similicaudipteryx, którego jednak wg Mortimera (online) także to dotyczy - zalicza się czasem (w analizach na podstawie TWG) do cenagnatoidów. Nie wskazują na to jednak badania skupione na owiraptorozaurach (Maryańska in., 2002; Osmólska i in., 2004 i modyfikacje).

Zwykło się dzielić je na dwie grupy:

- Caenagnathidae

- Oviraptoridae

Te nazwy kladów mają niepewny zasięg. Caenagnathus, powszechnie uznawany za synonim Chirostenotes, może być jednak innym owiraptorozaurem. Senter (2007) włączył oba owiraptorozaury do swojej analizy osobno i Caenagnathus okazał się być dużo bardziej bazalny od Chirostenotes. Caenagnathoidea obejmuje wtedy wszystkie owiraptorozaury prócz Protarchaeopteryx i Incisivosaurus. Do Oviraptoridae należą zaś wszystkie zaawansowane owiraptorozaury, także wszystkie taksony zaliczane tradycyjnie do Caenagnathidae. Gdyby zdefiniować ww. klady przez zmianę Caenagnathus na Chirostenotes (a takie definicje już się pojawiały) to okaże się z kolei, że wszystkie cenagnatoidy prócz owiraptora są cenagnatydami. Jednak jak podaje Mortimer (online), nieopisane szczątki wskazują na to, że Caenagnathus i Chirostenotes to to samo zwierzę. Wiele cech prymitywnych żuchwy Caenagnathus może być wytłumaczonych wtórnym jej wydłużeniem (Zanno, 2010).

Wśród zaawansowanych owiraptorozaurów wyróżnia się dwie kolejne grupy, których zasięg zmienia się od analizy do analizy. "Ingeniinae" (od rodzaju "Ingenia", którego nazwa jest jednak zajęta przez nicienia) mają się cechować m.in. brakiem grzebienia, mniejszymi rozmiarami (ok. 1,5 m), krótszymi i masywniejszymi kończynami przednimi i kośćmi śródstopia. Drugi takson to Oviraptorinae.

Tak więc obecnie filogeneza, a co za tym idzie także taksonomia owiraptorozaurów, jest w dużym stopniu niepewna. Klasyfikacja poszczególnych rodzajów do kladów na końcu artykułu opiera się na badaniach skupionych na owiraptorozaurach (Maryańska in., 2002; Osmólska i in., 2004 i modyfikacje) ze znakami zapytania na podstawie analiz TWG.”

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Owiraptorozaury

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Gigantoraptor

Gigantoraptor – rodzaj dużego teropoda z nadrodziny owiraptorozaurów, żyjącego ok. 70 milionów lat temu w późnym okresie kredowym. Został odkryty w 2005 roku w formacji skalnej Dabasu Iren na chińskiej części pustyni Gobi w Mongolii Wewnętrznej: